Netflix kijktip: Mad Men

De jaren zestig wordt vaak afgeschilderd als 'die goede oude tijd', waarin alles simpeler was. Het was een periode waarin mannen nog een hoed droegen, vrouwen gelukkig waren om het huishouden te runnen en hun vrouwelijkheid omarmden en nieuwe technologische uitvindingen het leven makkelijker maakte, zonder alles over te nemen zoals dat het nu doet. Maar met de serie Mad Men wordt de kijker door de jaren zestig geleid aan de hand van allerlei mensen die werken bij een reclamebureau en zien we dat achter het perfecte plaatje alles vaak helemaal niet zo utopisch is als het lijkt.

Het centrale personage is Don Draper. Hij lijkt alles te hebben dat een man kan wensen; een aantrekkelijk uiterlijk waar vrouwen warm voor lopen, een prachtige blonde vrouw, twee leuke kinderen, een bloeiende carrière en een huis net buiten de stad. Maar ondanks het perfecte leven van Don, blijkt hij al snel helemaal niet zo gelukkig te zijn. Sterker nog; hij ligt in de clinch met zijn eigen identiteit en probeert zijn hele leven al een perfect plaatje op te bouwen om zijn eigen afkomst te vergeten. Wanneer in seizoen 1 iemand uit zijn verleden ineens op de stoep staat, blijkt hoezeer hij krampachtig probeert zich anders voor te doen.

Meer verklappen, zou zonde zijn voor diegenen die seizoen 1 nog niet hebben gezien. Maar eigenlijk blijft Mad Men draaien om Don Draper en de manier waarop hij probeert met zijn verleden in het reine te komen en een eigen identiteit te vinden. Hij is op creatief vlak een genie en kan zonder moeite elke vrouw charmeren, maar echte liefde vindt hij maar eng en meerdere keren saboteert hij liever zijn eigen geluk dan moeilijke dingen op een normale manier te confronteren.

Voor een serie die voornamelijk gaat over mannen en de mannelijke cultuur van de jaren zestig, zitten er juist een aantal hele sterke vrouwelijke personages in, die allen op hun eigen manier proberen te overleven in deze wereld. Zo heb je Peggy Olsen, die begint als secretaresse van Don en op haar eerste werkdag te horen krijgt dat dit zo ongeveer het hoogste is, dat een vrouw zal kunnen bereiken. Enige treetje hoger is de baan van collega Joan, die hoofd van het secretariaat is. Maar de tijden veranderen langzaam en Peggy weet hierdoor toch een plaatsje te veroveren binnen een mannelijke wereld. Joan ondergaat eveneens een groei over de loop van de seizoenen, alleen vertrouwt zij meer op haar vrouwelijke charmes om hogerop te komen. Peggy probeert het te doen op basis van haar intellect, al wordt ze ondanks het beklimmen van de ladder nooit helemaal gezien als een gelijke van de mannen bij het kantoor. Het andere vrouwelijke personage is Betty, de vrouw van Don. Zij is van de oude stempel en lijkt dolgelukkig om de perfecte huisvrouw te spelen. Maar de nadruk ligt op het woord spelen, want Betty is onder haar perfect gekapte en opgemaakte uiterlijk eigenlijk erg gefrustreerd. Niet dat ze een carrière ambieert, maar de hele dag thuiszitten, maakt haar bitter wat ze weer op Don afreageert. Hij komt daardoor steeds minder vaak graag thuis en hun huwelijk staat op springen. Want eigenlijk zijn Betty en Don op elkaars plaatje gevallen. Betty wilde een succesvolle man, die voor haar zou zorgen. Don wilde een mooie huisvrouw. Maar eigenlijk lijken ze elkaar niet echt te kennen. Intimiteit zoekt Don bij zijn maîtresses, om ze te dumpen als ze een gevoelige snaar raken. Betty reageert haar frustraties af op de kinderen, die allesbehalve gelukkig zijn en over de loop van de seizoenen hun eigen problemen krijgen.

Mad Men (waarvan seizoen 1 tot en met 5 op Netflix te zien zijn) moet het echt hebben van de personages. Soms gebeurt er niet zoveel, zelfs over de loop van een heel seizoen, maar gaat het om de dingen die op dat moment belangrijk zijn voor de hoofdpersonen zoals een overname van het kantoor of een moment van inzicht in wat belangrijk is in hun leven. Juist omdat je de personages zo goed leert kennen, leef je mee en lijkt het alsof je met elke aflevering even meekijkt in hun leven. Mad Men is hierdoor een ontzettend verslavende serie. Als je begint met seizoen 1, kan je eigenlijk niet meer stoppen met kijken. Misschien dat de eerste paar afleveringen wat langzaam op gang komen, maar vanaf midden seizoen 1 tot en met seizoen 4 is het werkelijk top. Seizoen 5 en 6 zijn nog steeds goed, maar er zat wel een beetje een dip in. Waar dat aan ligt, is moeilijk te zeggen. Sommige personages komen ineens minder aan bod, verse castleden krijgen meer aandacht en de nieuwere tijdsperiode met de opkomst van de hippie beweging is gewoon minder interessant dan begin jaren zestig. Seizoen 7 is dit jaar in Amerika op de buis te zien en zal het slot vormen van deze topserie. Hopelijk weten ze er een mooie einde aan te draaien, eentje die een serie als dit waard is.