Recensie Netflix-serie 'Peaky Blinders' seizoen 6

Regie: Anthony Byrne | Cast: Cillian Murphy (Thomas Shelby), Paul Anderson (Arthur Shelby), Finn Cole (Michael Gray), Natasha O'Keeffe (Lizzie Stark), Sophie Rundle (Ada Shelby), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 55-82 minuten | Jaar: 2022

"Nobody fucks with the Peaky fucking Blinders!"...toch? Aan het einde van het vorige seizoen van Peaky Blinders moest Thomas Shelby zijn meerdere erkennen in de fascist Mosley. Spoel vier jaar door en je komt aan bij het allerlaatste seizoen. Cillian Murphy keert terug als een duidelijk veranderde Shelby, maar nog wel met de bekende peuk in de bek en de borst naar voren. Of er nog steeds niet te fucken valt met de Peaky Blinders wordt in dit seizoen voor eens en altijd beantwoord.

Thomas is in vier jaar veranderd. Hij is rustiger geworden, wil het goede doen en, geloof het of niet, drinkt niet meer. Brengt dit eindelijk rust in het leven van Thomas? Alles behalve. Geesten uit het verleden krenken zijn ziel en dit laatste seizoen richt zich dan ook vooral op hoe Thomas hiermee omgaat. Om maar even een cliché van stal te halen: Cillian Murphy is geboren voor deze rol. Hij brengt nog steeds nuances aan die er eerder niet waren en laat een Thomas zien die menselijker is dan ooit tevoren.

Helaas laat dit weinig ruimte over voor de andere personages om in de schijnwerpers hun verdiende afscheid te nemen. Het tragische overlijden van Helen McCrory slaat een groot gat in dit seizoen. Peaky Blinders zonder Polly is gewoonweg niet hetzelfde. Er is een mooi eerbetoon te vinden in de eerste aflevering die de schrijvers ook slim hebben gebruikt om een conflict tussen Michael en Thomas op te zetten. Ook al krijgt dit conflict wel een conclusie, de opbouw lijkt vrijwel vergeten te worden.

Bij tijden lijkt het seizoen zelf ook een beetje zoekende naar het verhaal en de invulling. Wat niet helpt is de afwezigheid van een duidelijke grote tegenstander zoals in eerdere seizoenen, die de serie vaak enorm spannend maakten. Er worden ook personages geïntroduceerd die verder weinig om handen hebben. Het verhaal met Mosley is wat rommelig en komt niet echt bevredigend samen. Elementen die er helaas op wijzen dat de tijd van Peaky Blinders er toch echt op zit.

Dat betekent echter niet dat dat dit laatste seizoen niet weet te boeien. Integendeel. Het seizoen mist de nodige spanning, maar maakt dit goed door hoog in te zetten op de emotie. Een gedurfde zet bij het laatste seizoen van deze machoserie. Er komen veel bekende gezichten voorbij en alle kleine lijntjes die nog los hingen worden mooi samengebonden. Het blijft daarbij ook knap hoe je als kijker toch nog op het beste hoopt voor de Shelby-familie, ondanks hun gruweldaden.

En daar stopt de kwaliteit niet. Wederom is de muziek perfect verweven met de cinematografie. Daarnaast is alle lof voor Cillian Murphy verdiend, maar Paul Anderson doet als Arthur Shelby niet onder voor zijn kleine broertje. De gekrenkte ziel is bijna voelbaar en de tragiek van Arthur is er een die soms moeilijk te aanschouwen is, maar waar de ogen niet van af kunnen wijken.

Het is een experimenteel slotstuk van een reis die negen jaar geleden begon. Met de focus op emotie in plaats van grof geweld en spanning pakt dit seizoen anders uit dan verwacht. En eerlijk is eerlijk: meer spanning was zeker niet verkeerd geweest. Toch kan dit gezien worden als een waardig afscheid van Peaky Blinders. Tot de laatste minuut weet de serie nog te verrassen. Misschien tot ooit, waarschijnlijk tot nooit, maar één ding blijft duidelijk: Don't fuck with the Peaky fucking Blinders.



Peaky Blinders is te zien bij Netflix.