Recensie Netflix-serie 'Devil in Ohio'

Regie: Steven A. Adelson, Brad Anderson, John Fawcett, e.a. | Cast: Emily Deschanel (Suzanne), Madeleine Arthur (Mae), Gerardo Celasco (Detective Lopez), Xaria Dotson (Jules), Sam Jaeger (Peter), Jason Sakaki (Isaac), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 40-49 minuten | Jaar: 2022

Netflix heeft een goede relatie met schrijver-regisseur Mike Flanagan, die enkele hits voor de streamingdienst maakte, zoals The Haunting of Hill House en Midnight Mass. Zijn methode is een spannend verhaal - meestal horror en soms thriller - op te vullen met intrigerend persoonlijk drama. Devil in Ohio lijkt groen licht te hebben gekregen omdat de serie ook zo'n soort verhaal vertelt. Maar met andere makers zijn zowel de spanning als het drama zijn een stuk minder boeiend.

Naast echtgenote en moeder van drie is Suzanne ook maatschappelijk psycholoog. Zodra in het ziekenhuis een verwond en getraumatiseerd meisje belandt waar niemand een woord uit krijgt, wordt Suzanne gebeld voor hulp. Niet alleen dringt ze tot het meisje door, ze neemt haar zelfs mee naar huis. Terwijl die mysterieuze Mae zich steeds meer opdringt aan het gezin, worstelt Suzanne met haar eigen demonen. Ondertussen gaat rechercheur Lopez op pad om meer informatie te vinden over de sekte waaruit Mae ontsnapt blijkt te zijn.

Net zoals sektes in het echt geen bovennatuurlijke invloed hebben of steun krijgen, is er niets paranormaals in Devil in Ohio. Het verhaal gaat puur over hoe gehersenspoeld een lid kan zijn. Toch wil de serie je steeds laten geloven dat er iets gaat komen. Mae is net één dag in huis of er vliegt een vogel tegen het raam. Ze maakt een occult altaartje in de achtertuin en een enge pop van een maïsschil. Elke handeling gaat gepaard met onheilspellende muziek, maar toch leidt dit alles niet naar de wending dat er iets bovennatuurlijks speelt.

Verwacht dus eerder een dure soapserie met een toegevoegd genre-element. In de jaren zestig was er bijvoorbeeld de dagelijkse soap Dark Shadows, die niet bijzonder veel kijkers trok, totdat er ineens vampiers, geesten en weerwolven werden toegevoegd. In de jaren negentig snoepte de dagelijkse soapserie Days of our Lives van het succes van The X-Files door er een exorcisme in te gooien, een plotlijn die natuurlijk over vele maanden werd uitgerekt. Ineens keken er een heleboel meer mensen tijdelijk mee.

Devil in Ohio bevat natuurlijk maar tien afleveringen van ongeveer drie kwartier, maar doet feitelijk hetzelfde. De twee oudste dochters van Suzanne en haar man hebben problemen waar elke middelbare scholier mee kampt. Thuis zit Mae alle aandacht van hun moeder op te eisen. Vader komt in de financiële problemen wanneer de koper van een opgeknapt huis zich terugtrekt. En de jongste dochter? Die kan prachtig zingen, maar ze is nog opdringeriger dan Rachel Berry uit Glee.

Suzanne zelf is waardeloos in haar vak. Tenminste, dat hebben de schrijvers van haar personage gemaakt, met dialogen en acties waar een professional rillingen van zou krijgen. De connectie tussen Suzannes bekommering om Mae en haar eigen jeugdtrauma is vrij eenvoudig te leggen, maar blijkbaar niet door haarzelf. De psycholoog waarvan Suzanne zelf advies krijgt is een stuk capabeler, maar wordt helaas dan weer niet gehoord.

Devil in Ohio had een pareltje kunnen zijn als er was gefocust op het fascinerende onderwerp van indoctrinatie, maar helaas moeten we het doen met de relatieproblemen van schoolmeiden. Ondertussen is de plotlijn over de sekte waaruit Mae is ontsnapt niet vooruit te branden, blijkt de speurtocht van rechercheur Lopez een weinig toevoegende manier om afleveringen te vullen en zijn de meeste personages stereotypes wier drama je al vaak genoeg hebt gezien. Zelfs de veel te lang durende scènes uit Flanagans laatste twee series die louter bestonden uit een gesprek tussen twee mensen, wisten meer te interesseren.

Alles leunt op de achtergrondmuziek. Een personage kan amper naar een banaan kijken zonder dat er een duister deuntje onder wordt gezet. De spannende momenten zijn ontzettend clichématig, zoals het welbekende tafereel waarbij iemand het medicijnkastje in de badkamer sluit en de spiegel laat zien is dat er plots iemand achter haar staat. Tegenwoordig is het al uitgekauwd om zoiets als parodie uit te voeren.

De blikvanger is Madeleine Arthur in de rol van Mae, al is dat vooral goede casting. Haar gelaatstrekken passen namelijk perfect bij wat er van de rol verwacht wordt: voelt ze zich ongemakkelijk dan lijkt ze helemaal afwezig, doet ze raar dan is ze ontzettend creepy, is ze verdrietig dan leef je direct mee. Daarom is het zo zonde dat hier verder weinig mee wordt gedaan. De insinuatie dat er elk moment iets los kan barsten wordt nooit waargemaakt

Voor degenen die zich toch aan deze serie wagen alvast het volgende advies: mocht je kiezen voor de optie 'skip intro', zet dan je volume omlaag. Je belandt namelijk bij de laatste paar seconden van het introliedje dat een stuk luider eindigt dan het begint. Een speciaal voor de serie gemaakt liedje dat het woord 'fire' rijmt met 'higher' en 'Ohio'.



Devil in Ohio is te zien bij Netflix.