Recensie Netflix-serie 'The Journalist'

Regie: Fujii Michihito | Cast: Ryôko Yonekura (Anna Matsuda), Gô Ayano (Shinich Murakami), Ryûsei Yokohama (Ryo Kinoshita), Ren Hanai (Mayumi Suzuki), Hidetaka Yoshioka (Kazuya Suzuki), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 44-57 minuten | Jaar: 2022

The Journalist telt vijf hoofdpersonages die verstrikt raken in de leugens van de Japanse regering die fraude in de doofpot wil stoppen. Er is krantenbezorger Ryo die zelf de krant niet leest, ambtenaar Kazuya die informatie moet verdoezelen van de overheid, Kazuya's vrouw Mayumi, Shinichi is het hulpje van de premier en Anna Matsuda is de vasthoudende journaliste uit de titel,

De serie raakt aan zware thema's: corruptie, afname van persvrijheid, fake news en depressie, maar benadrukt met de keuze voor de hoofdpersonages het goede in de mens. Zij zitten gevangen in het systeem en proberen een betere wereld te creëren. Het contrast tussen goed en slecht is groot: de hoofdpersonages zijn de goeieriken die gedupeerd worden en alles op het spel moeten zetten. Zij hebben families en een verleden en maken geen keuzes die riskeren dat de kijker sympathie voor hen verliest. De corrupte politici daarentegen zijn alleen machtsbeluste egotrippers.

De achtergrond van de hoofdpersonages wordt door de serie heen duidelijk. In flashbacks krijgt de kijker meer kennis over hun motivaties en ontstaat langzaam een overzicht van hoe iedereen met elkaar in verband staat. Hoewel het in de eerste aflevering even overweldigend kan zijn om te onthouden wat de rol is van elk personage, is het tempo waarin daarna informatie volgt behapbaar.

De motivaties en achtergronden die naar voren komen in de flashbacks zijn vooral rudimentair en bieden geen psychologische diepgang. Voor een miniserie van zes afleveringen die probeert om de vele facetten rond een fraudezaak te belichten, is het echter afdoende om de problematiek helder aan de kaak te stellen.

The Journalist doet dat in een even doeltreffende en niet altijd subtiele stijl. De beklemming waar ambtenaar Kazuya en Shinichi tegenaan lopen in hun werk wordt onderstreept door het kleurgebruik. Onaangenaam geel en een diepe tint blauw voeren de boventoon in hun scènes en contrasteren met de natuurlijke, zij het kille kleuren in de scènes rond journaliste Matsuda en Ryo.

Daarnaast zijn de personages vaak gekadreerd in gangen of deuropeningen, gevangen in de zakelijke omgevingen. Ook het camerawerk past zich aan aan de emoties. Niet altijd subtiel, maar wel effectief is het gebruik van Dutch angle-shots (hellende horizonnen) om te laten zien hoe het leven van de personages uit het lood geslagen is. De doordachte esthetiek past bij het over het algemeen prima vertelde verhaal.

Dat betekent niet dat het nergens steekjes laat vallen. Af en toe vervallen verhaallijnen in redelijk voorspelbaar melodrama. Om punten te maken is het realisme soms ver te zoeken. Elke keer als journalist Matsuda bij een persconferentie zit, is zij de enige die vragen blijft stellen aan de persvoorlichter van de premier, wat na een aantal keren bijna op de lachspieren gaat werken. Sommige momenten, zoals het telkens fanatiek doorbladeren van belangrijke documenten, komen zo vaak terug dat ze aanvoelen als opvulling.

Daartegenover staan leuke vondsten. Behalve actuele thema's als nepnews, persvrijheid en corruptie komt ook de coronacrisis kort om de hoek kijken. Op een dusdanige manier dat het thema betekenis krijgt binnen het verhaal, maar zonder af te leiden van van de thematiek. Dit element versterkt deze juist op een natuurlijke manier.

The Journalist laat de kijker achter met een degelijk verhaal over corruptie en zet op dat vlak zeker aan het denken. De uitwerking van de personages is iets minder sterk, maar het acteerwerk overtuigt genoeg en het is gemakkelijk om sympathie voor ze te hebben. Hij zal niet een heel wereldbeeld veranderen, maar The Journalist is dan ook vooral een onderhoudende serie om een weekend mee door te brengen.



The Journalist is te zien bij Netflix.