Recensie Netflix-serie 'Spriggan'

Regie: Hiroshi Kobayashi | Cast (stemmen): Chiaki Kobayashi (Yuu Ominae), Mariya Ise (Yoshino Somei), Keni Hamade (Director Yamato ), Youhei Azamaki (Jean Jacquemondo), Takayuki Sugou (Bowman), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-46 minuten | Jaar: 2022

Lang geleden bewoonde een enorm geavanceerde samenleving de aarde. Dat deze zo geavanceerd was, zorgde uiteindelijk voor haar noodlottige ondergang, maar niet voordat deze een waarschuwing maakte op een onverwoestbaar materiaal. Om te voorkomen dat in de toekomst dezelfde fouten worden gemaakt, is het van groot belang dat de overblijfselen van deze samenleving uit de verkeerde blijven. Organisatie ARCAM neemt daarom de taak op zich deze verschillende relikwieën te vinden en beschermen.

De opzet en het verhaal zullen geen originaliteitsprijs winnen, maar al snel wordt duidelijk dat dit ook nooit het plan was. Wat dan wel? Snoeiharde actie. Animeserie Spriggan is het soort productie waar Michael Bay trots op zou zijn. En dankzij de nodige zelfverzekerdheid en zelfkennis komt er nog best wat leuks uit.

Wat meteen opvalt is de klassieke animatiestijl, die doet denken aan anime uit de jaren negentig en ook duidelijk inspiratie haalt uit Akira. Dit wekt nostalgische gevoelens op, maar de animatie heeft gelukkig wel een update gekregen, want deze is van een enorm hoog niveau. Vooral de vechtscènes zijn scherp en bevatten een choreografie die bijna van Benjamin Millepied afkomstig lijkt. Het zorgt voor een gelukkig huwelijk tussen het oude en het nieuwe.

Spriggan weet het klaar te spelen om 2D- en 3D-animatie mooi samen te laten komen, wat weinig andere animatieproducties lukt. De 3D-momenten zijn subtiel verwerkt, waardoor ze niet afsteken tegen de 2D-beelden maar deze juist versterken. Dit werkt ook goed bij de vele brute scènes die niet voor de tere zieltjes zijn. Het bloed vloeit rijkelijk bij de aangenaam overdadige actiescènes.

Dit over-the-top karakter kenmerkt ook de rest van de serie. Het vindt zijn gelijkenis nog het meest bij het Shounen-genre in anime, waar overdaad vaak gebruikelijke kost is. Helaas ontbeert het verhaal spanning omdat de kijker eigenlijk al weet hoe Yuu Ominae uit elk gevecht gaat komen. Yuu is de beste agent in het ARCAM-team en, uiteraard, nog maar zestien jaar oud. En dat is meteen ook bijna alles wat er te zeggen valt over deze hoofdpersoon.

Want, om nog maar even terug te grijpen op Michael Bay, waar Spriggan scoort met zijn actiescènes, is er qua verhaal of ontwikkeling van personages vrijwel niets te vinden. Dit ligt voor een groot deel aan de opzet. Elke aflevering heeft een opzichzelfstaand verhaal dat weinig ruimte laat voor een overkoepelend geheel, waardoor de serie erg formulematig en weinig verrassend uitpakt. Het is dan ook af te raden om de serie te bingewatchen. Een beter idee is om af en toe een losse aflevering te kijken.

Wat voor de nodige discrepantie zorgt, is de rare mengeling van de kleine momentjes van Yuu's schoolleven en de missies die draaien om globale problemen en wereldverdoemenis. Deze elementen steken raar tegen elkaar af, maar laten we eerlijk zijn, dat is niets nieuws voor de ervaren animekijker. Er zijn ook wat standaard wijsheden die hier en daar worden geopperd, maar eigenlijk tellen die niet als meer dan oneliners tussen de gevechten door.

Het is bij Spriggan belangrijk om te weten waar je als kijker aan begint. Er gebeurt niets verrassends of hoogstaands, maar je bestelt in dit geval ook gewoon een frietje met mayo. Het is snel, makkelijk en zeker niet vernieuwend. Desalniettemin wordt aan het einde een opzetje gedaan naar een volgend seizoen met een vraagstuk dat zowaar voor een verhaal zou kunnen zorgen. Het is te hopen van dit opzetje gebruik wordt gemaakt. In de tussentijd is dat frietje best lekker.



Spriggan is te zien bij Netflix.