Recensie Apple TV+-serie 'Silo'

Regie: Adam Bernstein, Morten Tyldum, Bert & Bertie, e.a. | Cast: Rebecca Ferguson (Juliette), Ferdinand Kingsley (George), James Palmer (Jim), David Oyelowo (Holston), Tim Robbins (Bernard), Avi Nash (Lukas) e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 44-63 minuten | Jaar: 2023

Vanwege dodelijke gassen is de aarde onbewoonbaar geworden. Overleven kan alleen in een gigantische, ondergrondse silo. Hierin is honderdveertig jaar geleden een samenleving van zo'n tienduizend mensen ontstaan. De gemeenschap leeft volgens een streng regime, om de gevaren van buitenaf zo goed mogelijk te beperken. Ben je het hier niet mee eens? Dan word je buitengezet, waar je binnen enkele minuten zult overlijden.

Echter, niet iedereen is bereid zich zomaar bij dit beleid neer te leggen. De gemeenschap blijkt niet zo saamhorig is als de top wil doen geloven. Mensen die in opstand komen worden onderdrukt, maar wat is daar de reden van? Hoe ziet de buitenwereld eruit en is deze wel echt zo slecht en gevaarlijk als wordt beweerd? Uiteindelijk besluit Juliette op zoek te gaan naar antwoorden, waarvoor ze letterlijk tot het diepst van de silo gaat. Daarmee brengt ze niet alleen zichzelf, maar ook anderen in gevaar.

Wanneer het verhaal zich afspeelt is niet helemaal duidelijk, maar het lijkt ergens in te toekomst te zijn. De silobewoners beschikken over semi-moderne technieken, zoals keukens die uit de jaren zeventig lijken te stammen en oude computers. De silo moet dus ergens gebouwd zijn in een tijd waarin deze voorwerpen al voorkwamen. De mensen zijn immers compleet afgesloten van de buitenwereld. Althans, zo lijkt het. De leiders blijken over veel modernere techniek te beschikken, wat zowel de bewoners van de silo als de kijker op een dwaalspoor zet.

Het plot van Silo is één groot mysterie. De kijker beschikt over niet veel meer informatie dan de personages die op onderzoek gaan. Af en toe is er een minuscuul stukje van hoe de top de touwtjes in handen heeft, maar daar blijft het bij. Doordat steeds een nieuw puzzelstukje wordt onthuld over de reden van het ontstaan van de silo worden de vraagtekens elke aflevering groter. Hierdoor wordt de spanning aardig opgebouwd en neemt de drang om achter de waarheid te komen toe.

Het decor heeft wel iets weg van de Harry Potter-films. Alles is grijs en grauw en de ronde wenteltrappen en torenkamerachtige ruimtes doen ook denken aan de welbekende tovenaarsschool. Deze grauwe uitstraling draagt samen met de intro met onheilspellende muziek bij aan het opvoeren van de spanning en het wantrouwen richting de stichters van de silo.

Er kunnen wat vraagtekens worden gezet bij de geloofwaardigheid van het verhaal. Hoe krijg je de omgeving van die silo dusdanig dat er generatieslang mensen in kunnen overleven, zonder dat dit effect heeft op de ontwikkeling van de mens? Er is bijvoorbeeld geen natuurlijk licht en het is een raadsel hoe men aan voeding en grondstoffen komt, maar toch leven mensen in de silo zonder enige gezondheidsklachten of zichtbare mutaties. Dit soort details hadden iets beter kunnen worden uitgedacht.

Ook met het camerawerk laten de makers wat steken laten vallen. Bij de wisseling van standpunten sluiten de beelden vaak totaal niet op elkaar aan. Een mooie vloeiende overgang hierin zou zorgen voor een rustiger beeld, wat een stuk prettiger kijkt. Het onverwachte slot van de serie geeft wat antwoorden, maar deze zorgen voor veel meer nieuwe vragen. Wie het gelijknamige boek heeft gelezen kan die wellicht beantwoorden, maar het onbevredigende einde doet hopen op een tweede seizoen, waarin de waarheid kan worden onthuld.



Silo is te zien bij Apple TV+.