Recensie Disney+-serie 'Up Here'

Regie: Kimmy Gatewood, Thomas Kail, Chioke Nassor, e.a. | Cast: Mae Whitman (Lindsay), Carlos Valdes (Miguel), Katie Finneran (Joan), Scott Porter (Orson), Andréa Burns (Rosie), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 26-32 minuten | Jaar: 2023

Up Here is een bewerking van de gelijknamige musical uit 2015. Aan het maken van de serie werkten een aantal grote namen uit de musicalindustrie mee, zoals een regisseur van Hamilton en de liedjesschrijvers van The Book of Mormon en de kaskraker Frozen. Toch is Up Here hét bewijs dat een succesvolle musical zich niet automatisch met hetzelfde succes naar televisie laat vertalen. Ambitieus en messcherp, zoals de musical destijds werd omschreven, is deze romantische komedieserie allerminst.

Lindsay verbreekt haar saaie relatie en vertrekt naar New York om haar droom na te jagen schrijfster te worden. Ze ontmoet Miguel, een ambitieuze data-analist bij een bank. Ze worden – uiteraard – verliefd, maar hebben beiden behoorlijk last van hun bagage uit het verleden. Terwijl ze zingend en dansend hun uiterst voorspelbare emoties en gedachten met de kijker delen, draaien ze afleveringen lang om elkaar heen en blijven ze hangen in oude angsten en overtuigingen. Desondanks ontbreekt het aan daadwerkelijke diepgang en wordt er uiteindelijk vrij lichtjes over alle problemen heengestapt, precies zoals dat in liefdessprookjes gaat.

Een opvallend aspect van Up Here zijn de innerlijke stemmen van beide hoofdpersonages die fysiek aanwezig zijn in diverse scènes en zich overal mee bemoeien. Bij Lindsay zijn het vooral haar ouders en jeugdvriendin, in Miguels hoofd komen zijn overleden moeder en de man met wie zijn ex vreemdging voorbij. Het zijn de interne stemmetjes die voor iedereen herkenbaar zijn; ze geven kritiek of juist een duwtje in de rug en dan vooral op ongelegen momenten. Dit facet maakte de musical destijds onderscheidend, maar in de serie is het bij tijd en wijle grappig en soms juist storend.

Up Here speelt zich af in 1999, maar met dit gegeven wordt weinig gedaan. Er komt geen herkenbare muziek uit die tijd voorbij omdat het draait om de eigen musicalliedjes, die overigens niet bijster als de nineties klinken. Waar is Britney Spears als je haar nodig hebt? Het decennium is hooguit terug te zien in de kleding, telefoons en computers. Verder wordt de aanstaande start van het nieuwe millennium zijdelings benoemd. Waar het tijdsbeeld in een serie als Stranger Things echt bepalend is voor de sfeer, zijn de jaren negentig dat voor Up Here totaal niet.

Al met al is Up Here vooral irritant verwarrend om naar te kijken. De opgewekte, zoetsappige musicalnummers hebben een hoog Disney-gehalte, al zijn ze nog zo goed uitgevoerd. Een moment later gaat het echter ineens over een paddotrip, pornodownloads of stomende seks op een openbaar toilet. Het Kijkwijzeradvies is dus niet voor niets 14+. Het lijkt alsof de makers niet konden kiezen tussen een volwassen of een kinderachtige benadering en daardoor van alles een beetje laten zien. Daardoor voelen bepaalde overgangen en scènes behoorlijk misplaatst.

De teleurstellende kijkervaring ligt overigens niet aan de acteerprestaties. Mae Whitman is aandoenlijk en komisch als altijd en kan blijkbaar ook nog eens zingen. Ook de rest van de cast is qua zang- en danskunsten goed onderlegd. Maar kan dat deze onsamenhangende serie niet redden. Terwijl Lindsay en Miguel in de laatste aflevering het nieuwe millennium ingaan, komt alles uiteindelijk goed. Of toch niet? Het einde zet de deuren wagenwijd open voor een volgend seizoen. Het is te hopen dat de makers zich bedenken en al pirouettes draaiend terug naar Broadway bewegen.



Up Here is te zien bij Disney+.