Recensie HBO Max-serie 'Tokyo Vice'

Regie: Josef Kubota Wladyka, Hikari, Michael Mann, e.a. | Cast: Ansel Elgort (Jake), Ken Watanabe (Hiroto Katagiri), Rachel Keller (Samantha), Sho Kasamatsu (Sato), Rinko Kikuchi (Eimi), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 54-64 minuten | Jaar: 2022

Journalist Jake krijgt het voor elkaar om als eerste Amerikaan aan de slag te mogen bij een toonaangevende Japanse krant. Zijn opstandigheid zorgt ervoor dat hij meer dan eens aangekeken wordt als echte 'gaijin', Japans voor vreemdeling, maar het brengt ook op het spoor van een gigantisch verhaal. Echter wel een verhaal waarvan een groot aantal mensen er belang bij heeft dat het niet wordt verteld. Zo raakt Jake langzaam verstrikt in de wereld van de Yakuza.

Tokyo Vice is, zoals te verwachten van een HBO-productie een betrokken regisseur als Michael Mann, een kwalitatief prima serie. Hij ziet er gelikt uit, is mooi belicht en strak gefilmd. Het nachtleven van Tokyo biedt daarvoor met zijn neonlichten ook het perfecte decor. Een uitstekende score ondersteunt de spanning. Als er al iets op aan te merken valt, is dat het allemaal bijna te gelikt en overtuigend is. Tokyo Vice springt er qua stijl maar weinig uit, maar gelukkig weet het verhaal wel van begin tot het eind te boeien.

Bij aanvang wordt Jake door louche Yakuza-figuren onder druk gezet om zijn verhaal niet te publiceren, maar uiteraard lijkt het erop dat hij dat toch wil gaan doen. De vertelling gaat vervolgens terug in de tijd om te laten zien hoe Jake in deze benarde positie terecht gekomen is en vanaf dat moment wordt alles gewoon chronologisch verteld. Gelukkig maar, want dit verhaal heeft geen trucjes nodig. Er is zoveel gekonkel tussen de personages dat meerdere tijdlijnen slechts afgeleid hadden.

Gedurende de serie wordt Jake bijgestaan door verscheidene figuren. Zo is daar zijn baas Eimi. Waar Jake tegen het feit aanloopt dat hij een 'gaijin' is, krijgt zij regelmatig te maken met seksisme. Er wordt goed in beeld gebracht hoe dit haar werk soms bemoeilijkt, maar tegelijkertijd laat ze het er niet zomaar bij zitten en weet ze haar doelen achterna te gaan. Zo krijgt iedereen zijn eigen obstakels en bevat Tokyo Vice geen enkel eendimensionaal personage. Allemaal hebben ze hun goede en slechte kanten.

Dit geldt ook voor hostess Samantha en Yakuzalid Sato. Zij heeft ambities om haar eigen club te openen, maar ook een verleden dat haar achtervolgt. Hij is het stille, gevaarlijke type dat zijn woede lastig onder controle kan houden, maar heeft tegelijkertijd meer in de gaten dan de rest van de wereld lijkt te beseffen. Omdat deze hoofdpersonages allemaal met overtuiging worden neergezet en er langzaam meer over hun achtergronden onthuld wordt, is het makkelijk om iedereen uit elkaar te houden.

Fijn is dat de serie ook zeker wat humor bevat. Soms in de vorm van gekibbel tussen Jake en twee jonge medejournalisten, maar ook de dynamiek tussen Jake en lid Sato is erg leuk. Hoogtepunt is een discussie tussen de twee waar het nummer I Want It That Way van de Backstreet Boys precies over gaat, waarbij Sato de band verdedigt ten opzichte van *NSYNC.

De balans tussen de verhaallijnen is goed en alles grijpt mooi in elkaar. Het voelt nooit alsof een personage met zijn verhaal losstaat van de andere plots. Naarmate de serie vordert, wordt steeds duidelijker dat iedereen compleet gevangen zit in een web van leugens. Iedereen probeert elkaar te slim af te zijn en het is afwachten wie er aan het langste eind zal trekken. Wel betekent het dat als je de laatste afleveringen kijkt, je al merkt dat lang niet alles opgelost gaat worden. Na afloop wil je direct door met een tweede seizoen.



Tokyo Vice is te zien bij HBO Max.