Recensie Netflix-serie 'Transatlantic'

Regie: Stéphanie Chuat, Véronique Reymond, Mia Maariel Meyer | Cast: Gillian Jacobs (Mary Jayne Gold), Lucas Englander (Albert Hirschman), Cory Michael Smith (Varian Fry), Amit Rahav (Thomas Lovegrove), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 46-56 minuten | Jaar: 2023

De grauwe tinten van de meest geprezen oorlogsfilms worden in Transatlantic, van de hand van Anna Winger, verruild voor levendige, bijna vrolijke kleuren. Winger maakte eerder het succesvolle Unorthodox, maar haar nieuwste project kan haast niet meer verschillen van die onheilspellende, verstikkende miniserie. Haar nieuwste productie vertelt het waargebeurde verhaal over het Amerikaanse Emergency Rescue Comittee, dat tussen 1940 en 1941 meer dan 2200 vervolgde kunstenaars, academici en andere grote denkers vanuit Marseille naar de Verenigde Staten hielp.

Dit project werd geleid door journalist Varian Fry, die verantwoordelijk was voor het vergaren van visums voor de veelal Joodse vluchtelingen. In Transatlantic wordt hij geportretteerd als een overwerkte altruïst, die worstelt met zijn drang om het juiste te doen, waarvoor hij vaak de regels moet overtreden, en zijn geaardheid. Zijn relatie met collega Thomas Lovegrove is geïnspireerd door elementen uit het boek waarop de serie is gebaseerd. Het plotpunt is een waardige toevoeging aan het verhaal, omdat het Fry's eigen ervaringen met vrijheid gebruikt als motivatie voor zijn reddingsactie.

Fry zou in dit verhaal heel goed kunnen fungeren als hoofdpersonage– hij is tenslotte interessant en charismatisch – maar helaas is dat niet het geval en moeten we het doen met de Amerikaanse erfgename Mary Jane Gold. Hoewel Gold zeker een ontwikkeling doormaakt – in de eerste aflevering beweert ze nog slechts 'de bank' van de operatie te zijn, maar als haar vader vervolgens de geldkraan dichtdraait moet ze zich ook op andere vlakken bewijzen – is haar verhaal lang niet zo boeiend als dat van Fry. Tevens voelt haar romance met de Joodse verzetsstrijder Albert Hirschman op momenten afgezaagd.

Visueel weet Transatlantic zeker te vermaken. De afleveringen zijn kleurrijk en stijlvol, met een vleugje glamour in de vorm van royale verkleedfeesten. Met een groep personages die grotendeels bestaat uit kunstenaars is dat natuurlijk alleen maar gepast. Daarnaast biedt de serie een verfrissende blik op oorlogsverhalen, die doorgaans toch vaak duister en deprimerend zijn, zonder af te doen aan de ernst van de situatie. De kostuums, sets, en locaties zien er prachtig uit en het zomerse Marseille biedt hiervoor de perfecte achtergrond.

Het verhaal van het ERC lijkt aanvankelijk niet bepaald spannend of heldhaftig, aangezien de grootste vijand niet nazi-Duitsland lijkt te zijn, maar de bureaucratie. Toch gaat de bittere ernst van de Tweede Wereldoorlog niet verloren in Transatlantic. Want dat er wordt gefocust op de spanning van dergelijk witteboordenverzet in plaats van de fysieke strijd aan het front maakt de acties van de personages niet minder heldhaftig. Hoewel de afleveringen niet zijn volgepakt met actiescènes, bevatten ze desalniettemin volop zenuwslopende en emotionele momenten.



Transatlantic is te zien bij Netflix.