Recensie NPO Start-serie 'Dexter: New Blood'

Regie: Marcos Siega, Sanford Bookstaver | Cast: Michael C. Hall (Dexter Morgan/Jim Lindsay), Jack Alcott (Harrison Morgan), Julia Jones (Angela Bischop), Johnny Sequoyah (Audrey Bisshop), Alano Miller (Logan), Jennifer Carpenter (Debra Morgan), Clancy Brown (Kurt Caldwell), Jamie Chung (Molly Park), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 44-58 minuten | Jaar: 2021-2022

Het is alweer acht jaar geleden dat de thrillerserie Dexter ten einde kwam. Het was Dexter Morgan (overdag als onderzoeker actief voor de politie van Miami, 's nachts een seriemoordende 'barmhartige samaritaan') acht seizoenen lang gelukt onder de radar te blijven, maar dat ging gepaard met zware offers.

Zo werd zijn vrouw door een seriemoordende vakbroeder om zeep geholpen, vond zus Debra de dood door Dexters hand en werden de lichaamsdelen die de titelfiguur jarenlang in zee had gedumpt op het conto van zijn collega Doakes geschreven. Dexter zelf zorgde ervoor dat hij dood werd gewaand.

Fans waren niet te spreken over het einde van de serie waarin Dexter met alles wegkwam, een geliefd personage (de grofgebekte Debra) om het leven bracht en in het laatste shot in anonimiteit opdook in een sneeuwrijke omgeving. De slotaflevering is dan ook de boeken in gegaan als een van de meest gehate serie-eindes ooit.

Maar hoe is het Dexter sindsdien vergaan? En is een afsluitende reeks afleveringen niet te veel mosterd na de maaltijd voor een serie die al halverwege begon te lijden aan spreekwoordelijke bloedarmoede? Je kan veel antwoorden van het bevredigende soort verwachten in de tiendelige afsluitende miniserie Dexter: New Blood, die we volgens de makers vooral niet moeten zien als het negende seizoen.

In het koude noorden van de staat New York gaat Dexter door het leven als Jim Lindsay, een naam die verwijst naar de schrijver van de boeken waarop Dexter aanvankelijk was gebaseerd. In een klein plaatsje werkt hij bij de lokale wapenboer en beschouwen zijn dorpsgenoten hem als een geliefde nieuwkomer die iedereen begroet en graag een praatje maakt.

Dexter, sorry, Jim heeft het aangelegd met politierechercheur Angela Bishop, die al jaren op de persoon jaagt die verantwoordelijk is voor de vermissingen van tientallen meisjes, waaronder haar eigen beste vriendin. Een zaak waar Dexter nu eens niets mee te maken heeft.

Maar het verleden blijft je altijd achtervolgen, ook als je een andere identiteit aanneemt en je je bij een ander bevolkingsregister inschrijft. Op een avond staat Harrison, Dexters eigen zoon die al die tijd dacht dat zijn vader dood was, op de stoep. Ontkennen dat hij de vader is van Harrison valt niet lang vol te houden. Terwijl Harrison zich geliefd maakt bij zijn leeftijdsgenoten, probeert Dexter zijn hervonden vaderrol zo goed mogelijk te vervullen.

Een complicerende factor is dat Dexter het toch niet heeft kunnen laten om weer eens een foute kerel naar de andere wereld te helpen. Daardoor moet hij steeds meer balletjes in de lucht houden om niet tegen de lamp te lopen, zijn ware identiteit te verbergen en de ideale vader uit te hangen. Maar misschien heeft Harrison wel meer van zijn vader geërfd dan op het eerste gezicht lijkt.

De oorspronkelijke serie werd sleets door de soms vergezochte tactieken en de vele bochten waarin de titelfiguur zich wrong om niet te worden ontmaskerd. Alhoewel Dexter na het vierde seizoen een herhaling van zetten werd door in navolging van een florerende John Lithgow ieder seizoen een nieuwe moordende gek op te voeren, probeerden de schrijvers de energie erin te houden door Dexter te confronteren met het vaderschap en zijn onvermogen om normale relaties aan te gaan.

Belangrijk element was bovendien de terugblik op Dexters verleden waarin hij met hulp van zijn adoptievader zijn moordzucht probeerde te kanaliseren. Zijn missie om alleen criminelen die niet gepakt werden om het leven te brengen werd ook steeds gecompliceerder en het spreken over zijn 'duistere metgezel' als aanstichter van zijn lusten steeds troebeler.

De rol van denkbeeldige raadgever wordt in New Blood vervuld door Debra, die als geestverschijning haar broer voortdurend een spiegel voorhoudt. Het is een geslaagde kunstgreep, al is het maar om hoofdrolspeler Michael C. Halls weer tegenover zijn ex-vrouw Jennifer Carpenter te zien spelen.

Het onderzoek van Angela, die zich heeft vastgebeten in de zaak van de vermiste meisjes, vormt de centrale misdaadlijn, maar deze gaat gelijk op met de hoofdlijn van de complexe vader-zoonrelatie tussen Dexter en Harrison. Dit heeft het onvermijdelijke gevolg dat deze miniserie een dubbelsporenbeleid voert, wat niet onverdienstelijk uitpakt. De voice-overs zijn nog steeds effectief, waar ze bij na-aper You al snel gingen tegenstaan.

Er wordt met vlagen teruggegrepen op de seizoenen van weleer zonder dat je je als kijker voortdurend moet afvragen hoe het allemaal ook alweer zat. Er zijn daarnaast genoeg nieuwe invalshoeken en een nieuwe couleur locale om deze afsluitende miniserie niet af te hoeven doen als oude wijn in nieuwe zakken. Bijfiguren als een over moordzaken podcastende betweter en vooral de aanwezigheid van Clancy Brown als de vader van Dexters nieuwe slachtoffer pakken geslaagd uit.

Uiteraard kun je je je afvragen waarom Dexter altijd seriemoordenaars lijkt aan te trekken, zoals Schotse collie Lassie kennelijk natuurrampen uitlokte en iedereen rondom Miss Marple aan het moorden leek te slaan. Moeilijker te negeren is dat het drama veroorzaakt door de komst van Harrison wat geforceerd aandoet omdat het op momenten alle kanten opschiet.

Het laat weliswaar Dexter van een geheel andere kant zien, maar de sneltreinvaart waarmee het verhaal in de laatste aflevering wordt afgeraffeld doet de vraag rijzen of er niet meer focus had kunnen zijn die beter over de tien afleveringen was uitgesmeerd. En over dat einde zijn wederom de echte fans ziedend. Je doet het ook nooit goed als seriemaker, al is New Blood niet gelukkig de zoveelste poging om een oude serie te rebooten maar gewoon een waardige afsluiter.



Dexter: New Blood is te zien bij NPO Start.