Recensie SkyShowtime-serie 'Funny Woman'

Regie: Oliver Parker | Cast: Gemma Arterton (Barbara Parker), Arsher Ali (Dennis), Tom Bateman (Clive), Rupert Everett (Brian Debenham), Clare-Hope Ashitey (Diane), Morwenna Banks (Patsy), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 46-47 minuten | Jaar: 2023

Barbara verruilt het seksistische Blackpool voor Londen aan het begin van de Swinging Sixties, waar ze al gauw wordt ontdekt door een impresario die voor haar een rolletje in een sitcom regelt. Het team waarmee ze werkt ziet haar talent, maar de omroepbaas heeft zijn twijfels bij deze onbekende naam met een dom klinkend accent. De eerste aflevering geeft de doorslag: het publiek valt voor haar. Nu ze beroemd wordt krijgt ze er de nodige problemen bij, maar waar Barbara zich het meest aan stoort is hoe mannen over vrouwen heen walsen.

Funny Woman is de verfilming van het boek Funny Girl van Nick Hornsby, een luchtig komediedrama-romannetje. In de titel is van een meisje een vrouw gemaakt, want titelrolvertolkster Gemma Arterton gaat richting de veertig. Natuurlijk is er geen regel dat het woord 'meisje' na een bepaalde leeftijd niet meer mag worden toegepast, maar op deze manier is voorkomen dat op sociale media flauwe grappen worden gemaakt.

Het woord 'funny' is echter een stuk ironischer hier. Gemma Arterton is een goede actrice, maar grappig is ze niet. Ze heeft nergens de lach hangen, zeker niet aan haar kont. De momenten waarop ze op rustige wijze een grapje maakt wekt dat al geen lach op en wanneer ze krampachtig lollig probeert te zijn veroorzaakt dat plaatsvervangende schaamte.

Pas wanneer ze in de studio staat en de camera's draaien valt alles op zijn plek. In de zwart-witbeelden van een oude Britse sitcom bruist haar personage. De humor is in de stijl van Carry On-films: altijd flauw en nooit niet leuk. En zodra dat stopt is het weer weg, als een Assepoester die na twaalf uur haar komische muiltje verliest. Arterton heeft wel 'screen presence', maar in een serie met deze titel is dat niet voldoende.

Dat schuurt ook een beetje met het doel van het boek en deze verfilming: het personage is het meer dan zat om als knap (en dus leeg) koppie te worden gezien. Desalniettemin wordt er een hoop tijd en moeite gestopt in het uiterlijk van Arterton – zelfs de openingstitels tonen plaatjes van uitsluitend haar. Funny Woman lijkt voor haar een beetje ijdeltuiterij te zijn.

De sfeer is ontzettend schattig. Af en toe worden oude beelden van Londen gebruikt waar Barbara met de computer in is gestopt, zodat je haar blonde lokken altijd wel ergens in beeld ziet. De art department laat met de sets een goed oog voor detail zien, waarmee de geloofwaardigheid dat dit verhaal zich zestig jaar geleden afspeelt nooit wordt doorbroken. De cinematografie is wel hedendaags, maar dat stoort niet; er zijn geen zooms of snelle pans nodig om de nostalgie een opstapje te geven.

Emancipatie loopt vrij losjes als thema door de serie en komt pas in de laatste aflevering echt naar voren in een onsubtiele monoloog. Maar eigenlijk wordt al het drama heel losjes aangepakt zonder al te veel poespas. Barbara heeft een zwarte vriendin die kortstondig kampt met racisme, een van de schrijvers van haar sitcom worstelt met zijn seksualiteit en Barbara ervaart nog altijd de gevolgen van hoe haar moeder het gezin verliet toen ze nog jong was. Allemaal meer opvulling dan belichting.

Ergens is dat verkeerd, want in een bepaald opzicht wil Funny Woman meer zijn dan een doldwaas komische verhaal over de jaren zestig. De serie heeft duidelijk wat mogen kosten en probeert een boodschap over te brengen. Maar dit is wat je krijgt wanneer je chicklit gebruikt als bronmateriaal. De emancipatie gaat ook overboord als het aankomt op romantiek.

Daar staat tegenover dat de luchtige toon van Funny Woman wel een makkelijk wegkijkende serie maakt. Het ontstaan en de ontwikkeling van de sitcom wekt de nieuwsgierigheid om te zien hoe dit verhaal verder verloopt en het hoge gehalte aan grapjes, zelfs wanneer daar niet om hardop om te lachen valt, creëert een prettig sfeertje. Met deze zes afleveringen is het boek in zijn geheel gefilmd, dus ondanks een einde met een kleine opening zal het hier waarschijnlijk bij blijven.



Funny Woman is te zien bij SkyShowtime.