Recensie Netflix-serie 'The Cuphead Show!'

Regie: Chad Moldenhauer, Jared Moldenhauer | Cast (stemmen): Tru Valentina (Cuphead), Frank Todaro (Mugman), Joe Hanna (Elder Kettle), Luke Millington-Drake (The Devil), Cosmo Segurson (Elephant), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 14-16 minuten | Jaar: 2022

De vertaling van videogames naar het grote of kleine scherm is tot nog toe zelden succesvol gebleken. Netflix tracht hier verandering in te brengen met een charmante en schitterende hommage aan animatiefilms van weleer. Als bronmateriaal de videogame-culthit van 2017: Cuphead. Aan nostalgie en praal geen gebrek, maar helaas onderstreept de serie toch een bekende wijsheid: uiterlijk is niet alles.

De serie volgt titelfiguur Cuphead en zijn broer Mugman op hun vele avonturen, veelal in gang gezet door een onbenullige handeling van een van de twee broertjes. De (flinterdunne) rode draad door de serie is de strijd tussen de twee broers en de duivel om de ziel van Cuphead. Deze rode draad is echter niet belangrijk; het draait hier meer om losse avonturen en hapklare afleveringen.

Wat meteen opvalt is de prachtige stijl, die geënt is op de korte animatiefilms van de jaren 30 en de serie overgiet met een nostalgisch sausje. De ruis door het beeld, de handgeschilderde achtergronden en de slapstickhumor vinden allemaal hun origine in de vroege jaren van animatie en zijn werkelijk een lust voor het oog.

Helaas ebt deze charme na een aflevering of twee weg en dan blijft er bijzonder weinig over. De humor is eentonig met slechts hier en daar een goedgeschreven grap die doet denken aan de eerdere seizoenen van Spongebob. Helaas zijn deze momenten te schaars en begaat The Cuphead Show! een doodzonde als het gaat om dit soort series: hij is niet grappig.

Chad en Jared Moldenhauer, de broers die eerder verantwoordelijk waren voor de game, lijken geen keuze te hebben kunnen maken over de humor van de serie. Het zou ze hebben gesierd wanneer er voor de volle honderd procent was gekozen voor de slapstickhumor die zo typerend is voor de tijdsgeest die ze willen nabootsen, aangezien dit naadloos zou aansluiten op de animatiestijl. In plaats daarvan kiezen de Moldenhauer-broers voor een combinatie van slapstickhumor en geschreven grappen, waardoor de serie tussen wal en schip valt.

Dat de twaalf afleveringen een bewerking zijn van de game Cuphead is vrijwel alleen te merken aan de titel. Dat het verhaal van de videogame niet is overgenomen is spijtig, want dit had de serie wat meer richting en een doel kunnen geven. Personages en gebeurtenissen uit de videogame zijn nu slechts voetnoten en dat is jammer voor de kijkers die van hun controller naar hun afstandsbediening zijn verschoven.

Naast Cuphead en Mugman zijn er vele andere personages te vinden. Helaas krijgen zij weinig tijd om een blijvende indruk achter te laten en missen zo de kans de serie wat meer dynamiek te geven. Uitzonderingen hierop zijn de heerlijk manische King Dice die de kwaadwillende televisiegoochelaar naar standje elf zet. Ook de duivel is hemels over de top in zijn slechtheid.

Ondanks pratende dieren, levend bestek, zingend servies en de duivel, voelt The Cuphead Show! verrassend fantasieloos aan. De serie is op een basisniveau vermakelijk, maar geen enkele aflevering zal veel langer blijven hangen dan de vijftien minuten die hij duurt. Ze fungeren prima als licht escapistische snack tussendoor, maar verwacht niet dat je er vol van raakt.



The Cuphead Show! is te zien bij Netflix.