Recensie SkyShowtime-serie 'A Friend of the Family'

Regie: Rachel Goldberg, Eliza Hittman, Steven Piet, e.a. | Cast: Jake Lacy (B), McKenna Grace (Jan Broberg), Anna Paquin (Mary Ann Broberg), Colin Hanks (Bob Broberg), Hendrix Yancey (Young Jan Broberg), Austin Stowell (Pete Welsh), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 51-56 minuten | Jaar: 2022

A Friend of the Family vertelt het waargebeurde verhaal van de minderjarige dochter van een Mormoons gezin die in de jaren zeventig herhaaldelijk wordt ontvoerd door een manipulatieve pedofiel. Het meisje, Jan, is door hem geïndoctrineerd te geloven dat zij zijn partner moet zijn, zo erg zelfs dat ze hem op den duur zelf gaat opzoeken om de 'missie' te voltooien. Haar ouders staan in de eerste instantie met hun rug tegen de muur, omdat de pedofiel dreigt met chantage.

Op een andere streamingsdienst kan je kijken naar de documentaire Abducted in Plain Sight, die hetzelfde verhaal vertelt. Niet als serie maar als film. Want hoe schokkend deze geschiedenis ook is, zo veel valt er ook weer niet te vertellen. Het is volstrekt onnodig om voor dit verhaal negen afleveringen uit te trekken, vooral wanneer het leidt naar een erg onbevredigend einde. Het verhaal wordt absoluut afgerond, maar niet op een manier die voldoening geeft.

Abducted in Plain Sight trok enige aandacht, maar niet bij iedereen om dezelfde reden. Het betreft namelijk een ontvoerings- en misbruikzaak waarin de ouders van een meisje ontzettend kromme beslissingen maakten. Als je daar dan vervolgens een dramaserie over maakt, worden zij personages. En personages die bij het verlies van hun dochter dit soort gedrag vertonen, zijn niet bepaald mensen waar je de gepaste hoeveelheid medeleven mee hebt.

Dat betekent niet dat de serie niet boeiend is. Het basisgegeven van een man die meer dan eens hetzelfde tienermeisje heeft weggehouden bij haar gezin biedt genoeg mysterie om nieuwsgierig te maken. En dan komt daar aan het einde van de eerste aflevering ook nog eens de introductie van een bizar plan bij, waardoor je toch wel de overige afleveringen gaat bekijken.

De pedofiel wordt gespeeld door Jake Lacy, bekend als het vervelende rijkeluisjoch in het eerste seizoen van The White Lotus. In de rol van B - hij heet eigenlijk Bob, maar zo heet de vader van Jan toevallig ook al - perst hij nog meer uit zijn talent door op overtuigende wijze een monster neer te zetten. Het ene moment is B een en al charme, dan een afgrijselijke kwal die openlijk lacht om het succes van zijn manipulatie, en even later ronduit dreigend omdat je gewoon voelt dat hij de middelen heeft om je het leven zuur te maken.

Het begin van de serie wekt de indruk dat je kijkt naar een televisieprogramma uit de jaren zeventig, vanwege de onnatuurlijke en overopgewekte dialogen. Dat werkt niet effectief, maar voelt gewoon als slecht schrijfwerk. Hoe verkeerd het ook is, de serie wordt een stuk prettiger te bekijken zodra de sfeer omslaat en het zonnetje uit iedereens taalgebruik verdwijnt.

Maar dat is niets vergeleken met hoe ergerlijk deze serie kan zijn. Het ontvoerde en misbruikte kind is natuurlijk niet de boosdoener, maar je mag hier zeker wel vaststellen dat haar ouders en andere volwassenen dat wel zijn. Jans ouders zijn een stelletje slappe deurmatten. Ze maken domme fouten en B windt ze met zijn gladde praatjes moeiteloos om zijn vinger. Als dit niet waargebeurd zou zijn, zou je het een ongeloofwaardige serie vinden.

Voordat de eerste afleveringen van start gaat, is er een introductie van de echte Jan. Ze geeft niet alleen haar zege voor deze hervertelling van haar verhaal - vrij makkelijk, want ze is betrokken als producent en speelt een klein rolletje - maar geeft ook de uitleg dat dit verhaal plaatsvond "in andere tijden". Ja, een tijd waarin nog niet iedereen wist wat een pedofiel was. Maar niet een tijd waarin het handelen van Jans ouders acceptabel was.

Jan is als personage ook niet al te makkelijk om mee mee te leven, ondanks dat het gruwelijk is wat haar overkomt. Gehersenspoeld door B wil ze graag weg van haar familie. Maar is ze van huis, dan geeft ze aan haar gezin te missen. Eenmaal terug is ze weer boos op haar familieleden en verlangt ze naar B. En terug bij B vloeit er weer een traantje om het gemis van haar ouders en zusjes. Dat het in het echt zo gaat is begrijpelijk, maar in een serie denkt je op den duur: "Kind, maak een keuze!"

Ergens is het goed dat A Friend of the Family iets verslavends heeft. Op die manier ga je namelijk vlotter door de negen afleveringen, zodat je de serie sneller achter je kan laten. In het echte leven is de conclusie van Jans tienerterreur gewoon wat zij is en schuilt er een bepaalde kracht in, maar als serie zorgt dit voor een onbevredigend einde. Eigenlijk is het verstandiger de documentaire te bekijken. Daarna kan je zelf beslissen of je het hele verhaal nog een keer wil zien, maar dan op een uitgerekte manier.



A Friend of the Family is te zien bij SkyShowtime.