Recensie Apple TV+-serie 'Pachinko'

Regie: Kogonada, Justin Chon | Cast: Yuh-jung Youn (Sunja Kim), Arai Soji (Mozasu Baek), Jin Ha (Solomon), Jun-woo Han (Yoseb Baek), Min-Ho Lee (Hansu Koh), Sang-hyun Noh (Isak Baek), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 53-64 minuten | Jaar: 2022

Pachinko is een groots opgezette serie over vier generaties van een Koreaanse familie. Door de tijd heen lopen zij op verschillende manieren aan tegen uitsluiting, zowel ten tijde van de Japanse bezetting van Korea als in Amerika eind jaren tachtig. Gebaseerd op de goed beoordeelde gelijknamige roman van Min Jin Lee, met uitstekende acteurs zoals Oscarwinnares Youn Yuh-jung (Minari) en veelbelovende regisseurs Kogonada (Columbus, After Yang) en Justin Chon (Gook, Blue Bayou) aan het roer kan het geen verrassing heten dat deze serie een waar kijkgenot is.

Het hart van het verhaal is Sunja, gespeeld door drie verschillende actrices die elk haar doorzettingsvermogen en kracht weten over te brengen. Sunja raakt in de ban van rijke nieuweling Koh Hansu. Ze wordt zwanger, maar hij is al getrouwd. Hij biedt haar geld, maar zij wijst hem af. Als Sunja en haar moeder het leven redden van priester Isak wanneer die bij hun gastenverblijf instort, biedt hij aan Sunja te trouwen. Sunja kan niet anders dan deze kans aangrijpen, omdat ze anders een outcast blijft en de reputatie van haar moeder verpest. Daarom verhuizen de twee naar Japan.

Tegelijkertijd wordt de verhaallijn van Sunja's kleinkind Solomon opgezet. Hij woont in Amerika en wil koste wat kost de top in het bedrijfsleven bereiken, maar stuit op racisme en andere obstakels. Om die te overwinnen keert hij terug naar zijn geboorteland Japan om een goede deal te sluiten en zich voor eens en altijd te bewijzen.

Vanaf moment een wordt duidelijk dat deze serie gemaakt is met veel oog voor detail. Hij is zo gelikt dat het moeilijk is je ogen af te wenden. De afleveringen zijn doordrenkt met shots vol verzadigde kleuren en warme belichting. De camerabewegingen zijn elegant en bieden een uitstekend podium aan de productiedesign, kostuums en indrukwekkende decors.

Met mindere regisseurs had deze esthetiek kunnen leiden tot een prachtige, maar lege huls. Gelukkig zijn er talloze momenten waarop de kijker helemaal meegesleept wordt, omdat alles bij elkaar komt. Een voorbeeld hiervan zijn de openingstitels waarin de personages gezamenlijk dansen in een pachinkopaleis. De shots zijn zo gemonteerd dat hun bewegingen op elkaar aansluiten en met 'Let's Live for Today' van Grass Roots eronder spatten de energie en het enthousiasme van het scherm.

Ook de gebeurtenissen die de personages meemaken maken indruk. In tegenstelling tot in het boek wisselen in de serie de verschillende tijdlijnen elkaar af en zorgen ervoor dat en complex beeld wordt geschetst van de veranderende maar ook gelijkblijvende racistische verhoudingen waarmee de Koreanen te maken hebben. Hoewel de muziek soms aanschurkt tegen melodrama, is er ook ruimte voor stillere momenten. Hierin wordt extra duidelijk dat de acteurs veel in hun mars hebben en ze met hun expressieve gezichtsuitdrukkingen echt geen steun nodig hebben van de score.

Opvallend is dat sommige personages meer worden uitgediept dan in het boek het geval was terwijl andere personages nog achterwege blijven. Met het oog op verdere seizoenen en het tempo van de serie pakken de meeste keuzes goed uit. Alleen de zevende aflevering die ineens inzoomt op het verleden van een van de personages valt enigszins uit de toon.

Zowel esthetisch als qua verhaal vormt deze aflevering een hoofdstuk dat redelijk losstaat van de rest van het verhaal. De kleuren zijn bleker en de sfeer daarmee direct grimmiger. De makers grijpen deze episode ook aan voor een klein lesje geschiedenis over een desastreuze aardbeving in de Kanto-regio in 1925. Deze aardbeving kostte niet alleen vele mensen het leven vanwege het natuurgeweld, maar ook omdat een groot aantal Koreanen vermoord werd toen Japanners hen de schuld gaven.

Deze aflevering haalt het tempo uit de serie, maar brengt ook een extra laag aan. Ondanks dat dit wel degelijk een geslaagde karakterschets vormt, is het enigszins storend dat de focus op Sunja ineens verschuift naar een ander personage. Juist omdat de serie duidelijk maakt dat het om de vrouwen gaat die zich door dit leven hebben weten te slaan, terwijl zij in hun doen en laten nog verder beperkt werden dan de Koreaanse mannen.

Dat de makers de geschiedenis en authenticiteit van belang achten, komt niet alleen terug in de manier waarop er soms historische context wordt gegeven, maar ook in de rol die taal speelt. De personages spreken afwisselend Engels, Japans en Koreaans. Met verschillende kleuren ondertitels krijgt de kijker goed inzicht in hoe deze talen met elkaar vermengd raken en betekenisvol zijn voor het leven van de personages.

Dit eerste seizoen van Pachinko neemt met de rijke esthetiek en sterke cast de kijker mee in een pakkende familiegeschiedenis. Hopelijk volgt er een tweede seizoen. De personages verdienen het namelijk om terug te keren en verder uitgediept te worden en er is genoeg ruimte voor nieuwe ontwikkelingen, personages en hun perspectieven.



Pachinko is te zien bij Apple TV+.