Recensie Netflix-serie 'Kotaro Lives Alone'

Regie: Tomoe Makino | Cast: Rie Kugimiya (Kotaro Satou), Toshiki Masuda (Shin Karino), Saori Hayami (Mitsuki Akitomo), Junichi Suwabe (Isamu Tamaru), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 26-27 minuten | Jaar: 2022

Wat doe je als er plots een vierjarig kind in het naastgelegen appartement komt wonen? Dit is de vraag die de nog onsuccesvolle manga-artiest Shin Karino voor zijn kiezen krijgt. Kotaro is de nieuwe buurjongen die helemaal alleen in het appartement woont alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat volgt is een schattige slice-of-life-anime waarin de bijzonder volwassen vierjarige Kotaro nieuwe vrienden maakt, op avonturen gaat en vooral levenslessen uitdeelt.

De premisse is lichtelijk bizar en onrealistisch, maar net als veel andere anime is dat ook niet waar de serie op uit is. De betekenis wordt juist gevonden in metaforen. Naarmate het verhaal vordert, wordt steeds meer bekend over het leven van Kotaro en hoe hij in de woning is terechtgekomen. Ondanks wat het uiterlijk van de serie doet vermoeden, is het verhaal in essentie erg duister en worden volwassen onderwerpen aangesneden als verlatingsangst, onzekerheid, ongewenst ouderschap en zelfs huiselijk geweld.

Toch weet Kotaro Lives Alone de lading luchtig te houden zonder de impact van deze onderwerpen te verliezen. Dit komt mede door het schattige uiterlijk, maar ook door het positieve sentiment dat de serie aan deze onderwerpen ontleent. Er wordt vooral ingegaan op hoe mensen kunnen omgaan met dergelijke negatieve ervaringen en op een positieve manier verder kunnen leven. Zware kost voor zo'n lieve en warme anime.

De tien afleveringen gaan niet alleen over het leven van Kotaro, maar bieden ook alle ruimte voor de bijpersonages die te vinden zijn in het appartementencomplex. Al deze personages vinden moeiteloos een plekje in het hart van de kijker. Van de stoere gangster met een klein hartje tot de zorgzame escortdame: vrijwel elke scène wordt aangegrepen om met deze personages een betekenisvolle toevoeging te bewerkstelligen. Het is zeldzaam een serie te zien waarin alle personages zo goed zijn uitgewerkt.

Kotaro fungeert min of meer als klankbord voor alle personages om hun verhaal te vertellen, maar met zijn enorm nette taalgebruik en goede bedoelingen vormt hijzelf het hart van de serie. Zijn kinderlijke naïviteit ontketent gevoelens van nostalgie en herkenning. Zijn verhaallijn laat zien hoe Kotaro zo is geworden en gaat wederom zware onderwerpen niet uit de weg. De serie volgt op een enerverende wijze zijn verandering als persoon en komt op een bevredigende manier samen in de laatste en beste aflevering.

Daarbij hoort ook de steeds groeiende relatie tussen Kotaro en Shin Karino. Het is aandoenlijk hoe Kotaro opkijkt tegen Karino en hun connectie steeds meer groeit tot die van de band tussen twee broertjes. Die aandoenlijke verhouding manifesteert ook het groeiende zelfvertrouwen van Karino als beginnend manga-artiest en zijn ontwikkeling is mooi in beeld gebracht.

Helaas worden het bijzonder gevoelige verhaal en de goed uitgewerkte personages niet beloond met een mooi ogende serie. De animatie is niets om over naar huis te schrijven en zowel de personages als de omgevingen zien er heel standaard en simpel uit. Deze simpele stijl pas enigszins bij de serie, maar gaat dusdanig ver dat hij vooral een luie indruk maakt. Het oog wil natuurlijk ook wat.

Desondanks voelt de serie als een warme deken, of zelfs een geliefde die een hand op je schouder legt en zegt: "Het komt wel goed." Kotaro Lives Alone zorgt naast een traan ook voor een lach. De humor is af en toe erg Japans en dit kan soms vervreemdend zijn, maar de grappen komen wel aan. Elke verhaallijn is hartverwarmend en raakt de gevoelige snaar. Dit is verhaalvertelling van de bovenste plank. Een must voor elke animefan en een goed instappunt voor nieuwelingen.



Kotaro Lives Alone is te zien bij Netflix.