Recensie Netflix-serie 'Kaleidoscope'

Regie: Mairzee Almas, Russel Fine, Evardo Gout, e.a. | Cast: | Giancarlo Esposito (Leo Pap), Rufus Sewell (Roger Salas), Paz Vega (Ava Mercer), Jai Courtney (Bob Goodwin), Tati Gabrielle (Hannah Kim), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 34-56 minuten | Jaar: 2023

Op de eerste dag van het jaar 2023 sleep je jezelf naar de bank en zet je de nieuwste Netflix-aanwinst op: Kaleidoscope. En nee, het is niet je kater: de volstrekte verwarring waarin je bent beland is intentioneel. Netflix husselt voor iedere abonnee de afleveringen van deze overvalserie op een andere manier door elkaar. De kijkervaring wordt een kwestie van geluk: mag je een ingenieuze puzzel gaan leggen of gunt het algoritme je enkel een paar vaag gerelateerde subplots?

Direct, of na enige tijd, begint het te dagen dat een grootschalige overval het hart van de serie vormt. Gedreven door wraak spelen twee criminelen een jarenlang spel met miljarden als inzet. De meesterdief onder hen speelt zijn meestertroef wanneer hij besluit tijdens een orkaan de kluis van zijn aartsvijand leeg te roven. En zowaar, dat gebeurt daadwerkelijk. De afloop leer je heel snel, of pas na heel veel achtergrondinformatie.

Waar de ene aflevering draait om een gevangenisontsnapping met behulp van psychedelische paddenstoelen, daar gaat de andere over het drugsverleden én liefdesleven van een FBI-agente. Met de bijdehante air van een Ocean's-film jaagt de serie er vele subplots en personages doorheen, maar of de puzzelstukjes op de juiste plek zullen vallen blijft tot de laatste aflevering de vraag.

Het plezier van het puzzelen zit in de zoektocht en niet in het resultaat dat al op de voorkant van de doos prijkt. Dat inzicht lijkt aan de makers van Kaleidoscope verloren te zijn gegaan. Het uitdokteren van de details van de overval lijkt vaak meer op een rekensommetje dan op diepgaand speurwerk. Helaas is veel daarvan te wijten aan de innovatieve vorm die de serie juist zijn onderscheidende karakter geeft.

Door de vele volgordes waarin de afleveringen kunnen worden bekeken moet veel informatie binnen het verhaal op een platte en repetitieve wijze worden gebracht. Enkele hints, die kriskras door verhaallijnen en personage-achtergronden heen sijpelen, vormen zo leuke weetjes die de kijker kan meenemen gedurende de kijkervaring. Maar voor de hoofdpersonen betekent dit de doodslag. Ze kunnen nooit meer worden dan typetjes, aangezien ze geen ruimte krijgen zich te ontplooien tot geloofwaardige personages.

De serie volgt het patroon van een daadwerkelijke caleidoscoop en geeft elk van zijn afleveringen een eigen kleur. Daarbij hoort een titelkaart die aangeeft hoever voor of na de overval de aflevering zich afspeelt. Het helpt een hoop voor de oriëntatie binnen de serie, maar verraadt op den duur ook dat de losse onderdelen optellen tot een behoorlijk generiek verhaal. De lol tijdens de serie zou moeten komen van de spontaniteit van de shuffle-functie, maar helaas duiken er nooit verborgen pareltjes op om te ontdekken.

Iedere kijker eindigt met aflevering White, waarin de overval te zien is na een eenduidige óf erg warrige aanloop. De clou van de grap wordt uitgespeld, maar voor de oplettende kijker was zowat alles al bekend. De climax verandert zo in een onnodige conventie die de kijker eerder verveeld dan vermaakt afkijkt. Zonder diepgang van personages of verhaallijnen kan Kaleidoscope weinig anders dan aan de oppervlakte blijven drijven. De makers verdienen lof voor het experimenteren met nieuwe vertelvormen, maar de audiovisuele caleidoscoop die zij trachtten te creëren blijkt eerder een kadaver te zijn.



Kaleidoscope is te zien bij Netflix.