Recensie Netflix-serie 'Stranger Things' seizoen 4

Regie: Matt Duffer, Ross Duffer, Shawn Levy, e.a.| Cast: Millie Bobby Brown (Eleven), Winona Ryder (Joyce Byers), Gaten Matarazzo (Dustin Henderson), Caleb McLaughlin (Lucas Sinclair), Sadie Sink (Max Mayfield), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 64-150 minuten | Jaar: 2022

De heldhaftige zelfopoffering van Billy, de laatste blik van Hopper; het zinderende einde met de 'Battle of Starcourt' van seizoen drie staat nog op het netvlies gebrand van iedere Stranger Things-fan. Zelfs na bijna drie jaar wachten gaat de hype rondom deze serie onverminderd verder. Kan het vierde seizoen de hooggespannen verwachtingen waarmaken?

Na het verlies van Hopper is Eleven met Joyce, Jonathan en Will naar het zonnige Californië verhuisd. Gescheiden van haar vrienden, gestript van haar krachten en worstelend om haar plek te vinden op haar nieuwe school, zien we hoe El de schijn probeert hoog te houden naar de achterblijvers in Hawkins. Ze schrijft brieven naar Mike over haar nieuwe vrienden en haar leuke tijd op school, terwijl ze in werkelijkheid wordt behandeld als een paria.

In Hawkins is het leven ondertussen ook veranderd. Max vecht tegen de trauma's van het verliezen van haar broer Billy, Lucas doet een gooi naar het leven van een populaire basketballer en de vriendengroep lijkt versplinterd. Als Joyce vertrekt om samen met Murray een strohalmpje hoop op het overleven van Hopper na te jagen, zijn alle verhaallijnen zo van elkaar losgerukt dat de kijker uitgedaagd wordt om alle losse elementen aan elkaar te blijven koppelen.

Om de wirwar van gebeurtenissen nog wat op te frissen, worden ook weer nieuwe personages toegevoegd. Pareltjes als de nerdy metalfan Eddie Munson en de continu stoned zijnde pizzabezorger Argyle brengen de nodige humor in een verhaal dat steeds meer richting het horrorgenre beweegt. Toch zien we El en haar kornuiten het liefst samen vechten tegen de donkere krachten van de Upside Down en is het lang wachten tot ze weer herenigd worden.

Stranger Things wordt geroemd om de perfecte jarentachtigsfeer en de passende muziek. Seizoen vier heeft wederom het stof van wat oude klassiekers geblazen en er zelfs voor gezorgd dat Running Up That Hill van Kate Bush weer een hit is geworden. Onze favoriete metalnerd Eddie doet ook flink wat duiten in het zakje met een episch metaloptreden en verwijzingen naar jarentachtigrootheden als Metallica en, voor de oplettende kijker, Iron Maiden.

Oplettende kijkers kunnen tevens hun lol op met de vele leuke verwijzingen die in de serie verstopt zitten. Bonuspunten als je alle referenties naar A Nightmare on Elm Street weet te spotten, of de degene hebt gezien over het ontstaan van de schurk van dit seizoen, Vecna. Maar leuke verwijzingen maken een serie niet tot een geheel. Want ondanks de perfecte sfeer, humoristische nieuwe personages en extra toevoeging van bloed en horror, worden zeker de laatste twee afleveringen door velen als een anticlimax ervaren.

Die laatste twee afleveringen werden door Netflix geserveerd als een kers op de taart en duren samen bijna vier uur. Daarin worden de verhalen weer bij elkaar gebracht, wat in kortere afleveringen wellicht meer impact zou hebben gehad. Nu wordt alles echter zo breed uitgemeten dat het soms bijna gezapig wordt. A little less conversation, a little more action please, Netflix.

De strijd in Alaska had wat eerder gestreden mogen zijn en meer leuke interacties tussen de tieners waar we gedurende het eerste, tweede en derde seizoen zo van zijn gaan houden waren welkom geweest. Desalniettemin blijft Stranger Things het niveau hoog houden en voelt de serie zelfs cinematisch aan. Het verhaal en het einde houden de kijker hongerig naar meer. Kom maar op met dat vijfde, en tevens laatste, seizoen!



Stranger Things is te zien bij Netflix.