Recensie Netflix-serie 'Romantic Killer'

Regie: Kazuya Ichikawa | Cast (stemmen): Rie Takahashi (Anzu Hoshino), Mikako Komatsu (Riri), Yuuichirou Umehara (Tsukasa Kazuki), Gakuto Kajiwara (Junta Hayami), Natsuki Hanae (Hijiri Koganei), e.a. | Afleveringen: 12 | Speelduur: 23-30 minuten | Jaar: 2022

Student Anzu Hoshino spendeert tijd aan drie dingen: videogames, chocolade en haar kat. Sociale situaties gaat ze uit de weg, om nog maar niet te spreken over het liefdesleven. De enige dates die Anzu kent, vinden plaats in virtuele werelden van datingvideogames. Tot er op een dag een klein beestje genaamd Riri uit haar televisie kruipt met de boodschap dat hij een tovenaar is die haar datingleven komt opschroeven. Anzu moet videogames, chocolade en haar kat inleveren tot ze de ware heeft gevonden. Riri heeft genoeg tovertrucjes om haar hiermee te helpen.

Het haremgenre is sinds jaar en dag populair in de animewereld. Een vaak onbenullige protagonist die ineens enorm veel aandacht krijgt van verschillende mensen van het andere geslacht vormt een wat banaal subgenre dat niet bekendstaat om zijn innovatie. Het is daarom leuk om te zien dat de genderrollen eens worden omgedraaid en de hoofpersoon in Romantic Killer een vrouw is. Helaas is dat meteen ook de enige innovatie die te vinden is, want de resterende invulling is al vele malen eerder en beter gedaan.

Riri regelt dat de knapste en leukste mannen het pad van Anzu kruisen. Hij zorgt er zelfs met wat spreuken voor dat meerdere jongens bij haar komen wonen. Helaas pakt dit absurde gegeven niet grappig uit omdat de schrijvers te lui waren om echt iets goeds te verzinnen. Ook de grappen komen eigenlijk allemaal neer op Anzu die zich enorm verzet tegen Riri door haar kansen niet te benutten, maar zich toch steeds in romantische situaties bevindt. Het verveelt erg snel.

Het wordt daarbij niet duidelijk waarom Anzu zich zo verzet. En haar karakter verandert, tot de laatste twee afleveringen, nauwelijks. Ook wordt niet toegelicht waarom de verschillende mannen op haar vallen; het is gewoonweg zo. De personages worden gekenmerkt door stereotypering, en niet op een grappige of ironische manier, en missen diepgang om er iets voor te voelen.

Er zijn af en toe wel interessante momenten die betrekking hebben op de achtergronden van zowel Tsukasa en Junta, de twee grootste spelers in het veroveren van Anzu's hart. Deze behandelen thema's als pesten, de objectivering van mensen en de angst die daarbij komt kijken. Erg interessant, maar helaas wordt er te kort en te weinig aandacht aan besteed om een blijvende indruk te maken.

Het hele verhaal gaat nergens heen, totdat aflevering tien plots een verhaallijn introduceert die enorm intens en tragisch is. De laatste afleveringen komen als een donderslag bij heldere hemel en steken enorm af tegen alles wat ervoor kwam. Ze zijn erg goed geschreven en de serie zou op alle fronten heel anders zijn wanneer dit de invalshoek was geweest. Enorm zonde dus dat dit element pas zo laat om de hoek komt kijken, maar door het grote verschil in toon voelt het tegelijkertijd totaal niet passend bij de rest.

Ondertussen wil het oog ook wat, maar helaas krijgt het oog maar de helft van de tijd iets. De animatie is soepel, vlot en goed uitgevoerd voor een relatief onbekende studio. Echter, het ontwerp is in sommige scènes prima, maar in andere enorm standaard en bijna liefdeloos. De hoeveelheid detail scheelt te veel in losse momenten, waardoor de stijl onsamenhangend is.

Romantic Killer probeert niets nieuws te doen en doet daar zo zijn best in dat het geheel compleet vergeetbaar is. Althans, tot de laatste drie afleveringen. Was deze eindsprint een stuk eerder ingezet, dan was de kwaliteit hoog geweest en de toon anders. Wat nu overblijft is vergelijkbaar met een smerige maaltijd met een heerlijk toetje. Daarmee heb je aan het eind van de dag toch niet lekker gegeten.



Romantic Killer is te zien bij Netflix.