Netflix kijktip: 'House of Cards'

Met House of Cards nam Netflix een enorme gok; het was ongehoord om een serie te produceren voor een streaming site en in een klap dan een heel seizoen beschikbaar te stellen. Maar het was het risico waard en sindsdien zijn er niet alleen nieuwe seizoenen verschenen (met het langverwachte seizoen 3 sinds dit weekend beschikbaar!) maar heeft Netflix veel meer succesvolle series geproduceerd.

In House of Cards draait het om Frank Underwood, The Whip van het Amerikaanse congres. In Nederland kennen we deze positie niet, maar in Amerika, Canada en Groot Brittannië is de functie erg belangrijk. The Whip is namelijk de spil die regelt dat binnen het parlement leden op bepaalde manieren gaan stemmen, zodat wetten kunnen worden doorgevoerd. Vanaf de eerste aflevering zien we hoe hard Underwood is binnen deze positie, waarbij hij zich soms ook tot de camera wendt om direct aan de kijker te vertellen wat hij eigenlijk bedoelt of wat hij vindt van de mensen met wie hij in gesprek is.

Steun krijgt hij van zijn even ambitieuze vrouw Claire, die de leiding heeft over een NGO en daarom continu bezig is om fondsen te verwerven, iets waar Frank haar bij helpt. Ze hebben een hele vrije relatie, wat in een van de eerste afleveringen al blijkt als we zien dat Frank een relatie krijgt met een jonge journaliste. Claire weet ervan af en geeft geen krimp. Zij ontmoet op haar beurt een oude vlam, en vertelt hier Frank over. Ze delen geen details, maar hebben een verstandhouding die nog duidelijker maakt, hoe ze elkaar exact weten te geven wat de ander nodig heeft om zo samen de sociale ladder te kunnen beklimmen.

En dat Frank hogerop wil komen, is duidelijk. Om zijn doel te bereiken, verzamelt hij de juiste mensen om zich heen. Hij manipuleert of zorgt dat hij gunsten aan iemand verleent, zodat ze hem iets schuldig zijn. Maar geven om deze mensen doet hij niet; ze zijn enkel en alleen pionnen om verder te komen. Als zijn beslissingen schade berokkenen aan hun carrière of duizenden mensen hun baan kwijt raken omdat dit nu eenmaal handiger uitkomt voor Frank, dan ligt hij daar niet van wakker. Hij is hierdoor een hele gevaarlijke man, wiens zangerige zuidelijke accent hem charmant doet overkomen, terwijl hij ondertussen mensen een mes in de rug steekt.

De enige positieve kant van Frank die je in de eerste afleveringen te zien krijgt, is het respect dat hij heeft voor zijn vrouw. Hij gaat misschien vreemd, maar Claire heeft als persoon de nummer 1 positie in zijn leven. Pas in aflevering 8 van het eerste seizoen zien we een andere zachtere kant van Frank als hij een feestje heeft van de militaire academie waar hij als jongen op zat, waar ze hem eren. Zijn oude makkers zijn van de partij en na veel drankjes praat Frank met een van zijn maten en blijkt hij daar iets mee te hebben gehad. Had Frank geen affaire met Zoe gehad, had je als kijker gedacht dat Frank homo was en Claire zijn beard. Maar Frank is een complex personage en daarom juist zo interessant.

Kevin Spacey is de perfecte acteur om Frank te spelen en geeft hem een dodelijke charme mee (inclusief eerder genoemde Southern accent). Robin Wright is eveneens perfect gecast als de ijzige Claire, die net als haar man bereid is (letterlijk) over lijken te gaan.

Netflix nam misschien een risico maar natuurlijk hadden ze met House of Cards een wel heel fijn proefkonijn. Het was een ambitieus project waarvoor ze het beste uit de kast wilden halen want de acteurs, regisseurs en scriptschrijvers zijn van het hoogste niveau. Het resultaat mag er wezen. Het is niet alleen het voorbeeld van een perfect gestructureerde en gecaste serie, maar ook een die uiterst verslavend is. Een aflevering kijken, betekent achter elkaar een heel seizoen 'bingen' om daarna ongeduldig te wachten op de nieuwe afleveringen. Seizoen drie is trouwens het wachten waard geweest, want de nieuwe afleveringen die je nu kunt kijken, zijn weer helemaal top. Het verhaal neemt nieuwe wendingen en is opnieuw uiterst verslavend. Hopelijk volgen er nog een hele hoop seizoenen House of Cards.