Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Recruit'
Als alles in deze spionagezaak dan toch letterlijk wordt uitgesproken, dan had deze serie beter gewoon een boek kunnen zijn.
Regie: Julian Holmes, Alex Kalymnios, Doug Liman, e.a. | Cast: Noah Centineo (Owen Hendricks), Laura Haddock (Max Meladze), Fivel Stewart (Hannah), Vondie Curtis-Hall (Walter Nyland), David Denman (Kevin Mills), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 50-58 minuten | Jaar: 2022
De belangrijkste regel in scenarioschrijven is: laat het zien. Film en televisie zijn visuele media, dus is het de bedoeling dat je daar gebruik van maakt. Sinds een paar jaar groeit het aantal producties waarbij deze regel ijskoud wordt genegeerd. Zowel in de bioscoop als thuis worden steeds vaker beelden voorgeschoteld van mensen die tegen elkaar praten en daarmee het hele plot in dialogen uitleggen. Dat is gewoon onacceptabel. The Recruit maakt zich daar ook schuldig aan en je merkt het resultaat: saaie boel.
De jonge advocaat Owen is net in dienst bij de CIA, waar een paar klierende collega's hem een doos vol onzinnige klachten geven die hij mag afhandelen. Deze klachten komen van burgers die 'dreigen' gevoelige informatie kenbaar te maken. Maar tussen al deze ongevaarlijke nonsens zit een brief van een dame in de gevangenis die beweert namen van CIA-agenten te hebben die ze publiekelijk zal maken als niemand haar snel uit de bak helpt. Owen gaat erop in, wat leidt tot twee heftige eerste weken van zijn nieuwe baan.
The Recruit is een actiethriller met lollige momenten en een onervaren hoofdpersonage. Een beetje zoals Chuck dus. Het verhaal loopt door (zelfs na de laatste aflevering, helaas) en Owen leert tegen het (voorlopige) einde dat zijn keuzes niet wijs zijn geweest. Ik zou zeggen dat de grootste fout bij de schrijvers ligt die niets laten zien en alles laten horen. Elke informatie die jij als kijker per aflevering dient te weten wordt uitgelegd in lange, saaie gesprekken.
Het is overigens geen plot dat je naar het puntje van je stoel brengt en het ook niet altijd even duidelijk verteld. Dat is nog een risico bij plotuitleg in de vorm van dialoog: van al dat gebrabbel raak je dusdanig vermoeid dat je her en der wat details mist. Maar je hebt geluk! Zelfs Netflix weet dat dit geen serie is die mensen willen bingen, dus aan het begin van elke aflevering krijg je een 'previously on' zodat je alle benodigdheden hebt om te volgen wat er gaat gebeuren in deze aankomende vijftig minuten.
Ook de personages zijn uit de voorraad van standaardsjablonen gedrukt. Noah Centineo, die Owen speelt, is nogal een kloon van Mark Ruffalo: niet alleen zijn er uiterlijke gelijkenissen, ze hebben ook dezelfde manier van acteren, inclusief die rechtermondhoek die soms scheef naar beneden hangt. Owens zelfingenomenheid doet je afvragen waarom er maar liefst drie vrouwelijke personages zijn die vallen voor een type als hij. Zo is er vrouw die hij uit de gevangenis probeert te krijgen, zijn ex annex huisgenoot en een collega van een andere afdeling, een zijlijntje dat nog kouder laat dan het hoofdplot.
Max, de Russische dame die achter tralies zit, wordt dan weer gespeeld door een actrice die enorm lijkt op Angelina Jolie, minus de badass-houding. Beide acteurs kunnen er niets aan doen dat ze geboren zijn met het uiterlijk van reeds bekende acteurs, maar voor sommige kijkers leidt dit misschien een beetje af.
Behalve de romances zijn er meerdere zijpaadjes die niet slechts afleiden, maar ook ronduit onzinnig zijn. In een aflevering dumpt Owen bij een van zijn klierende collega's een zaak over een laboratorium waar men een 'ondervragingsrobot' heeft gebouwd die helaas moordneigingen heeft. Heel bizar. En dan bedoel ik het feit dat dit plotpunt wordt geïntroduceerd en afgrond in die ene aflevering.
Vanaf 25 december verschijnt op Netflix de miniserie The Witcher: Blood Origin, waarvoor zes afleveringen zijn opgenomen die uiteindelijk zijn verknipt tot vier stuks vanuit de gedachte "we willen niet dat de kijker op zijn horloge kijkt omdat het saai wordt". Dat is natuurlijk onzin, want het zou inhouden dat Netflix denkt met The Recruit goud in handen te hebben. Acht afleveringen spanning en sensatie? Ik dacht het niet. Dit is de zoveelste Netflix-serie die voelt alsof er juist meer speelduur werd geëist puur om de streamingdienst mee op te vullen. Loze fluff, dat is het.
The Recruit is te zien bij Netflix.
De belangrijkste regel in scenarioschrijven is: laat het zien. Film en televisie zijn visuele media, dus is het de bedoeling dat je daar gebruik van maakt. Sinds een paar jaar groeit het aantal producties waarbij deze regel ijskoud wordt genegeerd. Zowel in de bioscoop als thuis worden steeds vaker beelden voorgeschoteld van mensen die tegen elkaar praten en daarmee het hele plot in dialogen uitleggen. Dat is gewoon onacceptabel. The Recruit maakt zich daar ook schuldig aan en je merkt het resultaat: saaie boel.
De jonge advocaat Owen is net in dienst bij de CIA, waar een paar klierende collega's hem een doos vol onzinnige klachten geven die hij mag afhandelen. Deze klachten komen van burgers die 'dreigen' gevoelige informatie kenbaar te maken. Maar tussen al deze ongevaarlijke nonsens zit een brief van een dame in de gevangenis die beweert namen van CIA-agenten te hebben die ze publiekelijk zal maken als niemand haar snel uit de bak helpt. Owen gaat erop in, wat leidt tot twee heftige eerste weken van zijn nieuwe baan.
The Recruit is een actiethriller met lollige momenten en een onervaren hoofdpersonage. Een beetje zoals Chuck dus. Het verhaal loopt door (zelfs na de laatste aflevering, helaas) en Owen leert tegen het (voorlopige) einde dat zijn keuzes niet wijs zijn geweest. Ik zou zeggen dat de grootste fout bij de schrijvers ligt die niets laten zien en alles laten horen. Elke informatie die jij als kijker per aflevering dient te weten wordt uitgelegd in lange, saaie gesprekken.
Het is overigens geen plot dat je naar het puntje van je stoel brengt en het ook niet altijd even duidelijk verteld. Dat is nog een risico bij plotuitleg in de vorm van dialoog: van al dat gebrabbel raak je dusdanig vermoeid dat je her en der wat details mist. Maar je hebt geluk! Zelfs Netflix weet dat dit geen serie is die mensen willen bingen, dus aan het begin van elke aflevering krijg je een 'previously on' zodat je alle benodigdheden hebt om te volgen wat er gaat gebeuren in deze aankomende vijftig minuten.
Ook de personages zijn uit de voorraad van standaardsjablonen gedrukt. Noah Centineo, die Owen speelt, is nogal een kloon van Mark Ruffalo: niet alleen zijn er uiterlijke gelijkenissen, ze hebben ook dezelfde manier van acteren, inclusief die rechtermondhoek die soms scheef naar beneden hangt. Owens zelfingenomenheid doet je afvragen waarom er maar liefst drie vrouwelijke personages zijn die vallen voor een type als hij. Zo is er vrouw die hij uit de gevangenis probeert te krijgen, zijn ex annex huisgenoot en een collega van een andere afdeling, een zijlijntje dat nog kouder laat dan het hoofdplot.
Max, de Russische dame die achter tralies zit, wordt dan weer gespeeld door een actrice die enorm lijkt op Angelina Jolie, minus de badass-houding. Beide acteurs kunnen er niets aan doen dat ze geboren zijn met het uiterlijk van reeds bekende acteurs, maar voor sommige kijkers leidt dit misschien een beetje af.
Behalve de romances zijn er meerdere zijpaadjes die niet slechts afleiden, maar ook ronduit onzinnig zijn. In een aflevering dumpt Owen bij een van zijn klierende collega's een zaak over een laboratorium waar men een 'ondervragingsrobot' heeft gebouwd die helaas moordneigingen heeft. Heel bizar. En dan bedoel ik het feit dat dit plotpunt wordt geïntroduceerd en afgrond in die ene aflevering.
Vanaf 25 december verschijnt op Netflix de miniserie The Witcher: Blood Origin, waarvoor zes afleveringen zijn opgenomen die uiteindelijk zijn verknipt tot vier stuks vanuit de gedachte "we willen niet dat de kijker op zijn horloge kijkt omdat het saai wordt". Dat is natuurlijk onzin, want het zou inhouden dat Netflix denkt met The Recruit goud in handen te hebben. Acht afleveringen spanning en sensatie? Ik dacht het niet. Dit is de zoveelste Netflix-serie die voelt alsof er juist meer speelduur werd geëist puur om de streamingdienst mee op te vullen. Loze fluff, dat is het.
The Recruit is te zien bij Netflix.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
