Recensie Netflix-serie 'The Witcher: Blood Origin'

Regie: Vicky Jewson, Sarah O'Gorman | Cast: Sophia Brown (Eile), Laurence O'Fuarain (Fjall), Francesca Mills (Meldof), Michelle Yeoh (Scian), Mirren Mack (Merwyn), Lenny Henry (Balor), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 42-63 minuten | Jaar: 2022

Dat het een beetje rommelt bij de beroemdste streamingsdienst is te merken aan de productie van The Witcher: Blood Origins. Want dit zou een serie worden met zes afleveringen, maar die werden uiteindelijk bijgeknipt naar slechts vier stuks. Volgens Netflix is dit gedaan omdat de serie anders te traag zou voelen. Dat is apart, want bij Netflix-series met een veel lager budget zit er regelmatig geen schot in. Dit eindresultaat is een goede miniserie die voelt alsof er meer tijd voor had mogen worden uitgetrokken.

Blood Origin vertelt de geschiedenis van hoe de wereld van The Witcher bevolkt is geraakt door mensen, hoe er Chaosmagie is binnengedrongen en hoe Witchers aan hun speciale krachten komen. Ooit waren er alleen elfen en dwergen, die het weliswaar niet allemaal met elkaar konden vinden, maar op zich was er enige balans. Totdat iemand besluit diverse volkeren uit te roeien en de rest te onderdrukken. Zeven krijgers komen bij toeval een voor een bij elkaar en maken het hun missie om dit nieuwe keizerrijk ten val te brengen. Hun handelingen openen de deur voor een compleet andere wereld.

Een experiment: hoe ervaart iemand die de The Witcher niet heeft gezien deze prequelserie? Het antwoord: prima! Want het verhaal staat echt helemaal op eigen poten. Het is duidelijk wat hier goed en kwaad is en er zijn nieuwe personages met hun eigen queeste. Er zijn slechts een paar dingen waarvan je weet dat ze verwijzen naar de hoofdserie, maar dat vermindert het kijkplezier niet.

Zoals de raamvertelling. Deze hele legende wordt namelijk verteld aan Jaskier, de bard uit The Witcher, die je even in de eerste en laatste aflevering ziet. Aan hem de taak een lied van te maken van deze geschiedenis zodat iedereen er kennis van zal nemen. Verder vindt in de laatste aflevering een van de personages in een andere dimensie een voorwerp. Kenners van de Witcher-videogames zullen weten wat dat inhoudt, maar ook als leek begrijp je dat dit in de toekomst heisa gaat veroorzaken.

De rest is puur Blood Origin. Er is een elfenhoofdstad die lijkt op de set van een goedgemaakte space opera en dat geldt ook voor de kleding die de prinses des huizes draagt. De rest van het landschap is gefilmd in de ruwe schoonheid van IJsland en Yorkshire. En er is niet bespaard op sets en kostuums, dat is wel duidelijk. Eigenlijk lijkt Netflix nergens de hand op de knip te hebben gehouden.

Lekker om acteur Lenny Henry net te hebben gezien in The Lord of the Rings: The Rings of Power als goedhartige hobbit en nu hier als machtsgeile magiër. Net als zijn personage hebben eigenlijk alle belangrijke figuren wat leven ingeblazen gekregen. Bijvoorbeeld de dwerg Meldof en haar hamer. Eerst is het best komisch dat ze haar wapen Gwen noemt en ertegen spreekt, maar wanneer ze vertelt hoe dat zo is gekomen valt er weinig meer te lachen.

Daarom is het zo zonde dat Netflix ervoor heeft gekozen deze serie in te korten tot vier afleveringen. Voor je het weet ben je al bij de grote strijd, wordt die gevochten en is alles weer voorbij. Alle helden zijn goed genoeg bedacht en geschreven om wat meer tijd met ze door te willen brengen en de beelden van de fantasywereld zijn een lust voor het oog. Is dit soms stiekem een marketingtrucje waarbij over een halfjaar alsnog de serie in haar geheel online
wordt gezet zodat iedereen er weer naar kijkt?

Hoe dan ook: je hoeft niet bekend te zijn met eerdere seizoenen van The Witcher om deze prequel te kunnen waarderen. Het is altijd prettig om Michelle Yeoh als wijze vechtersheld te zien, maar ook de onbekende castleden staan hun mannetje, ondanks dat sommige ontwikkelingen wel erg snel plaatsvinden - dat ligt immers niet aan hen. Op een in wit gekleed magiërkoppeltje na. Dit tweetal vormt de meest platte en oninteressante toevoeging aan het heldenclubje. Als dit niet komt doordat deze verhaallijn in de montage is gesneuveld, dan hebben de schrijvers ergens iets niet goed gedaan.

Het spektakel in de vierde en laatste aflevering komt te snel, maar is evengoed een climax die voldoening geeft. Ook een helder antwoord op de vraag waarom dingen zijn zoals ze zijn in de hedendaagse The Witcher, maar dat is iets wat de raamvertelling je vanzelf wel uitlegt mocht het je niets zeggen. Eerlijk gezegd zou ik geen bezwaar hebben tegen een tweede seizoen in dit tijdperk waarin wordt getoond hoe de bevolking de draad hierna oppakt.



The Witcher: Blood Origin is te zien bij Netflix.