Recensie HBO Max-serie 'House of the Dragon'

Regie: Clare Kilner, Miguel Sapochnik, Greg Yaitanes, e.a. | Cast: Milly Alcock/Emma D'Arcy (Princess Rhaenyra Targaryen), Emily Carey/Olivia Cooke (Queen Alicent Hightower), Paddy Considine (King Viserys I Targaryen), Matt Smith (Prince Daemon Targaryen), Rhys Ifans (Ser Otto Hightower), Eve Best (Princess Rhaenys Targaryen), Steve Toussaint (Lord Corlys 'The Sea Snake' Velaryon), Fabien Frankel (Ser Criston Cole), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 54-68 minuten | Jaar: 2022

Game of Thrones was het laatste grote succes van HBO. Misschien zelfs de laatste serie waar bijna iedereen naar leek te kijken. De spin-off House of the Dragon moet de opvolger daarvan worden. Maar ondanks dat de serie in dezelfde fantasiewereld als Game of Thrones speelt is het een ander soort serie geworden, met wel sommige van dezelfde plus- en minplunten.

Het betaalkanaal HBO veranderde in de jaren nul het televisielandschap met series als The Sopranos, Sex and the City, Curb Your Enthousiasm, Deadwood en The Wire. Maar in het decennium daarna was Game of Thrones de laatste hit en toen deze serie na acht jaar op zijn einde liep, had HBO geen andere serie die ook maar in de buurt kwam van dit succes.

Wanhopig op zoek naar een nieuwe hit om nog mee te kunnen in een markt die inmiddels alweer was opgeschud door het succes van Netflix, wilde HBO een nieuwe hit van hetzelfde statuur. De makkelijkste manier om dat te doen: een spin-off van het laatste succes. Dat werd de prequel House of the Dragon, die zelfs begint met Ramin Djawadi's iconische themamuziek van Game of Thrones en is gebaseerd op een deel van het boek Fire & Blood van George R.R. Martin.

De schrijver van de boekenreeks waar Game of Thrones op is gebaseerd schreef namelijk een soort fictief geschiedenisboek over de voorgeschiedenis van het koninklijk huis Targaryen. Deze veroverde met draken het eilandcontinent Westeros, regeerde daar driehonderd jaar over en kwam vlak voor het beginpunt van Game of Thrones ten val. De poging van laatste telg Daenerys Targaryen om de troon terug te winnen was een van de belangrijkste verhaallijnen in de boekenreeks en serie. Met haar voor de familie kenmerkende asblonde haar werd ze een van de herkenbaarste iconen van Game of Thrones.

House of the Dragon speelt bijna tweehonderd jaar voor Game of Thrones en bevat dus geen bekende personages. Maar wel veel personages met verwarrend op elkaar lijkende namen. Net alsof het echt de geschiedenis van een koninklijk huis betreft, waarin mensen vaak naar hun ouders vernoemd worden of slechts minieme verschillen met broers of neven hebben. Koning Viserys onderscheidt zich nog, maar zijn nicht Rhaenys en zijn dochter Rhaenyra alweer minder, en dan zijn er ook nog een Daemon, een Aegon en een Aemond.

Echt verwarrend wordt het echter nooit, want House of the Dragon draait om een stuk minder personages dan Game of Thrones en speelt zich ook op minder verschillende locaties af. Een aantal afleveringen is zelfs volledig gesitueerd in King's Landing of zelfs de Red Keep, het koninklijke kasteel. Het drama draait volledig om de Targaryens en de aanverwante families Velaryon en Hightower.

Het spel om de troon begint met de dood van de koningin, waarna koning Viserys maar één kind overhoudt: prinses Rhaenyra. Hij benoemt haar tot zijn erfgenaam en laat iedereen trouw aan haar zweren, ondanks dat hij zelf alleen aan de macht kwam omdat de meeste heren in Westeros zijn nicht Rhaenys niet op de troon wilden: liever een verre neef op de troon die niet geschikt lijkt, dan een vrouw.

Maar vervolgens trouwt hij met Alicent Hightower, de jonge vriendin van zijn dochter, en krijgt daar mannelijke erfgenamen mee. Complicatie volgt op complicatie, over een periode van minstens twintig jaar. Rhaenyra en Alicent worden steeds meer vijanden, ondanks pogingen tot toenadering. De mannen om hen heen willen macht en schuwen daarvoor geen geweld, moord of oorlog.

Structureel zit House of the Dragon apart in elkaar, om die vele jaren te beslaan. Soms verstrijken er enkele jaren tussen afleveringen, wat meestal in dialoog wordt uitgelegd. Tussen aflevering vijf en zes zit zelfs tien jaar, waarna alle kinderen en jongvolwassenen door andere acteurs worden gespeeld – inclusief de twee hoofdpersonages, die opeens volwassen moeders met meerdere kinderen zijn geworden.

Gewaagd, want we waren net gewend geraakt aan de jonge actrices Milly Alcock en Emily Carey, maar Emma D'Arcy en Olivia Cooke nemen het stokje waardig over. Zo wordt het verhaal met horten, stoten en gaten verteld, alsof het een geschiedenis betreft waarvan we alleen nog maar de belangrijke gebeurtenissen kennen. Om de personages te leren kennen is het begin vrij traag, maar daarna springt het verhaal soms opeens van het ene dramatische hoogtepunt naar het andere.

Door deze structuur wordt regelmatig gebroken met de ongeschreven regels van hoe je een verhaal vertelt, zowel die van het fantasy-epos als die van het toch doorgaans niet heel avontuurlijke medium (televisie)serie. Er zijn eigenlijk geen helden zoals Arya Stark in Game of Thrones, maar vooral schurken zoals Cersei Lannister, die voornamelijk met hun eigen belangen, ambities en machtsspelletjes bezig zijn, zonder oog te hebben voor wat goed voor het volk of rijk zou zijn.

Want ook voor schurken kan je partij kiezen, ook al zijn ze niet eens echt sympathiek. Hun drama wordt niet gedreven door slimme of verstandige beslissingen, maar door kortzichtigheid, individuele inschattingsfouten en persoonlijke zwaktes. Het is niet moeilijk om te zien hoe huis Targaryen uiteindelijk aan deze onderlinge strijd ten onder zal gaan. Daarmee is het net een echte historische koninklijke familie, inclusief incest om "de bloedlijn puur te houden". Maar dan met draken.

Soms werkt deze aanpak totaal niet; die ongeschreven regels zijn er niet voor niks. En als het wel werkt, is dat vooral te danken aan de acteurs en de wederom sterke muziek van Djawadi, die meer dan eens een dragende functie voor het drama heeft. Toch werpt de aanpak uiteindelijk vruchten af en worden de laatste paar afleveringen nog behoorlijk spannend. Zo is bijvoorbeeld een lang uitgesponnen, moeizame wandeltocht van een oude man naar een stoel een verrassend sterk dramatisch hoogtepunt, het vrolijke diner erna een tragische stilte voor de storm en doet het einde naar meer snakken.



House of the Dragon is te zien bij HBO Max.