Recensie Netflix-serie 'Ludik'

Regie: Ian Gabriel | Cast: Arnold Vosloo (Daan Ludik), Diaan Lawrenson (Anet Ludik), Lea Vivier (Louise Ludik), Rob van Vuuren (Swys de Villiers), Sean Cameron Michael (Arend Brown), Inge Beckmann (Rina Goosen), Zane Meas (Brigadier Davis), Marno van der Merve (Markus Ludik), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-62 minuten | Jaar: 2022

Je zou toch haast denken dat Annemarie van Basten en Paul Buys, de bedenkers en schrijvers van de Zuid-Afrikaanse thrillerserie Ludik kennis moeten hebben gehad van de betere Nederlandse genregenoten. Hun serie over een meubelhandelaar met vuile handjes doet namelijk denken aan Penoza en Undercover. Aangezien die laatste titel via Netflix internationaal te zien is, lijkt dat nog niet eens zo'n gekke gedachte.

Naast het veelvuldig leentjebuur spelen, grossieren de makers in clichés die met goed fatsoen eigenlijk niet meer acceptabel te noemen zijn. Een megalomane topcrimineel die aan meditatie doet, golfballen over zijn zwembad slaat en helemaal opgaat achter zijn immense vleugel. Een politieagent die de baliekluiver uithangt en liever zijn tanden in een donut zet dan in een zaak. Een ambitieuze slijmbal die een promotie probeert binnen te slepen door voor zijn de baas de perfecte koffie te halen. Dat werk dus.

In de hoofdrol zien we Arnold Vosloo, die we nog het beste kennen van zijn titelrol in The Mummy, als rijke meubelbaas die levensgroot met zijn kop op zijn zaak en vrachtwagens staat. In zijn reclamespotjes belooft deze Daan Ludik dat hij zijn klanten dat van alle gemakken zal voorzien. Ondertussen houdt de man zich bezig met duistere zaakjes, door diamanten de grens over te laten smokkelen.

Als zijn zwager Swys, die hij na de dood van zijn zus in bescherming heeft genomen, door de Britse topcrimineel Arend Brown wordt ontvoerd en mishandeld, zet Ludik alles op alles om zijn familie te beschermen. Hierdoor brengt hij zichzelf steeds verder in de problemen door zich noodgedwongen in te laten met wapenhandel. Wat volgt zijn zes propvolle afleveringen waarin Daan diverse ballen in de lucht moet zien te houden en ze natuurlijk geheid op de grond laat donderen.

En daar wringt de schoen. Ludik is volgestouwd met verhaallijnen en bijfiguren. Zo'n beetje de hele familie passeert de revue en niemand kan worden beticht van het hebben van een normaal leven. De serie gaat daardoor gebukt onder een overdaad aan plot, waardoor Daan Ludik, zelf een wandelend cliché met zijn veel te jonge tweede vrouw compleet met tweede leg, niet echt aan zijn eigen sores toekomt.

Scenarist Van Basten heeft er ook nog eens zo veel mogelijk kwinkslagen en eendimensionale typetjes met elke hun eigenaardigheden ingestopt. Zoals een hotdog verkopend echtpaar dat met hun kraam uitkijkt op Daans zaak, de gebeurtenissen van commentaar voorziet en ook nog eens met de klanten steggelt over servetjes. Kanaliseren is niet Van Bastens sterkste punt, met als gevolg dat het voortdurende gefix van Daan Ludik er maar een beetje tussendoor loopt. Dan hebben we het nog niet eens over de obligate flashbacks waarmee we Daans intrinsieke motivatie moeten leren kennen.

Ludik bevat materiaal voor zeker een aflevering of tien. De vaart zit er dan ook flink in, maar er is geen ademruimte. Vosloo probeert het beste uit zijn rol te halen, maar heeft merkbaar last van alle stoorzenders om hem heen. Het Afrikaans dat door het Engels sijpelt blijft voor ons Nederlanders vreemd in de oren klinken, maar daar valt aan te wennen. Dat geldt niet voor het moordende tempo en gebrek aan diepgang.



Ludik is te zien bij Netflix.