Recensie Netflix-serie 'Notre-Dame, la Part du Feu'

Regie: Hervé Hadmar | Cast: Roschdy Zem (Generaal Ducourt), Alice Isaaz (Éléna), Megan Northam (Alice), Simon Abkarian (Max), Marie Zabukovec (Victoire), Victor Belondo (Ben), Sandor Funtek (Anthony), e.a. | Aantal afleveringen: 6 | Speelduur: 42-54 minuten | Jaar: 2022

Brandweervrouw Alice gaat veel te vlot weer aan het werk na het verlies van collega Ben, met wie ze in het geheim een relatie had. De Parijse restauranthouder Max heeft het aan de stok met criminele schuldeisers en zijn vrouw ligt op sterven. Zijn dochter Victoire is aan de drugs en in de prostitutie beland en ontfermt zich over het jongetje Billy dat op zoek is naar zijn vader. En oh ja, de Notre-Dame staat in lichtelaaie.

We herinneren ons allemaal nog die maandagavond in april 2019 waarop de nieuwszenders de beelden lieten zien van een van de bekendste kerken ter wereld die in brand stond. De schade aan de Parijse Notre-Dame liep in de miljarden en vooral het dak en de torenspits, die het halverwege de avond begaf, hebben het zwaar te verduren gehad. Wonder boven wonder zijn er geen doden gevallen en is ook het interieur van de kathedraal uit 1260 grotendeels intact gebleven.

Het is natuurlijk een uitermate dramatisch gegeven dat zo'n iconisch gebouw het onderwerp van een ramp is. Niet zo gek dus dat film- en seriemakers zich vroeg of laat zullen storten op dit onderwerp. Zowel documentaires als actiefilms hebben reeds het licht gezien. De makers van de Netflix-serie Notre-Dame, la Part du Feu pretenderen nergens zich te hebben gebaseerd op echte feiten of personen, anders dan het gegeven van de desastreuze brand.

De zesdelige serie speelt zich af op de avond waarop een balk in het dak van de kathedraal vlamvat. Terwijl je dolgraag wil weten hoe de autoriteiten en met name het Parijse brandweerkorps deze complexe klus weet te klaren, worden we afgeleid met verhaallijnen die soms in de verste verte niets met de brand te maken hebben. Naast de eerder genoemde verwikkelingen hangen sommige plotlijntjes er maar een beetje bij. Zoals het verhaal van een Syrische vluchteling die in zijn overbuurvrouw zijn overleden vrouw herkent en haar portret wil schetsen.

Of het verhaal van het jongetje op zoek naar zijn vader dat overtuigd is dat die als brandweerman bij de Notre-Dame aan het werk is. De schrijvers maken het nog bonter door tot drie jaar terug in de tijd te gaan. Hoe is Victoire aan lagerwal en vervreemd van haar vader geraakt? Waarom is de politiecommandant zo tegen de relatie van zijn zoon met een collega? En dan is er nog de ambitieuze nieuwsreporter Éléna, die zich een weg naar de rampplek weet te verschaffen, op zoek naar een scoop.

Notre-Dame, la Part du Feu is een mozaïekvertelling met een hoge productiewaarde. De door de computer samengestelde en bewerkte shots van een modern wereldwonder dat opgeslokt wordt door een vlammenzee zijn imposant en knap gemaakt. Al zien we net zo veel shots vol rook, vlammen en roet die op elke willekeurige filmset gemaakt konden zijn. De suggestie doet ook haar werk dus.

Al na vier afleveringen zijn twee belangrijke verhaallijnen grotendeels afgewikkeld en moeten we de grillige handelingen van de restauranteigenaar meebeleven. Max rent als een soort actieheld de Parijse boulevards af op zoek naar dochter en genoegdoening. De personages en hun sores zijn echter zo vlak vormgegeven dat ze niet echt willen beklijven. Veel spannender zijn de pogingen om de eeuwenoude artefacten in de kerk veilig te stellen en de vraag of je liever een mensenleven of een kunstwerk in veiligheid brengt.

Deze serie is niet wars van soapachtige ontwikkelingen en degradeert op essentiële momenten de ramp met de Notre-Dame tot louter een achtergrondgegeven. Het doet dan ook denken aan de vele drama's rondom de terroristische aanslag op het World Trade Center in New York, maar daarvan was de persoonlijke, maatschappelijke en politieke impact ontelbare keren groter.



Notre-Dame, la Part du Feu is te zien bij Netflix.