Recensie Netflix-serie 'Kleo'

Regie: Viviane Andereggen, Jano Ben Chaebane | Cast: Jella Haase (Kleo), Dimitrij Schaad (Sven), Julius Feldmeier (Thilo), Marta Sroka (Anja), Vincent Redetzki (Uwe), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 48-56 minuten | Jaar: 2022

Kleo is een Stasi-agente die vijanden uit de weg ruimt. Ze blinkt uit in haar werk en heeft het goed voor elkaar, tot ze verraden wordt en achter de tralies belandt. Als de Berlijnse Muur valt en politieke gevangenen worden vrijgelaten uit de Oost-Duitse gevangenissen, krijgt Kleo gratie. Met haar herwonnen vrijheid heeft ze maar één doel: iedereen opsporen en vermoorden die verantwoordelijk is voor haar lijden. Dit uitgangspunt zorgt voor een heerlijk gewelddadige serie met meer dan genoeg verwikkelingen.

Terwijl Kleo poogt uit zoeken wat er precies is gebeurd, moet ze zien om te gaan met de voormalig West-Duitse agent Sven. Hij zag haar in haar Stasi-tijd een man vermoorden en wil aan zijn collega's bewijzen dat hij dat niet heeft verzonnen. Zijn baantje op de fraudeafdeling is hij zat en Kleo's zaak biedt hem een uitweg. Alsof dat nog niet genoeg is, is in Kleo's afwezigheid de wereldvreemde Thilo in haar oude appartement getrokken.

Kleo moet het niet hebben van ijzersterke psychologische diepgang of enige realiteitszin, maar van een heerlijk smeuïg verhaal dat met geuren en kleuren wordt verteld. Behalve een vrolijke esthetiek beschikt de serie over een strakke kadrering, een vlotte montage en een swingende soundtrack. De juiste ingrediënten dus om te vermaken en ondertussen oog en oor geven wat ze willen. Daarnaast is het simpelweg vermakelijk om te zien hoe Kleo haar vijanden een voor een, al dan niet gepland, uit de weg ruimt. Daarbij opduikende momenten van ongeloofwaardigheid kunnen door de overduidelijk grappige toon moeiteloos door de vingers worden gezien.

Kleo wordt vertolkt door een steengoede Jella Haase (eerder te zien in totaal andere rollen in Berlin, Alexanderplatz en Kokon), die zich vanwege Kleo's undercoverwerk mag hullen in een enorm gevarieerde garderobe en een grote verzameling pruiken. Haase weet al deze metamorfosen met volledige overtuiging te brengen. Elke incarnatie die ze speelt, heeft een andere houding en het is af en toe lastig om daar Kleo nog in te herkennen.

Ook Dimitrij Schaad is goed gecast. Hij voorziet de schaapachtige politieman Sven van precies de juiste dosis onbeholpenheid zonder daarmee op de zenuwen te werken. Sven maakt overal continu een zooitje van, maar weet tegelijkertijd dingen op te merken die anderen over het hoofd zien. Hij zorgt voor veel komische momenten en biedt daarmee een goed tegenwicht voor de cynische Kleo.

Alle elementen bij elkaar zorgen ervoor dat de kijker zich geen moment verveelt en steeds benieuwd blijft naar wat er allemaal gaat gebeuren. Een aantal wendingen weet op een positieve manier te verrassen en ineens je perspectief volledig te veranderen. Het verhaal wordt in acht afleveringen efficiënt verteld en brengt alle lijntjes knap samen. Een van die afleveringen wordt zelfs op overtuigende wijze voor de helft gevuld met een flashback. Deze is dusdanig origineel vormgegeven, met sets die doen denken aan een theater, dat hij de kijker bij zal blijven.

Hoewel er opzetjes zijn die kunnen worden benut om het verhaal voort te zetten, voelt het niet alsof deze enkel dienen om lekker te kunnen cashen als de serie aanslaat. Dat geldt voor meer elementen. Veel personages zijn bijvoorbeeld dusdanig leuk en worden zo vol enthousiasme neergezet dat het makkelijk voor te stellen is dat ze een spin-off zouden kunnen krijgen, maar in hun huidige hoedanigheid zijn het functionele bijfiguren die met hun eigen stijl de serie kleur geven. Maar ongeacht of deze randpersonages mogen terugkeren, hoofdpersoon Kleo heeft, zeker vanwege Haase, genoeg potentie om vaker te mogen opdraven.



Kleo is te zien bij Netflix.