Recensie Netflix-serie 'Inside Man'

Regie: Paul McGuigan | Cast: David Tennant (Harry Watling), Stanley Tucci (Jefferson), Dolly Wells (Janice), Dylan Baker (Casey), Lydia West (Beth Davenport), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 59-61 minuten | Jaar: 2022

De openingsscène van Inside Man is zowel sterk als zwak. Deze biedt meteen een aparte situatie waarvan je graag wil zien hoe die verloopt, maar ondertussen is het volstrekt ongeloofwaardig dat alle mensen die het tafereel zien gebeuren niets zeggen. Die wiebelende weegschaal van 'goed bedacht' en 'slecht bedacht' zet direct de toon voor de hele serie, die continu wisselt tussen briljante momentjes en slappe uitvluchten. En dat is uiteindelijk gewoon niet goed.

Engelse dominee Harry krijgt van zijn koster een usb-stick in handen gedrukt. Of hij die even wil meenemen voordat zijn moeder hem ontdekt. Bij Harry thuis krijgt zijn zoon net bijles van docent Janice, die per ongeluk de inhoud van de usb-stick te zien krijgt. Er blijkt iets illegaals op te staan en Harry vreest dat Janice denkt dat zijn zoon de schuldige is. Uit vrees voor wat er met hem zal gebeuren laat hij Janice niet vertrekken. Voordat ze het weet is ze een gevangene in dominee Harry's kelder.

Ondertussen zit in de Verenigde Staten moordenaar Jefferson in de gevangenis te wachten op zijn executie. Desalniettemin is hij een extreem begaafd criminoloog en helpt hij met het oplossen van bepaalde zaken. Laat hij nou net bezoek krijgen van een journaliste die Janice kent die net op dat moment van Janices telefoon een vage foto binnenkrijgt. Ze vraagt Jeffersons hulp om haar vriendin terug te vinden.

Klinkt allemaal erg gekunsteld want dat is het ook. Steven Moffat (Sherlock, Dr. Who) neemt twee in principe interessante verhalen die op zichzelf staand hadden kunnen werken, maar blijkbaar vond hij het een goed idee ze te mengen tot een geheel. Al gauw lukt het hem niet meer een goede balans te behouden en krijgt het plot van de dominee en zijn gijzeling de meeste aandacht.

Het punt van de serie: aantonen dat elk mens zichzelf onaangenaam zal verrassen wanneer die moet kiezen tussen een geliefde beschermen of toch aangeven bij de politie. Op zich niet oninteressant, maar niet bijzonder realistisch aangezien we al weten dat in de moderne geschiedenis genoeg gevallen zijn geweest waarbij een partner of ouder voor het goede pad koos.

In dit geval is de keuze ook wel erg snel gemaakt. De zoon van de dominee weet niet wat er op de usb-stick staat, maar vermoedt dat het porno is. Dus hij zegt meteen nonchalant tegen docent Janice dat de usb-stick van hem is. Janice denkt dus dat zoonlief zich met illegale praktijken bezighoudt en dominee Harry snapt dat Janice deze verkeerde conclusie trekt. Deze luttele seconden zijn voldoende voor de beste man om te veranderen in een griezel die Janice zijn huis niet laat verlaten.

Daar blijft het niet bij qua scenariotechnische luiheid. We zien nooit de scène waarin de dominee zijn vrouw vertelt dat hij Janice in de kelder opgesloten houdt. We leren dat ze dat al heeft geaccepteerd via een gesprek in de keuken over hoe zij vindt dat ze de situatie het best kunnen aanpakken. Of neem Janice, die een extreem intelligent personage is, behalve wanneer het even uitkomt dat ze dat niet is. Lekker makkelijk conflict creëren, zo. Weinig dingen zijn zo ergerlijk als een bedreigd iemand die een wapen weglegt.

Op de cast valt gelukkig niets aan te merken. Natuurlijk geeft Moffat de hoofdrol aan een van de meest populaire Doctors (Who), David Tennant. Als iemand een knullige gijzelaar met innerlijk conflict kan neerzetten is hij het wel. De altijd briljante Stanley Tucci (The Hunger Games, The Devil Wears Prada) als Sherlock-achter-de-tralies heeft niet bijzonder veel te doen, maar krijgt het alsnog voor elkaar een ongeloofwaardig personage toch echt te maken.

De serie bereikt een dieptepunt in de laatste aflevering, net als er weer even een spannend moment is: de vrouw van de dominee houdt een broodmes vast en dreigt er iemand mee te snijden. Maar als die persoon niet aan de kant gaat, zwaait ze het mes in de lucht en zegt lollig "whoosh whoosh". Serieus? Tijdens de climax van een thrillerserie is er ineens sitcomhumor? Was er niemand op de set die zei dat dit misschien niet het beste idee was?

Ontzettend jammer allemaal, want het basisgegeven van een onschuldige man die in een vlaag van paniek een vrouw kidnapt is uitermate boeiend. Het is de drive voor waarom deze serie in ieder geval bij de eerste twee afleveringen je aandacht trekt, ondanks dat de makkelijke uitvluchten wel merkbaar zijn. Maar uiteindelijk neemt de onlogica het toch over en ben je blij dat de boel in slechts vier afleveringen wordt afgerond.



Inside Man is te zien bij Netflix.