Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Guardians of Justice'
Deze vermoeiende kijkervaring vormt een nieuw dieptepunt in het superheldengenre.
Regie: Adi Shankar | Cast (stemmen): Will Yun Lee (Marvelous Man), Dallas Page (Knight Hawk), Sharni Vinson (The Speed), Derek Mears (Awesome Man), Tiffany Hines (Black Bow), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 21-36 minuten | Jaar: 2022
Niemand zal ontkennen dat Adi Shankar een groot superheldenfanaat is. De Indiaas-Amerikaanse producent maakt zijn regiedebuut met The Guardians of Justice, een serie die zich probeert op te trekken aan de successen van Marvel en DC, maar jammer genoeg elke vorm van budget of talent mist om dat te bewerkstelligen. Daarmee bereikt Shankar eigenlijk het tegenovergestelde van wat hij voor ogen had: het creëren van een hoogtepunt in het superheldengenre.
De serie opent in 1947. De voor dood achtergelaten Adolf Hitler blijkt springlevend en keert terug als cyborg om de Derde Wereldoorlog te ontketenen. Gelukkig schiet Marvelous Man de noodlijdende mensheid te hulp door in een spandex-outfit met wapperende rode cape heen en weer te zoeven en zijn laserogen te gebruiken. De oorlog wordt zo in één 'fucking' dag beëindigd, aldus de voice-over.
Maar veertig jaar later, in 1987, begint die eindeloze reeks van smetteloze successen zijn tol te eisen op Marvelous Man, waardoor hij in een zware depressie belandt. De spierbundel pleegt voor het oog van miljoenen mensen live op televisie zelfmoord, maar de omstandigheden waarin hij dat doet zijn dermate verdacht dat Knight Hawk (een superheld die eruitziet als een kwaadaardige Meneer de Uil uit De Fabeltjeskrant) besluit een onderzoek te starten.
Zie daar de blauwdruk van Watchmen: een schets van een alternatieve Amerikaanse geschiedenis waarin de dreiging van een kernoorlog immanent is en gelijktijdig wat detectivewerk moet worden verricht naar aanleiding van een gedode superheld. The Guardians of Justice doet qua uitvoering echter meer denken aan de Iron Sky-films en de YouTube-hit Kung Fury, waarin onder andere nazi's en dinosauriërs samen het scherm moesten delen in een heerlijk idiote jarentachtigmix.
Op papier heeft Adi Shankars serie dus genoeg in huis om een publiek te bekoren dat met nostalgische gevoelens terugkijkt naar de jaren tachtig, dat gouden tijdperk van 8-bit-videogames, handgetekende animaties en synthesizers. Al die elementen en nog veel meer dingen komen terug in The Guardians of Justice, maar het is zo'n storm van hyperactieve beelden geworden dat zelfs een afleverinkje van circa dertig minuten als een vermoeiende exercitie kan aanvoelen.
Shankar gaat nogal wild tekeer met de montageschaar. Hij wisselt live-actionbeelden in zeer hoog tempo af met verschillende vormen van animatie, maar zijn wens om zo excentriek mogelijk uit de hoek te komen, speelt de serie eigenlijk al meteen parten. Die exorbitante stijlenmix is namelijk zó overheersend dat de plot nog maar nauwelijks te volgen is en de superhelden compleet inwisselbaar worden.
En dan is een cynisch, vloekend en sigaren rokend hoofdpersonage als Knight Hawk van zichzelf eigenlijk al niet bijster interessant. Naast het belegen spel van acteur Dallas Page doet ook zijn outfit bespottelijk aan. Knight Hawks borstplaat en armbeschermers zijn overduidelijk gemaakt van karton of papier-maché, wat zijn statuur als meest gerespecteerde superheld ná Marvelous Man niet bepaald ten goede komt.
Dit soort gebreken zijn tekenend voor The Guardians of Justice, een houtje-touwtjeproductie die van dubieuze keuzes aan elkaar hangt. Sommige vondsten willen nog wel aardig uitpakken, zoals de bloederige eindbazengevechten die consequent worden aangekondigd met de titelkaart 'Boss fight!', maar na een keer of drie ben je daar eigenlijk ook wel weer klaar mee. Die knokpartijen í la Street Fighter vervelen snel.
De tocht voert de gemaskerde wreker Knight Hawk door de duistere steegjes van zijn metropool, op een vergelijkbare manier als de vleermuisman in het onlangs verschenen The Batman. Maar waar de film van Matt Reeves zijn kaarten op begrijpelijke wijze uitspeelt om grootschalige corruptie aan het licht te brengen, blijft The Guardians of Justice vooral een enorme warboel. Cliffhangers komen uit de lucht vallen – wat ergens een goed teken is – maar maken totaal niet nieuwsgierig naar de volgende aflevering. En dan is de ontknoping ook nog eens ontzettend vergezocht. Een nieuw dieptepunt in het superheldengenre.
The Guardians of Justice is te zien bij Netflix.
Niemand zal ontkennen dat Adi Shankar een groot superheldenfanaat is. De Indiaas-Amerikaanse producent maakt zijn regiedebuut met The Guardians of Justice, een serie die zich probeert op te trekken aan de successen van Marvel en DC, maar jammer genoeg elke vorm van budget of talent mist om dat te bewerkstelligen. Daarmee bereikt Shankar eigenlijk het tegenovergestelde van wat hij voor ogen had: het creëren van een hoogtepunt in het superheldengenre.
De serie opent in 1947. De voor dood achtergelaten Adolf Hitler blijkt springlevend en keert terug als cyborg om de Derde Wereldoorlog te ontketenen. Gelukkig schiet Marvelous Man de noodlijdende mensheid te hulp door in een spandex-outfit met wapperende rode cape heen en weer te zoeven en zijn laserogen te gebruiken. De oorlog wordt zo in één 'fucking' dag beëindigd, aldus de voice-over.
Maar veertig jaar later, in 1987, begint die eindeloze reeks van smetteloze successen zijn tol te eisen op Marvelous Man, waardoor hij in een zware depressie belandt. De spierbundel pleegt voor het oog van miljoenen mensen live op televisie zelfmoord, maar de omstandigheden waarin hij dat doet zijn dermate verdacht dat Knight Hawk (een superheld die eruitziet als een kwaadaardige Meneer de Uil uit De Fabeltjeskrant) besluit een onderzoek te starten.
Zie daar de blauwdruk van Watchmen: een schets van een alternatieve Amerikaanse geschiedenis waarin de dreiging van een kernoorlog immanent is en gelijktijdig wat detectivewerk moet worden verricht naar aanleiding van een gedode superheld. The Guardians of Justice doet qua uitvoering echter meer denken aan de Iron Sky-films en de YouTube-hit Kung Fury, waarin onder andere nazi's en dinosauriërs samen het scherm moesten delen in een heerlijk idiote jarentachtigmix.
Gerelateerd nieuws
Op papier heeft Adi Shankars serie dus genoeg in huis om een publiek te bekoren dat met nostalgische gevoelens terugkijkt naar de jaren tachtig, dat gouden tijdperk van 8-bit-videogames, handgetekende animaties en synthesizers. Al die elementen en nog veel meer dingen komen terug in The Guardians of Justice, maar het is zo'n storm van hyperactieve beelden geworden dat zelfs een afleverinkje van circa dertig minuten als een vermoeiende exercitie kan aanvoelen.
Shankar gaat nogal wild tekeer met de montageschaar. Hij wisselt live-actionbeelden in zeer hoog tempo af met verschillende vormen van animatie, maar zijn wens om zo excentriek mogelijk uit de hoek te komen, speelt de serie eigenlijk al meteen parten. Die exorbitante stijlenmix is namelijk zó overheersend dat de plot nog maar nauwelijks te volgen is en de superhelden compleet inwisselbaar worden.
En dan is een cynisch, vloekend en sigaren rokend hoofdpersonage als Knight Hawk van zichzelf eigenlijk al niet bijster interessant. Naast het belegen spel van acteur Dallas Page doet ook zijn outfit bespottelijk aan. Knight Hawks borstplaat en armbeschermers zijn overduidelijk gemaakt van karton of papier-maché, wat zijn statuur als meest gerespecteerde superheld ná Marvelous Man niet bepaald ten goede komt.
Dit soort gebreken zijn tekenend voor The Guardians of Justice, een houtje-touwtjeproductie die van dubieuze keuzes aan elkaar hangt. Sommige vondsten willen nog wel aardig uitpakken, zoals de bloederige eindbazengevechten die consequent worden aangekondigd met de titelkaart 'Boss fight!', maar na een keer of drie ben je daar eigenlijk ook wel weer klaar mee. Die knokpartijen í la Street Fighter vervelen snel.
De tocht voert de gemaskerde wreker Knight Hawk door de duistere steegjes van zijn metropool, op een vergelijkbare manier als de vleermuisman in het onlangs verschenen The Batman. Maar waar de film van Matt Reeves zijn kaarten op begrijpelijke wijze uitspeelt om grootschalige corruptie aan het licht te brengen, blijft The Guardians of Justice vooral een enorme warboel. Cliffhangers komen uit de lucht vallen – wat ergens een goed teken is – maar maken totaal niet nieuwsgierig naar de volgende aflevering. En dan is de ontknoping ook nog eens ontzettend vergezocht. Een nieuw dieptepunt in het superheldengenre.
The Guardians of Justice is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
