Recensie Prime Video-serie 'Wolfpack'

Regie: Stef Ackx, Carl Declerck, Hendrik Luyten, e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 47-51 minuten | Jaar: 2023

"We winnen als team, we verliezen als team. Er is geen individu." Een van de teambegeleiders van de Belgische wielerploeg Quick Step-Alpha Vinyl (in 2023 Soudal Quick-Step) laat er direct in de eerste aflevering van Wolfpack geen twijfel over bestaan waar deze koosnaam ('roedel') vandaan komt. Hoewel de uitvoering van deze wielerdocumentaire door vormelijke keuzes van de makers teleurstelt, bieden de zes afleveringen nog wel een amusant inkijkje in het functioneren van een ploeg met ambities.

Al een jaar of twintig is Quick-Step een bekend, toonaangevend begrip in het wielerpeloton. De ploeg bracht onder verschillende sponsor(bij)namen meerdere kampioenen voort, maar boekte de belangrijkste overwinningen jarenlang vooral in klassiekers en losse (Tour)etappes. Dat was tegen de zin van ploegbaas Patrick Lefevere, die naar eigen zeggen "niet op zijn grafsteen wilde hebben dat hij nooit een grote ronde had gewonnen".

Gelukkig voor de strenge, veeleisende voorman (zo nu en dan met glimlach) staat er in wielerland België zo nu en dan een renner op die alles lijkt te kunnen. Remco Evenepoel, in zijn tienerjaren nog een talentvolle voetballer bij PSV, loste in 2022 zijn belangrijkste belofte in: op tweeëntwintigjarige leeftijd pakte hij de eindzege in de Vuelta, ook wel bekend als de Ronde van Spanje.

Wolfpack volgt de renners van Quick-Step tijdens een hoogseizoen dat traditioneel begon met de klassiekers, de 'monumenten' van het voorjaar, en in feite nog niet eens op dat felbegeerde Spaanse podium eindigde. Toen de teamkleuren eind september waren verruild voor de kleuren van de nationale vlag, werd Evenepoel aan de andere kant van de wereld (Wollongong, Australië) ook nog 'even' wereldkampioen. Met zo'n zegereeks is het moeilijk voor te stellen dat het team boven het individu gaat, maar toch is dat precies wat Wolfpack uitdraagt. In de schaduw van het succes worden de mannen geïntroduceerd die de alfawolf bijstaan.

De afleveringen volgen een beproefd recept dat Prime Video deze maand maar liefst drie keer opdient: na All-In: Team Jumbo-Visma en La Course combineert ook Wolfpack wedstrijdbeelden en begeleidend commentaar met inkijkjes achter de schermen. Aangezien de ploegleiderswagen(s) en de teambus normaal grotendeels afgeschermd blijven voor de sportkijker voegen deze documentaires vrijwel standaard iets toe aan de (her)beleving van grote wielerwedstrijden.

Het is daarom extra jammer dat de makers van Wolfpack – de aftiteling vermeldt maar liefst vijf regisseurs – nogal zijn doorgeslagen in het gebruik van een terugkerende voice-over, die vrijwel alle belangrijke koersen en koersontwikkelingen moet duiden en daarbij niets aan de verbeelding overlaat. Omdat er op de belangrijkste sportieve momenten doorgaans ook nog eens regulier wedstrijdcommentaar en generieke pulserende muziek wordt gebruikt, en er regelmatig wordt geschakeld tussen de wedstrijdsituatie en de ploegleidersauto, voelt de documentaire vaak overvol en uit balans.

Gelukkig zijn er in Wolfpack op zichzelf genoeg taferelen te zien zijn die vermaken of zelfs ontroeren. De temperamentvolle tirades van ploegleider Davide Bramati ('Brama') zijn onbetaalbaar en het is aandoenlijk om na de Vueltawinst in de teambus ineens een veel lossere Evenepoel te zien. In de tweede aflevering zorgt het verhaal van de Nederlandse topsprinter Fabio Jakobsen voor een brok in de keel. Ook als je de huiveringwekkende beelden al kent, is het pittig om te zien hoe de renner in 2020 vlak voor de finish van een massasprint keihard de hekken in wordt gereden door een pelotongenoot.

Jakobsen was bijna dood en toch stapte hij weer op de fiets om precies dezelfde risico's te nemen. Met succes, want in het jaar dat de documentaire toont wint hij een Touretappe en komt hij met de onvoorwaardelijke steun van de Wolfpack de (door sprinters vaak vervloekte) bergen over. Jakobsens verhaal is zo uniek dat het eigenlijk een losstaande documentaire had verdiend. Een dag na Jakobsens sprintwinst in de Tour de France won namelijk de sprinter die hem twee jaar daarvoor de hekken inreed. Het is een scenario dat je normaal in je dromen nog niet geschreven krijgt.

De betreffende aflevering maakt indruk en toch gaat zelfs dit even heftige als wonderbaarlijke verhaal gebukt onder de rommelige montage. Wolfpack mist rustmomenten; de vele tijdsprongen, herhaalde fragmenten en stijlmiddelen moeten de serie structuur geven, maar doen door de algehele overdaad en de talloze schakelmomenten juist afbreuk aan de intensiteit van individuele scènes.

Het is een troost dat er voor liefhebbers van de sport ondanks de vormkwesties genoeg te zien en terug te blikken valt. De serie is geen aanrader voor kijkers die een beheerst, meer uitgesponnen en verdiepend inkijkje in de persoonlijke kant van het rennersbestaan zoeken. Dat deden All-In: Team Jumbo-Visma en La Course toch een stuk beter. Wolfpack werkt nog het best als een portret van een ijverige, veeleisende en mateloos ambitieuze wielerploeg. De voorbije twee seizoenen reed steeds een Quick-Step-renner in de herkenbare kleuren van de regenboogtrui, traditiegetrouw gedragen door de wereldkampioen. Anno 2023 is dat niet anders.



Wolfpack is te zien bij Prime Video.