Recensie Netflix-serie 'Mo'

Regie: Solvan Naim | Cast: Mohammed Amer (Mo Najjar), Teresa Ruiz (Maria), Omar Elba (Sameer Najjar), Farah Bsieso (Yusra Najjar), Tobe Nwigwe (Nick), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 21-31 minuten | Jaar: 2022

Het dagelijks leven van een immigrant zonder verblijfsvergunning kan erg lastig worden gemaakt. Mo wacht samen met zijn moeder en broer al tweeëntwintig jaar op asiel. Hij kan geen werk vinden, heeft moeite om aan de strenge eisen van zijn Palestijnse familie te voldoen, heeft de nodige cultuurverschillen met zijn Mexicaanse vriendin en weet zich geen weg te vinden door de Amerikaanse bureaucratie. Mo belicht deels deze problemen, maar vliegt onnodig vaak uit de bocht met veel te grote verhaallijnen.

Mo wordt in de eerste aflevering al ontslagen omdat de immigratiedienst ICE achter hem aan zit. Om rond te komen verkoopt hij namaakproducten vanuit de kofferbak van zijn oude Cadillac. De druk om voor zijn broer en moeder te zorgen is groot. Als hij kattenvoer voor zijn broer gaat kopen, komt Mo in het winkelcentrum in een willekeurige schietpartij terecht, waarbij hij ook wordt geraakt. Als zijn moeder vervolgens de wond probeert te verzorgen wordt ze vooral boos over de tatoeage die ze bij haar zoon ontdekt.

Er ligt een grote nadruk op de cultuurverschillen die Mo dagelijks ondervindt. De vriendenkring van Mo is dan ook zeer divers. Mo praat Arabisch, Engels en Spaans, maar lijkt zich in geen van de culturen helemaal thuis te voelen. Vooral in zijn relatie met de Mexicaanse Maria ondervindt hij problemen, alhoewel deze vooral weggelachen worden. Maria is katholiek en Mo moslim. Mo ziet Maria het liefst bekeren tot de islam. Toch ondervindt Mo een van zijn meer oprechte momenten in de biechtstoel bij een priester.

Door de flinke laag ironie die over de meeste interacties van de personages ligt, lijkt oprechtheid vaak schaars. Echter, wanneer het gaat over de jeugdtrauma's van Mo en het moeten ontvluchten van Palestina, vindt de serie zijn sterkste momenten. Hoewel een groot deel van deze herinneringen in vrij clichématige flashbacks wordt gebracht, spreekt hier een grote pijn uit. Komiek Mo Amer, de maker en hoofdrolspeler van de serie, is zelf als kind Palestina ontvlucht en weet deze herinneringen in Mo een plek te geven.

Het is jammer dat deze culturele problemen en trauma's al snel plaats moeten maken voor totaal ongeloofwaardige wendingen en een reeks karikaturale personages. Mo komt in de problemen met gangsters die allemaal wel heel overdreven eng zijn. Daar komen ook nog de Mo's verslavingsproblemen bovenop. Als dan ook nog het kartel opduikt, is duidelijk dat de schrijvers echt uit de bocht zijn gevlogen.

De grote makke van de serie lijkt vooral te zijn dat de makers te veel issues hebben willen aankaarten in acht afleveringen. Vuurwapengeweld, geloof, vluchtelingenproblematiek, criminaliteit, verslaving en asielaanvraag komen allemaal aan bod, maar de meeste onderwerpen worden heel zwak of niet uitgewerkt. De asielaanvraag van Mo is al moeilijk genoeg zonder dat daar ook nog verhaallijnen van allerlei andere vluchtelingen bij hoeven te komen, hoe schrijnend die verhalen ook zijn.

Zo drijft de focus steeds verder af van de reële problemen waar Mo en zijn familie tegenaan lopen, naar totaal uit de hand gelopen achtervolgingen op motoren. Als de makers het verhaal kleiner hadden gehouden door zich toe te spitsen op de onderwerpen die wél werken, dan had Mo een goede duistere komedie kunnen worden over het gevecht van vluchtelingen tegen een ontembare bureaucratie. Mo blinkt nu vooral uit in de hoeveelheid ideeën en plotpunten die wordt gepresenteerd, al krijgt bijna geen enkele daarvan een degelijke uitwerking.



Mo is te zien bij Netflix.