Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'A Town Called Malice'
Kan ermee door, maar was beter geweest zonder alle toegevoegde poespas.
Regie: Jamie Donoughue, Joasia Goldyn, Sean Spencer | Cast: Martha Plimpton (Mint Ma Lord), Jason Flemyng (Albert Lord), Tahirah Sharif (Cindy), Jack Rowan (Gene Lord), Dougray Scott (Uncle Tony), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 46-58 minuten | Jaar: 2023
Onlangs verscheen op SkyShowtime de serie Funny Woman over een vrouw die in de jaren zestig een televisiester wordt. De stijl was niet zozeer die van de jaren zestig, meer die van het idee dat wij hebben van Londen uit die tijd. SkyShowtime doet het nog een keer over met A Town Called Malice, maar dan als misdaadverhaal in de jaren tachtig. Alleen werkt het met dit serieuzere plot een stuk minder organisch en heeft het geen functie. Sowieso lijkt die hele jarentachtigtrend inmiddels wel te zijn uitgemolken.
Cindy ontmoet Gene, een van de zoons uit de misdaadfamilie Lord, en ze vallen als een blok voor elkaar. Gene wil liever niet betrokken zijn bij de louche zaken van zijn vader, maar wanneer een akkefietje met een rivaliserende bende escaleert moet het prille koppeltje vluchten naar Spanje. De Costa del Sol blijkt echter niet het paradijs waar ze kunnen uitrusten, maar een nieuwe bron om uit te putten voor een flinke smak geld. Al gauw staat de hele familie Lord daar aan de deur. En dat is precies volgens iemands plan.
Engelsen zien Spanje als het zonnige paradijs om ooit voorgoed naartoe te verhuizen en het grauwe Britse eiland achter zich te laten. De film Sexy Beast liet al zien dat daar ook genoeg dubieuze figuren tussen zitten en dat is zeker geen fictie. A Town Called Malice doet dan ook niet voor niets regelmatig denken aan die film denken. Deze serie presenteert eveneens misdaad met een vleugje humor.
Door die knipoog denken de makers weg te kunnen komen met sporadische playbackoptredens en een zwaar overdreven jarentachtigsetting. Maar daar hebben ze zich in vergist, want het voelt niet als een organisch onderdeel van de rest van de serie. Het ene moment is er een dramatische scène tussen vader en zoon, vervolgens staat er ineens iemand te dansen en in de camera te kijken alsof het een Boney M.-videoclip is.
A Town Called Malice is een volledig Britse productie, dus het is apart dat de rol van moeder Lord wordt gespeeld door Amerikaanse actrice Martha Plimpton. De naam zal niet bekend klinken, maar zij was een van de twee meiden die met de Goonies de grot in ging en de beste vrouw is sindsdien nooit gestopt met acteren. Haar accent is bij vlagen iets te veel zoals Amerikanen denken dat ordinaire Engelsen klinken, maar desondanks is ze lekker op dreef als moederkloek.
Daar gaat A Town Called Malice over, ondanks dat het criminele gehannes van de mannelijke personages iets meer aan bod komt. Het zijn de vrouwen die laten zien hoe ze voor zichzelf en hun kinderen opkomen wanneer ze in het nauw zijn gedreven. Niet verkeerd uitgevoerd, maar misschien is Malice niet helemaal de plaats waar dat thema het meest thuis is.
Het verhaal over drugssmokkel en hoe dat geld gebruikt zal moeten worden om de bouw van een hotel te bekostigen zal meer een mannelijk publiek aanspreken. En dat zal zich niet bijster betrokken voelen bij de diepere kern van het verhaal. Maar wat met stip het meest ongeloofwaardig is, is de leeftijd van een van de hoofdpersonages. Een acteur van negenentwintig wordt opgevoerd als de ouder van een acteur die in het echt eenentwintig is. Dit was nodig voor het plot, maar de kijker is niet blind.
De personages zijn echter voldoende uitgewerkt, waardoor het geheel op den duur toch begint te boeien. Het zijn een stel klunzen die allemaal grootse plannen hebben, maar ze missen het talent om deze naar behoren uit te voeren en ook hun ego zit ze behoorlijk in de weg, waardoor deze plannen nooit verlopen zoals gehoopt – allemaal best amusant. Hun optrekje, dat eigenlijk niet aan de Costa del Sol ligt maar op Tenerife, is jaloersmakend en ook het woestijnlandschap is vakkundig in beeld gebracht.
Er is geen enkele reden voor waarom dit alles zich per se in de jaren tachtig zou moeten afspelen. Het is een excuus om veel, heel veel, van de popmuziek uit die tijd voorbij te laten komen – zelfs tijdens de aftiteling wordt de videoclip getoond van het liedje dat er speelt – en wat kleurrijke beelden en neon-openingstitels. Als dat en de absurdistische uitstapjes achterwege waren gelaten was dit een net iets betere serie geweest.
A Town Called Malice is te zien bij SkyShowtime.
Onlangs verscheen op SkyShowtime de serie Funny Woman over een vrouw die in de jaren zestig een televisiester wordt. De stijl was niet zozeer die van de jaren zestig, meer die van het idee dat wij hebben van Londen uit die tijd. SkyShowtime doet het nog een keer over met A Town Called Malice, maar dan als misdaadverhaal in de jaren tachtig. Alleen werkt het met dit serieuzere plot een stuk minder organisch en heeft het geen functie. Sowieso lijkt die hele jarentachtigtrend inmiddels wel te zijn uitgemolken.
Cindy ontmoet Gene, een van de zoons uit de misdaadfamilie Lord, en ze vallen als een blok voor elkaar. Gene wil liever niet betrokken zijn bij de louche zaken van zijn vader, maar wanneer een akkefietje met een rivaliserende bende escaleert moet het prille koppeltje vluchten naar Spanje. De Costa del Sol blijkt echter niet het paradijs waar ze kunnen uitrusten, maar een nieuwe bron om uit te putten voor een flinke smak geld. Al gauw staat de hele familie Lord daar aan de deur. En dat is precies volgens iemands plan.
Engelsen zien Spanje als het zonnige paradijs om ooit voorgoed naartoe te verhuizen en het grauwe Britse eiland achter zich te laten. De film Sexy Beast liet al zien dat daar ook genoeg dubieuze figuren tussen zitten en dat is zeker geen fictie. A Town Called Malice doet dan ook niet voor niets regelmatig denken aan die film denken. Deze serie presenteert eveneens misdaad met een vleugje humor.
Door die knipoog denken de makers weg te kunnen komen met sporadische playbackoptredens en een zwaar overdreven jarentachtigsetting. Maar daar hebben ze zich in vergist, want het voelt niet als een organisch onderdeel van de rest van de serie. Het ene moment is er een dramatische scène tussen vader en zoon, vervolgens staat er ineens iemand te dansen en in de camera te kijken alsof het een Boney M.-videoclip is.
A Town Called Malice is een volledig Britse productie, dus het is apart dat de rol van moeder Lord wordt gespeeld door Amerikaanse actrice Martha Plimpton. De naam zal niet bekend klinken, maar zij was een van de twee meiden die met de Goonies de grot in ging en de beste vrouw is sindsdien nooit gestopt met acteren. Haar accent is bij vlagen iets te veel zoals Amerikanen denken dat ordinaire Engelsen klinken, maar desondanks is ze lekker op dreef als moederkloek.
Daar gaat A Town Called Malice over, ondanks dat het criminele gehannes van de mannelijke personages iets meer aan bod komt. Het zijn de vrouwen die laten zien hoe ze voor zichzelf en hun kinderen opkomen wanneer ze in het nauw zijn gedreven. Niet verkeerd uitgevoerd, maar misschien is Malice niet helemaal de plaats waar dat thema het meest thuis is.
Het verhaal over drugssmokkel en hoe dat geld gebruikt zal moeten worden om de bouw van een hotel te bekostigen zal meer een mannelijk publiek aanspreken. En dat zal zich niet bijster betrokken voelen bij de diepere kern van het verhaal. Maar wat met stip het meest ongeloofwaardig is, is de leeftijd van een van de hoofdpersonages. Een acteur van negenentwintig wordt opgevoerd als de ouder van een acteur die in het echt eenentwintig is. Dit was nodig voor het plot, maar de kijker is niet blind.
De personages zijn echter voldoende uitgewerkt, waardoor het geheel op den duur toch begint te boeien. Het zijn een stel klunzen die allemaal grootse plannen hebben, maar ze missen het talent om deze naar behoren uit te voeren en ook hun ego zit ze behoorlijk in de weg, waardoor deze plannen nooit verlopen zoals gehoopt – allemaal best amusant. Hun optrekje, dat eigenlijk niet aan de Costa del Sol ligt maar op Tenerife, is jaloersmakend en ook het woestijnlandschap is vakkundig in beeld gebracht.
Er is geen enkele reden voor waarom dit alles zich per se in de jaren tachtig zou moeten afspelen. Het is een excuus om veel, heel veel, van de popmuziek uit die tijd voorbij te laten komen – zelfs tijdens de aftiteling wordt de videoclip getoond van het liedje dat er speelt – en wat kleurrijke beelden en neon-openingstitels. Als dat en de absurdistische uitstapjes achterwege waren gelaten was dit een net iets betere serie geweest.
A Town Called Malice is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
