Recensie Netflix-serie 'Obsession'

Regie: Lisa Barros D'Sa, Glenn Leyburn | Cast: Richard Armitage (William), Charlie Murphy (Anna), Indira Varma (Ingrid), Rish Shah (Jay), Anil Goutam (Edward), Sonera Angel (Sally), Pipp Bennett-Warner (Peggy), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 33-43 minuten | Jaar: 2023

Het kan misschien lekker spannend lijken, maar een affaire kan desastreuze gevolgen hebben voor een familie. Wie daar een goed voorbeeld van wil zien, kan het best kijken naar het toepasselijk getitelde The Affair. Dat vreemdgaan voor een man ook een kwestie van je pik achternalopen kan zijn, bewijst de schandalig korte vierdelige Britse miniserie Obsession wel.

Want als iets anders dan ordinaire lust en geilheid kan je de motieven van gerespecteerd chirurg William niet bestempelen. De arts heeft net een spectaculaire operatie volbracht waarbij hij een Siamese tweeling heeft gescheiden, waarna Williams toch al enorme ego door de media-aandacht nog eens extra wordt gestreeld. En dan komt zoon Jay ook nog eens met het goede nieuws dat hij een dame aan de haak heeft geslagen.

De eerste keer dat William oog in oog staat met zijn aanstaande schoondochter Anna vliegen de vonken ervan af. De twee wisselen nauwelijks een woord. Blikken kunnen niet alleen doden, maar ook verleiden. De twee beginnen een hartstochtelijke affaire waarbij Anna de touwtjes in handen heeft en de regels opstelt. Alles gebeurt volgens haar voorwaarden: geen onaangekondigde bezoekjes bijvoorbeeld. Filosofisch aandoende oneliners moeten de sekspartijen nog enige inhoud geven.

William en Anna copuleren als beesten en betrekken er zelfs wat bondage en machtsverhoudingen bij. Hun animale sekspartijen worden op grafische wijze in beeld gebracht door het tweekoppige regisseursteam, maar doordat de twee alleen met hun lichamen communiceren komt er ook weinig verdieping in hun relatie. In het Engels noemt men dat een ongeluk dat erop wacht plaats te vinden. Dit besef schept verwachtingen die teleurstellend worden ingelost.

In deze boekverfilming wordt het morele oordeel vermeden en volledig aan de kijker gelaten. Elk weldenkend mens zou wel twee keer nadenken als een aanstaande schoondochter zich voor je voeten werpt, maar William leeft in een voortdurende hormonale vlaag van verstandsverbijstering. De gerenommeerde chirurg transformeert in een oogwenk in een pathetische obsessieveling die zijn zoon en vriendin volgt naar Parijs, om vanuit een cafeetje de hele dag hun hotel in de gaten te houden.

Het is een raadsel waarom de makers ervoor hebben gekozen om van het boek van Josephine Hart een miniserie te maken die bestaat uit slechts vier afleveringen van gemiddeld nog geen veertig minuten. Dit had beter gewerkt als het een speelfilm was geweest. Vooral de laatste aflevering, die begint met een flinke plotmatige schok, voelt door de treuzelende coda als mosterd na de maaltijd.

Het heftige voorval biedt uitgebreid de mogelijkheid om de impact van het vreemdgaan bij de omstanders neer te leggen en verbaal vuurwerk te genereren. Helaas kiest Hart als scenarist van haar eigen boek Damage ervoor om de confrontaties grotendeels te vermijden, de complexe natuur van Anna nog verder uit te werken en hiermee haar kijkers nog meer in verwarring te brengen.

De afdronk van amper tweeënhalf uur is niet alleen dat William geen enkel zelflerend of -reinigend vermogen heeft, maar ook een tamelijk eendimensionaal personage blijkt. Obsession is een bijeengeraapt zooitje dat handig leentjebuur denkt te spelen van voorgenoemde The Affair en de Fifty Shades-vehikels.



Obsession is te zien bij Netflix.