Recensie Netflix-serie 'The Bastard Son & The Devil Himself'

Regie: Colin McCarthy, Debs Paterson, Rachna Suri | Cast: Jay Lycurgo (Nathan), Nadia Parkes (Annalise), Emilien Vekemans (Gabriel), Paul Ready (Soul), Karen Connell (Ceelia), Isobel Jesper Jones (Jessica), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 41-53 minuten | Jaar: 2022

De Harry Potter-reeks groeide samen met de lezer op. Met ieder nieuw boek werd de sfeer iets meer volwassen. In de afsluiter was het oorlog en overleefde lang niet elk personage. Op dat punt begint The Bastard Son & The Devil Himself, dat door de kijkwijzer geschikt is bevonden voor kijkers vanaf zestien jaar. Terecht, want in deze magische realiteit gaat het er een stuk harder aan toe.

Er zijn twee soorten heksen in de wereld: de goede fairborne en de slechte bloodborne. De grootste schurk is Marcus, vandaar dat de fairborne-raad zijn achtergelaten zoon Nathan nauwlettend in de gaten houdt. Kort voordat Nathan de leeftijd bereikt waarop hij zijn magische krachten zal krijgen is het duidelijk dat hij waarschijnlijk zijn vaders gave heeft geërfd. Nathan ondervindt aan den lijve dat er ook rotte appels onder de fairborne zitten en slaat op de vlucht. Samen met twee anderen gaat hij op zoek naar zijn redding, terwijl de steeds agressiever wordende fairbornes ze op de hielen zitten.

Het verhaal begint met Nathan als baby die door zijn vader is achtergelaten en de introductie van dat er magie in deze wereld is waar normale mensen niets van afweten. Het is zeker geen jatwerk van Harry Potter, want er is geen gespecialiseerde school voor magiebeoefenaars en zij zwaaien ook niet met een stokje. Daarnaast zijn ze verdeeld in twee kampen en krijgen ze hun unieke kracht pas op hun zeventiende.

Pas vanaf de derde aflevering slaat Nathan op de vlucht. Tot die tijd is hij een typisch fantasypersonage dat het flink te verduren krijgt via pesterijen en fysieke aanvallen, waarbij men natuurlijk steeds denkt dat hij de schuldige is. In combinatie met de directe introductie van de magische wereld gaat dit iets te snel, want je bent er nog niet genoeg bij betrokken. Nathan wordt neergezet als een sympathieke knul, maar je hebt nog geen band met hem als de ellende losbarst.

Met zijn halfzus daarentegen wel. Zij is een van de antagonisten en als personage wellicht niet zo diep, maar ze staat gelijk als een huis. Al op zeer jonge leeftijd zegt ze dingen tegen kleine Nathan die aangeven dat deze meid het pure kwaad is. Eenmaal zeventien krijgt ze haar gave, die ze met plezier voor slechte doeleinden gebruikt. Het is een personage dat je het liefst door het scherm wil trekken om een paar klappen te geven.

Iemand anders die haar gave eerder krijgt dan Nathan is zijn vriendin Annalise, de dochter van een fairborne-raadslid. Ze ontdekt deze voordat anderen het door hebben en schrikt er zelf van. Haar speciale kracht is er een die zorgt voor een van de meest gruwelijke moorden die ooit in beeld is gebracht. De makers weten dat dit een originele vondst is, want je krijgt diezelfde moord twee keer te zien (en later nogmaals als er meer doden vallen).

Dit maakt van The Bastard Son & The Devil Himself ook een redelijk brute serie. Het is geen The Boys, maar er spat genoeg bloed in het rond om geen kinderserie te zijn. De heksen hebben krachten, maar maken evengoed gebruik van messen en geweren, want daar zijn ze over het algemeen niet tegen bestand. Best lekker om zo'n young adult-onderwerp op een minder brave manier verteld te zien worden.

De serie is gebaseerd op een boek, geschreven door iemand die opgroeide in Noord-Ierland tijdens de terroristische 'Troubles'. Het is duidelijk dat dit een verhaal is over twee volken met wederzijdse aversie, waarbij geen duidelijk verschil kan worden gemaakt tussen goed en kwaad. De jonge personages komen tijdens hun reis zelf tot deze conclusie.

Nathan ontdekt ook meer over zichzelf, namelijk dat zijn gevoelens voor zijn vriendin afnemen en dat daar iets anders voor in de plaats komt. Dit is niet storend, maar het lijkt er een beetje geforceerd bij te zijn verzonnen. Maar deze acht afleveringen zijn gebaseerd op een boek waarop nog twee vervolgen zijn verschenen. De serie rondt het plot af, maar laat ruimte vrij voor een tweede seizoen. Dus wie weet krijgt dit subplot in de toekomst alsnog meerwaarde.

Over het algemeen wisselt een aflevering tussen boeiende (inter)actie en generieke tienerfluff. Het is de keuze deze magische wereld te tonen op een brute toon die het een originele serie maakt. De twee kampen hebben een blinde haat jegens elkaar en zijn beide van mening dat zij aan de juiste kant staan. Door dit ruwe realisme zal Nathan nooit de populariteit van de jongen met het bliksemlitteken op zijn voorhoofd evenaren, maar het zorgt wel voor acht interessante afleveringen die een tweede seizoen zeker verdienen.



The Bastard Son & The Devil Himself is te zien bij Netflix.