Recensie Netflix-serie 'The Imperfects'

Regie: Director X, Mark Chow, Dennis Heaton, e.a. | Cast: Morgan Taylor Campbell (Tilda), Rhianna Jagpal (Abbi), Iñaki Godoy (Juan), Italia Ricci (Dr. Sydney Burke), Rhys Nicholson (Dr. Sarkov), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 39-45 minuten | Jaar: 2022

Filmproducent Roger Corman was de koning van de B-films bij wie het krappe budget niet slechts van toepassing was op de sets, maar ook op scenaristen. Een veelgebruikte methode van hem was een spannend fictieverhaal (meestal sciencefiction) zich op één locatie te laten afspelen, bijvoorbeeld een ondergrondse fabriek waarin een team jaagt op een monster. The Imperfects maakt gebruik van deze methode en het resultaat is hetzelfde: een hoop heisa die niet boeit.

Drie tieners met aandoeningen zochten hulp bij een medisch instituut en kregen meer dan waar ze om gevraagd hadden. Tilda is een banshee, met sterk gehoor en stembanden als wapen, Juan kan veranderen in een chupacabra, een monster met scherpe tanden en klauwen, en Abbi is een succubus, wier feromonen het gedrag van anderen kan manipuleren. De drie werken samen met Dr. Sydney Burke om zowel de locatie als de methode uit te vinden van de dokter die met zijn gentherapie mutanten van ze heeft gemaakt.

Dit alles speelt zich voornamelijk af in een lab dat zich in de kelder van een woning bevindt. Dat betekent dat er veel verbale plotuitleg is, zowel in het omschrijven van wat er aan de hand is als in het uitleggen wat andere personages is overkomen. Het is niet onmogelijk om iets spannend te maken op die manier - er zijn brilante toneelstukken en films die hiermee wegkomen - maar The Imperfects lukt het helaas niet.

Bij elke aflevering word je zonder pardon in het verhaal gedumpt, wat het erg lastig maakt om geïnteresseerd te zijn in het plot of de personages. Wanneer we die personages leren kennen, hebben zij hun behandeling al achter de rug en ontdekken ze dat ze niet meer 'normaal' zijn. Daar komt bovenop dat alle personages (dus niet slechts de drie helden) erg ééndimensionaal zijn, waardoor je niet met ze meeleeft.

Het krappe budget voor deze serie strekt zich ook uit naar de casting, waardoor de bordkartonnen personages worden neergezet door acteurs die niet bepaald uitblinken. Alleen het personage Tilda krijgt wat meer vorm. Haar beeldende acties kunnen soms ontzettend grappig zijn, maar de bijtende dialogen komen minder lollig over omdat de actrice die haar speelt niet verder komt dan chronisch zuur zijn. Het acteerwerk van enkele bijrolvertolkers is ronduit slecht.

Het personage van het geniale brein dat achter de hele gentherapie zat, Dr. Sarkov, zal voor veel kijkers ongekend storend zijn vanwege de manier waarop acteur Rhys Nicholson hem neerzet. Sowieso heeft deze Australische komiek van nature een prominente lispel die erg afleidend kan werken, maar hij kiest er ook voor om soms een hoog stemmetje op te zetten. Het is allemaal lollig bedoeld, maar het werkt niet voor iedereen.

In de speciale krachten van de drie hoofdpersonages schuilt ook geen enkele diepgang. Het zijn simpelweg unieke gaven die ze van de makers toegewezen hebben gekregen. Tilda is bijvoorbeeld een zelfverzekerde zangeres in een rockband, dus haar superkracht brengt geen enkele verandering teweeg in haar persoonlijkheid. Abbi is een bolleboos (gespeeld door een knappe jongedame, want het blijft een Amerikaanse productie waarin iedereen aantrekkelijk moet zijn), dus zodra haar lijfgeur de affectie afdwingt bij iedereen die haar kan ruiken weet ze daar geen raad mee. En daar doen de makers helemaal niets mee.

Sowieso worden de krachten van de personages amper benut. Die van Tilda worden nog het meest gebruikt, maar dat is helaas een irritante pieptoon die uit haar mond komt. Dit is een serie over drie jongeren die ineens speciale vaardigheden hebben, maar ze zelden toepassen. De speelduur wordt gevuld met gesprekken over wat voor spannende zaken er toch allemaal gaande zijn.

Af en toe lijkt er ook leentjebuur te worden gespeeld bij Joss Whedon, door met een wending te komen over een personage waardoor de hele dynamiek verandert. Maar het is telkens een tijdelijke boost die in de volgende aflevering weer afneemt zodra er wordt uitgelegd wat ze deze aflevering allemaal van plan zijn.

Buffy the Vampire Slayer kreeg een cultstatus, waardoor scenarist Whedon de kans kreeg er een kwaliteitsserie van te maken. The Imperfects lijkt met buitenbeentjes in de hoofdrol en hun hippe titels en 'coole' muziek op een vergelijkbare status te mikken. Wie weet is er ook wel een klein groepje kijkers dat hiervan smult, maar uiteindelijk is blijft een saaie low-budgetserie. Die kijkers hebben het geluk dat Netflix zich momenteel niet onbeperkt dure producties kan veroorloven. Dus op basis van dat lage budget zou er zowaar een tweede seizoen van deze droge hap kunnen volgen.



The Imperfects is te zien bij Netflix.