Recensie Disney+-serie 'Under the Banner of Heaven'

Regie: David Mackenzie, Courtney Hunt, Dustin Lance Black, e.a. | Cast: Andrew Garfield (Jeb Pyre), Daisy Edgar-Jones (Brenda Lafferty), Gil Birmingham (Bill Taba), Sam Worthington (Ron Lafferty), Billy Howle (Allen Lafferty), e.a. | Aantal afleveringen: 7 | Speelduur: 64-90 minuten | Jaar: 2022

Under the Banner of Heaven vertelt het op ware feiten gebaseerde verhaal van de moord op Brenda Lafferty en haar jonge dochtertje Erica. Deze gruwelijke gebeurtenis vond plaats tegen de achtergrond van het mormoonse geloof en de serie toont hoe fundamentalisten het woord van God vooral 'letterlijk' wensen te nemen wanneer dat hun eigen wensen ten goede komt. Wanneer detective Jeb Pyre de moord onderzoekt en ziet hoe zijn geloof misbruikt wordt, begint hij te twijfelen aan de mormoonse gemeenschap en zijn rotsvaste vertrouwen daarin.

Deze miniserie telt zeven afleveringen en weet in een gelijkmatig tempo een complex psychologisch drama uit de doeken te doen. Jeb en zijn partner bij de politie, Bill Taba, ontdekken stukje bij beetje wie de drijvende kracht is achter de waanzin. Andrew Garfield, geen vreemde als het gaat om religieuze rollen (Hacksaw Ridge, Silence), zet de innerlijke strijd van Jeb overtuigend neer. Zijn personage is echter zo perfect, met passende kleine imperfecties, dat het bijna saai wordt. Bill biedt wat nuchterheid en humor ter compensatie en is daarmee een broodnodige sidekick, maar hij wordt nooit veel meer dan dat.

Zeker aan het begin van de serie is er redelijk wat oog voor het leven van de vermoorde Brenda. Ze wordt geschetst als een vrouw die zich niet zomaar laat vertellen wat ze wel en niet mag. Ze gelooft heilig, maar weigert zich zomaar te schikken naar bazige mannen en het vastgeroeste patriarchaat. Ze heeft haar eigen dromen en ambities en staat klaar voor de andere vrouwen in de familie Lafferty. Daisy Edgar-Jones, die na Normal People haar acteertalent bevestigt, geeft Brenda zowel kracht als kwetsbaarheid en maakt haar daarmee een genuanceerd en eveneens sympathiek personage.

Dan zijn er de Lafferty-broers. Door de serie heen wordt duidelijk wie welke rol heeft gespeeld in het drama dat zich heeft voltrokken. Sterk is hoe op het eerste gezicht goede mensen langzaam veranderen in monsters. Hoewel religie een vergoelijking is van hun daden, is het een misplaatst machtsgevoel dat hen echt drijft. Daarmee veroordeelt de serie strenggelovigen en religie niet, terwijl dat makkelijk had gekund. Wel wordt sterk getoond hoe een geloofsgemeenschap mensen die slechte daden begaan de hand boven het hoofd kan houden omwille van haar reputatie.

De nuance die de serie in deze kwesties aanbrengt, zorgt ervoor dat je door wil blijven kijken. Omdat Jeb zo sympathiek is, kan de kijker zich met gemak voorstellen wat het aantrekkelijke is van een rotsvast geloof, maar ook hoe het wankelen daarvan je hele leven overhoop kan gooien. Hoe Jeb hiermee omgaat is genoeg om de aandacht vast te houden en daarnaast is er natuurlijk nog de vraag hoe de broers precies tot hun daden zijn gekomen.

Dit wordt onthuld in flashbacks die soms in flitsen in beeld worden gebracht als Jeb terugdenkt aan wat hij zojuist heeft gehoord. Dit benadrukt dat de versie van het verhaal er een is die door Jeb in zijn gedachten geconstrueerd is. Soms leidt dat enigszins af en voelt deze stilistische aanpak als een trucje, maar omdat het wel consequent op dezelfde manier wordt toegepast en narratief gemotiveerd is, is het ook makkelijk om het na verloop van tijd te negeren als het je niet aanspreekt.

Uiteindelijk brengt Under the Banner of Heaven alles mooi bij elkaar. Er is een goede balans tussen de desillusie van Jeb en de hoopvolle draai die uiteindelijk aan de tragedie zit. De kijker wordt uitgedaagd om na te denken over geloof en misdaad en wat het verband daartussen is. Bovenal is het echter een diep menselijk verhaal waarin onmenselijke daden ervoor zorgen dat je soms echt bij de keel gegrepen wordt.



Under the Banner of Heaven is te zien bij Disney+.