Recensie Netflix-serie 'Cyberpunk: Edgerunners'

Regie: Hiroyuki Imaishi | Cast (stemmen): Kenichirou Oohashi (David Martinez), Oai Yuuki (Lucy), Hiroki Touchi (Maine), Takako Honda (Kiwi), Tomoyo Kurosawa (Rebecca), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 23-26 minuten | Jaar: 2022

De eerste paar minuten maken het meteen duidelijk: Cyberpunk: Edgerunners is weer een schot in de roos voor Studio Trigger, bekend van onder andere Kill la Kill en Promare. Studio Trigger lijkt haast te zijn gemaakt voor het tot leven wekken van de videogamereeks Cyberpunk. Dat roept de vraag op waarom dit nog niet eerder is gebeurd, maar het is in ieder geval te hopen dat dit nog veel vaker zal gebeuren. Want als de eerste tien afleveringen van Cyberpunk: Edgerunners iets duidelijk maken, dan is dat er nog enorm veel te halen valt uit deze wereld.

In een nabije toekomst waarin mensen mechanische implantaten hebben die hun leven verbeteren gaat tiener David naar een van de beste scholen in Night City, de stad die nooit slaapt. Door een noodlottige gebeurtenis staat de wereld van David op zijn kop en gaan alle remmen los. Hij wordt van school gestuurd en komt in aanraking met Edgerunners: een groep criminelen die van klus tot klus leeft. Via hen wil hij op zijn eigen manier aan de top komen.

Het bombastische begin zet meteen de toon. De getoonde bruutheid van de wereld gaat hand in hand met een enorm stijlvolle invulling. De animatie is werkelijk schitterend en is bovenal onbeschaamd, onsubtiel en gulzig. Het ontwerp doet er nog een schepje bovenop door enorm kleurrijk en buitenproportioneel te zijn. De gedachte die het sterkst komt bovendrijven is "more is more".

Gelukkig zit er onder alle bombarie een pakkend menselijk verhaal, dat tevens geheel toegankelijk is voor nieuwelingen in Night City. Voorkennis van de videogame is niet nodig, maar voor ingewijden zijn er leuke verwijzingen. Het verhaal, dat vooral gaat over de strijd tegen kapitalistische systemen, bevat sociaalkritische elementen, maar blijft op vele momenten ook klein en intiem. Onder alle neonlichten komt vooral de melancholie van de wereld sterk naar voren: een mooi contrasterend samenspel.

Het verhaal rust voor een deel op de mechanisch versterkte schouders van de personages. De Edgerunners zijn op hun eigen manier sympathiek en de chemie tussen de personages valt niet te ontkennen. Erg vroeg in de serie is er een plottwist die meteen raakt doordat de personages zo goed geschreven zijn. Door te focussen op een handjevol personen, krijgen ze allemaal genoeg tijd voor uitdieping en komen ze stuk voor stuk goed uit de verf. Ze hebben allen hun eigenaardigheden, maar laten wat betreft hun verleden ook ruimte voor eigen invulling van de kijker.

De eerste helft heeft een perfect tempo, waardoor er geen loos moment te vinden is. Het is echter jammer dat dit tempo niet doorzet in de tweede helft, dat daardoor hier en daar wat inkakt. Daarnaast wordt tegen het einde wat plots en gehaast een vijand geïntroduceerd die voor de gamers niet onbekend zal zijn. Jammer, want Cyberpunk: Edgerunners excelleert juist in het portretteren van systemen en ideeën als echte vijanden. De introductie van een grote sterke vijand aan het einde voelt als het afvinken van een checklist.

Gelukkig zijn dit slechts kanttekeningen. Ondanks deze vijand weet het einde een gevoelige snaar te raken en smaakt het geheel naar veel meer, al was het maar vanwege de nog openstaande vragen. Ondanks de problemen rondom de videogame laat Studio Trigger zien dat Night City nog lang niet gaat slapen. Wanneer zelfs de inherent saaie actie van gewoonweg een knopje indrukken enorm episch in beeld wordt gebracht, is het duidelijk dat dit een bijzondere rit gaat worden.



Cyberpunk: Edgerunners is te zien bij Netflix.