Recensie
Recensie Netflix-serie 'La Casa de Papel: Korea'
Zelfs in de vorm van een ongeïnspireerde kopie blijft dit verhaal de moeite waard.
Regie: Hong-sun Kim | Cast: Yoo Ji Tae (The Professor), Jeon Jong-seo (Tokyo), Park Hae-soo (Berlin), Hyun Woo Lee (Rio), Kim Ji-hoon (Denver), Won-jong Lee (Moscow), Yoon-ju Yang (Nairobi), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 64-78 minuten | Jaar: 2022
In La Casa de Papel sloten acht criminelen met verschillende achtergronden zich onder leiding van één geniale man op in een bank om een historische overval te plegen. In La Casa de Papel: Korea sluiten acht criminelen met verschillende achtergronden zich onder leiding van één geniale man op in een bank om een historische overval te plegen. De locatie is anders, maar de rest is zo goed als hetzelfde. De serie is dan ook compleet overbodig en biedt niets nieuws aan het aanbod van Netflix.
Wat deze serie voor heeft op het origineel is de interessante politieke achtergrond. De makers hebben ingespeeld op de constante spanning tussen Noord- en Zuid-Korea, en het idee van vereniging of verdeling. Dit geeft de personages motivatie en zorgt voor een diepere laag in verhaallijnen die anders leeg hadden aangevoeld. Het antikapitalistische sentiment dat in het origineel al enigszins aanwezig was, komt in deze versie dan ook nog sterker naar voren.
Helaas laten de makers ook wat kansen liggen. Waar de sfeer slim had kunnen worden ingezet om de Robin Hood-status van de overvallers te versterken, is ervoor gekozen die juist af te zwakken. De overvolle pleinen met fans in rode overalls en Salvador Dali-maskers voor de Spaanse Munt zijn vervangen door een handjevol persmensen en wat gestreste familieleden van gijzelaars. De overvallers zelf komen ook weinig sympathiek over. Hoofdpersonage Tokyo verandert bijvoorbeeld van een roekeloze sociopaat in een ietwat verwaande hielenlikker, waarmee het effect van het origineel direct in rook opgaat.
Wat La Casa de Papel onder andere zo succesvol maakte was dat men, zowel fictief als in realiteit, zich massaal achter een bende bankovervallers schaarde. Daarnaast was er een grote rol weggelegd voor de Professor en zijn ingenieuze plannen. Zodra de bende in het nauw kwam, volgde een flashback met uitleg over hoe ze de autoriteiten te snel af zouden zijn. In de Koreaanse versie krijgt de Professor amper schermtijd en de oplossingen worden veel te snel weggegeven. De wederzijdse afhankelijkheid en het gevoel van kameraadschap tussen de Professor en zijn bende vallen hiermee in het niet.
Wat betreft de algemene sfeer wijkt de remake wel behoorlijk af van zijn voorganger. La Casa de Papel: Korea is minder zweterig, grof en gevuld met actie, en bevat eerder een kille, bijna klinische sfeer. Alles gaat langzamer, scènes worden langer uitgerekt en voelen daarmee zwaarder en serieuzer aan. Het meeslepende lijflied Bella Ciao maakt plaats voor onheilspellende instrumentale begeleiding die niet zou misstaan in een milde horrorfilm. Al met al dus een stuk subtieler, maar ook duisterder dan het origineel.
Voor de kijker die La Casa de Papel nog niet heeft gezien is La Casa de Papel: Korea zeker een aanrader. Het verhaal blijft sterk, of het nu in het Spaans of in het Koreaans wordt verteld. Maar wie het echte gevoel wil meemaken kan toch beter voor het origineel gaan. La Casa de Papel: Korea is een kopie, maar met minder hart voor het verhaal, en daarmee toch vooral content omwille van content.
La Casa de Papel: Korea is te zien bij Netflix.
In La Casa de Papel sloten acht criminelen met verschillende achtergronden zich onder leiding van één geniale man op in een bank om een historische overval te plegen. In La Casa de Papel: Korea sluiten acht criminelen met verschillende achtergronden zich onder leiding van één geniale man op in een bank om een historische overval te plegen. De locatie is anders, maar de rest is zo goed als hetzelfde. De serie is dan ook compleet overbodig en biedt niets nieuws aan het aanbod van Netflix.
Wat deze serie voor heeft op het origineel is de interessante politieke achtergrond. De makers hebben ingespeeld op de constante spanning tussen Noord- en Zuid-Korea, en het idee van vereniging of verdeling. Dit geeft de personages motivatie en zorgt voor een diepere laag in verhaallijnen die anders leeg hadden aangevoeld. Het antikapitalistische sentiment dat in het origineel al enigszins aanwezig was, komt in deze versie dan ook nog sterker naar voren.
Helaas laten de makers ook wat kansen liggen. Waar de sfeer slim had kunnen worden ingezet om de Robin Hood-status van de overvallers te versterken, is ervoor gekozen die juist af te zwakken. De overvolle pleinen met fans in rode overalls en Salvador Dali-maskers voor de Spaanse Munt zijn vervangen door een handjevol persmensen en wat gestreste familieleden van gijzelaars. De overvallers zelf komen ook weinig sympathiek over. Hoofdpersonage Tokyo verandert bijvoorbeeld van een roekeloze sociopaat in een ietwat verwaande hielenlikker, waarmee het effect van het origineel direct in rook opgaat.
Gerelateerd nieuws
Wat La Casa de Papel onder andere zo succesvol maakte was dat men, zowel fictief als in realiteit, zich massaal achter een bende bankovervallers schaarde. Daarnaast was er een grote rol weggelegd voor de Professor en zijn ingenieuze plannen. Zodra de bende in het nauw kwam, volgde een flashback met uitleg over hoe ze de autoriteiten te snel af zouden zijn. In de Koreaanse versie krijgt de Professor amper schermtijd en de oplossingen worden veel te snel weggegeven. De wederzijdse afhankelijkheid en het gevoel van kameraadschap tussen de Professor en zijn bende vallen hiermee in het niet.
Wat betreft de algemene sfeer wijkt de remake wel behoorlijk af van zijn voorganger. La Casa de Papel: Korea is minder zweterig, grof en gevuld met actie, en bevat eerder een kille, bijna klinische sfeer. Alles gaat langzamer, scènes worden langer uitgerekt en voelen daarmee zwaarder en serieuzer aan. Het meeslepende lijflied Bella Ciao maakt plaats voor onheilspellende instrumentale begeleiding die niet zou misstaan in een milde horrorfilm. Al met al dus een stuk subtieler, maar ook duisterder dan het origineel.
Voor de kijker die La Casa de Papel nog niet heeft gezien is La Casa de Papel: Korea zeker een aanrader. Het verhaal blijft sterk, of het nu in het Spaans of in het Koreaans wordt verteld. Maar wie het echte gevoel wil meemaken kan toch beter voor het origineel gaan. La Casa de Papel: Korea is een kopie, maar met minder hart voor het verhaal, en daarmee toch vooral content omwille van content.
La Casa de Papel: Korea is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
