Recensie Netflix-serie 'Pálpito' seizoen 2

Regie: Camilo Vega | Cast: Sebastian Martínez (Zacarias), Michel Brown (Simón), Ana Lucía Domínguez (Camila), Margarita Muñoz (Valeria), Jacqueline Arenal (Greta Volcán), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 41-49 minuten | Jaar: 2023

Het concept van Pálpito is even verontrustend als intrigerend: vader Simon verliest zijn vrouw Valeria aan moordenaars in de orgaanhandel en wordt dan verliefd op Camila, die Valeria's hart heeft gekregen. In de regio waar de serie is geproduceerd is orgaanhandel een realiteit. Dapper dus van de makers, zou je denken, om dit onderwerp aandacht te geven ondanks de mogelijke gevaren van het aan de kaak stellen van een criminele miljoenenindustrie. Helaas wordt een andere weg ingeslagen dan de maatschappelijk verantwoorde. Met seizoen twee al helemaal.

Ondanks het schokkende pakte het eerste seizoen uit als een zeer onrealistische serie, gladgestreken als een tandpastareclame. Met overdreven acteerwerk en lachwekkende dialogen is Pálpito dan ook een telenovela, een Latijns-Amerikaanse soap, te noemen. Niets mis mee voor wie ervan houdt, maar de gruwelijkheden van orgaanhandel worden voor dit drama rijkelijk geëxploiteerd. Dat neemt niet weg dat de serie een succes is. Soaps zijn nu eenmaal verslavend en de bereidheid van de prachtige actrices om uit de kleren te gaan zal ook wel hebben bijgedragen aan de populariteit.

In seizoen twee loopt Camila nog steeds rond met het hart van Valeria en lijkt deze situatie verrassend plotseling te hebben geaccepteerd. De rest van het verhaal zit tevens vol met bizarre plotwendingen en inconsistente keuzes van de personages – hoewel die om te beginnen niet al echt goed uitgewerkte persoonlijkheden hadden. Naast de (nog meer) ongeloofwaardige verhaallijnen zijn de cartooneske dialogen terug, en hoe. De kijker moet toezien hoe Simons dochter Samantha haar hoofd op Camila's borst legt terwijl ze "Mamma, ik hoor je!" roept.

Wie hier al misselijk van wordt, kan beter stoppen met kijken. Was het al opmerkelijk om enkele personages in het eerste seizoen te horen spreken over de moed die het vergt om iemand te laten vermoorden om een geliefde te redden, in seizoen twee gaan de makers daar helemaal op los. Zonder spoilers valt te zeggen dat de rollen dit keer omgedraaid zijn en het is bizar om te zien hoe snel de personages overstag gaan om anderen de gruwelijkheden aan te doen die henzelf zijn overkomen.

Het verhaal lijkt orgaanhandel begrijpelijk te willen maken, zelfs goed te willen praten. Op zijn zachtst gezegd opvallend dat een serie als deze gemaakt kan worden in Latijns-Amerika, waar orgaanhandel daadwerkelijk aan de orde van de dag is. Het doet de vele slachtoffers van deze industrie, kwetsbare mensen waar de wereld niet naar omkijkt, absoluut geen eer aan. Pálpito zoekt eerder de waanzin van orgaanhandel en orgaandonatie op dan de realiteit.

Of de kijker na het zien van deze serie zijn donorcodicil zal aanpassen is niet te zeggen, maar er wordt absoluut niet tot nadenken aangezet. Eerder zal de kijker verdwalen in de wirwar van absurde gebeurtenissen en wanstaltige gesprekken. De enige uitspraak die de plank niet misslaat en zelfs de gehele serie beschrijft komt van Camila: "Dat slaat nergens op!” Eindelijk een stukje waarheid te midden van de waanzin. Als er een seizoen drie komt mag de kijker – excuses voor deze vreselijke woordkeuze – zijn hart vasthouden.



Pálpito is te zien bij Netflix.