Recensie Netflix-serie 'En Place'

Regie: Jean-Pascal Zadi | Cast: Jean-Pascal Zadi (Stephane), Fadily Camara (Marion), Eric Judor (William), Benoît Poelvoorde (Eric Andrei), Panayotis Pascot (Jerome), Sean Guégan (Nathan Fronck), Marina Foïs (Corinne), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 27-34 minuten | Jaar: 2023

Bij toeval stelt Stephane, leider van een jeugdcentrum in de buitenwijken van Parijs, zich kandidaat voor het presidentschap. En Place volgt zijn verkiezingscampagne en stelt daarmee op een provocerende manier ongelijkheid, racisme en de verschillen tussen links en rechts aan de kaak. Overigens met een overduidelijke voorkeur voor links en zelfs een afkeur voor rechts. De makers steken hun persoonlijke politieke voorkeuren namelijk niet onder stoelen of banken.

Zo wordt het beeld geschetst dat rechts sowieso corrupt is. Bovendien maken de rechtse partijen er dusdanig een zooitje van dat zij hun campagnes moeten beëindigen en er uiteindelijk nog maar twee kandidaten overblijven: de zwarte Stephane uit de buitenwijken en de feministische Corrine die strijdt voor een beter milieu. En Place begint met een vooruitblik die toont dat Frankrijk hoe dan ook een grote verandering te wachten staat. Er zal voor het eerst een zwarte man óf een vrouw tot president worden benoemd. Vervolgens wordt getoond wat hieraan vooraf is gegaan.

Gedurende de verkiezingscampagne krijgt Stephane het nodige voor zijn kiezen, zowel bij het kandidaatschap als in zijn privéleven. Dat hij beschoten wordt en daardoor een testikel verliest, helpt bijvoorbeeld niet bij de wens van hem en zijn om in verwachting te raken. Uiteindelijk verliest Stephane zich zo in zijn campagne dat zijn vrouw hem verlaat. Maar telkens wanneer hij wil opgeven, voelt het volk zijn oprechtheid en stijgt hij weer in de peilingen. Maar met elke hobbel die Stephane neemt, lijkt het volk hem meer te gaan waarderen.

Op zich een goed verhaal dus, met veel gelegenheid voor het aanwakkeren van een politieke discussie. Gezien de provocerende toon lijkt dat precies waar de makers op uit zijn. Er worden gewaagde uitspraken gedaan en de humor is nogal grof te noemen. Zo oppert een adviseur dat Stephane een burgemeester voor zich wint met behulp van een Thaise achttienjarige.

Ondertussen maakt zijn arts hem belachelijk door op te merken dat hij na de schietpartij wellicht Jingle Bells kan spelen met de hagel in zijn overgebleven testikel. Bovendien speelt deze arts een toneelstukje mee met de vrouw van Stephane, waarin ze hem wijsmaken dat hij voor een onderzoek zelf moet proeven of zijn zaad niet bedorven is. Niet iedereen zal dit soort humor kunnen waarderen, maar de makers zullen op deze manier zeker wat stof doen opwaaien.

En Place lijkt dan ook niet zozeer te zijn gemaakt als kwalitatief hoogstandje, maar meer als een soort arthouseproductie die een politiek vraagstuk wil aankaarten. Doordat het grootste deel van de scènes op straat of op een eenvoudige set is opgenomen komt de serie wat goedkoop over. Bovendien is het camerawerk dusdanig schokkerig dat het bijna amateuristisch te noemen valt. Op sommige momenten lijkt dit bewust te zijn gedaan, bijvoorbeeld wanneer een nieuwsuitzending wordt nagebootst, maar over de gehele lijn zijn de beelden van matige kwaliteit.

De gesprekken vertellen eigenlijk het hele verhaal, zonder hier en daar iets op een andere manier duidelijk te maken of achter te houden. Het is dan ook jammer dat er visueel weinig wordt toegevoegd aan wat er wordt verteld. Met uitzondering dan van de briljante gezichtsuitdrukkingen van hoofdrolspeler en maker Jean-Paul Zadi. Deze man zorgt er met zijn aanstekelijke, brede glimlach en ietwat dommige blik voor dat En Place soms toch leuk is om naar te kijken.



En Place is te zien bij Netflix.