Recensie Apple TV+-serie 'The Big Door Prize'

Regie: Declan Lowney, Molly McGlynn, Anu Valia | Cast: Chris O'Dowd (Dusty), Gabrielle Dennis (Cass), Josh Segarra (Giorgio), Djouliet Amara (Trina), Damon Gupton (Father Rueben), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 29-35 minuten | Jaar: 2023

Onlangs verscheen er een serie die in de kern gaat over Amerikaanse kantoorcultuur. Maar in plaats van gewoon een sterke satire daarover te maken werd deze serie verkocht met een bovennatuurlijk sausje. En nu is er The Big Door Prize, dat gewoon gaat over mensen die hun levenspad heroverwegen – hartstikke interessant om te zien hoe dat een domino-effect heeft – maar toch moest dat weer een mysterieus jasje krijgen in de vorm van een apparaat dat kaartjes uitprint met een paranormaal voorspellende gave. Is dat voortaan de enige manier om meer kijkers te trekken?

Op een dag verschijnt in een kleine stad bij de lokale kruidenier een machine die in ruil voor een paar muntjes vertelt wat ieders absolute potentie is. Het apparaat blijkt oprecht verborgen ambities te kunnen raden, waarop algauw alle gebruikers een nieuwe weg in slaan. Docent Dusty ergert zich aan hoe makkelijk mensen zich laten beïnvloeden en dat verdubbelt nadat hij zelf zijn kaartje heeft ontvangen waarop iets staat waar hij zich enorm aan stoort. Daarnaast begint hij ineens ook blauwe moedervlekjes te krijgen, steeds een paar meer.

De verklaring laat op zich wachten, want het eerste seizoen van The Big Door Prize verfilmt niet het volledige gelijknamige boek. Een minpunt voor series met een mysterie, want daardoor moet je alle vragen onthouden tot het volgende seizoen van start gaat, terwijl er in de tussentijd andere series uitkomen die ook niet alles beantwoorden. Tevens bestaat het risico dat het antwoord nooit in beeld zal komen vanwege een voortijdig einde.

Het voordeel is dat er in The Big Door Prize niet talloze raadsels zijn. Waar komt die machine vandaan? Hoe werkt die? En wat is er met die blauwe moedervlekjes? Dat is het, want de rest van het plot richt zich volledig op de inwoners van het dorpje met Dusty als hoofdpersonage. Sterker nog, het verhaal had grotendeels precies hetzelfde kunnen verlopen als er geen bovennatuurlijke katalysator was geweest. Het balletje had bijvoorbeeld ook kunnen gaan rollen als een inwoner plots een ander levenspad had gekozen en daarmee succes boekte.

Iets anders dat niet per se nodig is, is het wisselen van personage. Vanaf de tweede draait elke aflevering om een andere bewoner, met hier en daar een momentje voor de ontwikkeling van Dusty en zijn gezin. In een boek kan het acceptabel zijn om de aandacht bij een ander te leggen, in een serie past dat binnen een format waarbij elke aflevering een opzichzelfstaand plot heeft. In The Big Door Prize voelt het als opvulling omdat de issues van het hoofdpersonage niet voldoende om het lijf hebben om tien afleveringen mee te vullen.

Dusty raakt in de war van het kaartje dat hij van de machine krijgt, zijn vrouw vraagt zich af of ze wel tevreden is in hun huwelijk en hun dochter is haar vriendje verloren in een dodelijk auto-ongeluk. Oftewel, een echtpaar in midlifecrisis en wat tienerdrama. Vrij luchtig en dit is dan ook een komische serie. Maar de enige manier om meer inhoud te creëren is via andere personages, terwijl je daar als kijker niet echt op zit te wachten.

Valt er dan tenminste wat te lachen? Mwoah, niet echt. De serie biedt zeker een vermakelijke zit, maar het enige moment om hardop te lachen is wanneer Dusty zijn nieuwe thereminskills laat zien. Apart ook dat deze hoofdpersoon wordt vertolkt door de Ierse Chris O'Dowd terwijl het boek een typisch 'all-American small town'-geheel is. Hij doet het prima en het stoort niet, maar het is wel te voelen dat dit niet helemaal is wat het hoort te zijn.

Het personage van Dusty is een vriendelijke vent, maar af en toe te vriendelijk. Een restauranteigenaar zit continu op hem te vitten en met zijn vrouw te flirten. Dit gaat voorbij een punt van geloofwaardigheid en daar komt nog eens bovenop dat het echtpaar maar blijft terugkeren naar deze eetgelegenheid, zodat Dusty herhaaldelijk vernederd wordt. Dit is puur om het plot wat meer reden te geven, niets anders.

Hoe dan ook is The Big Door Prize het bekijken wel waard, vooral als er geen hoge verwachtingen zijn. Gewoon een luchtige komediedramaserie met een klein vleugje mystiek erover. De tweedelige afsluiter lijkt op te borrelen naar een grootse climax, maar ook die blijft geheel in de stijl van de rest van de serie: het blijft allemaal vrij braaf. De schrijver van het boek had waarschijnlijk een hogere verwachting van de potentie van het basisidee dan het werkelijk in zijn mars had.



The Big Door Prize is te zien bij Apple TV+.