Recensie Disney+-serie 'Gannibal'

Regie: Shinzô Katayama, Hayato Kawai | Cast: Yûya Yagira (Daigo), Shô Kasamatsu (Keisuke), Riho Yoshioka (Yuki), Baijaku Nakamura (Sabu), Kokone Shimizu (Mashiro), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 34-70 minuten | Jaar: 2022-2023

In spannende verhalen worden soms 'red herrings' gebruikt, waarmee de kijker tijdelijk op een dwaalspoor wordt gezet. Dat kan prima werken, zolang het maar functioneel is binnen het plot. Gannibal kiest echter voor flauwe 'herrings'; er wordt gewoon een hoop bij verzonnen om een langer verhaal te hebben.

Het Japanse dorp Kuge ligt precies in de bocht van een rivier die honderdtachtig graden draait. Agent Daigo verhuist er met zijn vrouw en getraumatiseerde dochtertje naartoe nadat de vorige (en enige) politieagent van het dorp vermist is geraakt. Het warme onthaal bekoelt snel wanneer Daigo het aan de stok krijgt met de familie Goto, die bestaat uit een soort rijke rednecks. Daigo wordt steeds gewaarschuwd dat hij ze met rust moet laten en dat is niet zonder reden, maar hij heeft al ontdekt dat er heel wat gaande is in deze afgelegen, hechte gemeenschap.

De eerste aflevering is veelbelovend op diverse fronten. Zo zijn er prachtige shots, bijvoorbeeld die van een deels mistig bos of een lijk in het gras dat erbij ligt alsof het haast een lugubere parfumreclame is. Ook het visueel verstrekken van informatie is goed uitgevoerd, zoals wanneer Daigo pauzeert tijdens een lange autorit. De auto is leeg, maar plots verschijnt er een rookpluim buiten; hij staat dus een sigaretje te roken. Meteen duidelijk zonder het daadwerkelijk te hoeven zien.

En dan is er nog een heerlijk Spielbergiaans moment tegen het einde van die eerste aflevering waarbij 's nachts op een bruggetje een apart personage wordt geïntroduceerd. Dat personage staat oog in oog met Daigo's kleine dochtertje dat anders reageert dan verwacht. Dat is een tweede pluspunt: er gebeurt niet veel, maar het is allemaal zo apart dat het de aandacht vasthoudt. Die aparte Japanse cultuur, de manier waarop Daigo omgaat met de dreigementen waar hij snel mee te maken krijgt; hij lacht het gewoon weg als een koele kikker.

De derde aflevering laat zien wat Daigo deed voordat hij naar Kuge verhuisde en welke gebeurtenis zijn dochtertje tramatiseerde. Dit zet zijn personage in een compleet ander daglicht, maar het past allemaal nog wel. Fantastisch hoe een fictief persoon ineens twee keer zo breed kan worden. Vertolker Yûya Yagira is daarbij hartstikke geloofwaardig als zelfverzekerde goedzak en arrogante driftkikker.

Maar na die derde aflevering gaat het bergafwaarts. Hoewel nog steeds goed gefilmd, zijn die poëtische shots ineens niet meer te vinden. Maar de grootste verandering is dat het plot wordt opengereten. Er komen meerdere nieuwe paden bij voor het verhaal, waardoor op den duur niet meer duidelijk is wat de hoofdlijn hoort te zijn.

Gannibal neemt thema's als compassie, opvoeding en traditie onder de loep op een manier waarop die geweven worden tot een geheel. Als je van jongs af aan geleerd krijgt dat sommige mensen minder zijn, blijf je daar dan in meegaan of leer je jezelf wat meer empathie aan? En wat dan, wanneer jij emotioneel gegroeid bent maar de rest van je familie niet?

Allemaal mooi en het blijft consequent in het verhaal aanwezig. Maar het is die herhaaldelijke misleiding van het plot die er op den duur voor zorgt dat de serie in de tweede helft flink wat kracht verliest. Wanneer over sommige zaken duidelijk is geworden hoe ze zijn, rijst de vraag waarom ze zo zijn.

Aankomende maart komt de twaalfde bundel uit van de manga waarop Gannibal is gebaseerd. Dit verhaal loopt dus nog steeds en deze verfilming is aldus geen miniserie met een afgerond einde. Erg frustrerend, want de laatste aflevering wekt de indruk dat het plot met een kwartier extra (en niet slechts die korte scène na de aftiteling) volledig afgerond had kunnen worden. Maar nee, blijkbaar valt er nog veel te zeggen over Daigo's speurwerk.



Gannibal is te zien bij Disney+.