Recensie Netflix-serie 'Mulligan'

Regie: Casey Crowe | Cast (stemmen) : Nat Faxon (Mulligan), Tina Fey (Dr. Braun), Daniel Radcliffe (King Jeremy), Dana Carvey (Senator Cartwright), Sam Richardson (Simon), Chrissy Teigen (Lucy), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 25-27 minuten | Jaar: 2023

Voormalig president Trump is niet de meest intelligente man. Gehaaid weliswaar, maar niet slim. Dat dit een gevaarlijke tekortkoming is voor een leider werd wel duidelijk toen het coronavirus het hoogste aantal dodelijke slachtoffers eiste in zijn land terwijl dat het bij lange na niet het hoogste aantal inwoners heeft. De animatieserie Mulligan probeert hier een humoristische situatie van te maken: een zeer ongeschikt iemand tot baas kronen. Ten eerste: daar heb je scherpe grappen voor nodig. Ten tweede: South Park doet dit al, en beter.

Imbeciel Matty Mulligan en schoonheidswedstrijddeelneemster Lucy redden de wereld van een totale ondergang tijdens een buitenaardse invasie. Aangezien ze toevallig net bij het Witte Huis staan roepen de paar overlevenden hem uit tot nieuwe president. Een slinkse Republikein gaat Mulligan gebruiken als marionet om zijn eigen conservatieve utopie te creëren, maar Matty is zo'n extreem leeghoofd dat dat erg lastig blijkt te zijn.

Compleet anders, maar zij die bekend zijn met de speelfilm Idiocracy uit 2006 zullen daar bij het bekijken van deze serie zeker even aan moeten denken. Maar in die film werd het Ovale Kantoor tenminste aangeboden aan de meest intelligente persoon op dat moment. In Mulligan gaat die eer naar iemand die het tegenovergestelde is. Omdat dit een mild raakvlak heeft met de recente werkelijkheid zou dit een prima basis kunnen zijn voor komedie.

Maar de makers grijpen liever naar flauwe, platte opmerkingen en verwijzingen naar popcultuur. Zelfs dat ene buitenaardse wezen dat ze in leven hebben gehouden maakt opmerkingen over zaken waar dat eigenlijk niets van kan afweten. Misschien komt dit doordat Tina Fey is betrokken bij de serie, niet alleen als stemacteur maar ook als producent.

Geef die vrouw een goed script en ze is fantastisch. Geef haar ergens de leiding over en de grapjes gaan over bekende sitcoms, films, muziek en beroemdheden. Dat was niet alleen grappig maar ook op zijn plek in haar eerdere serie Unbreakable Kimmy Schmidt, want die ging over een vrouw die cultureel nog leefde in de jaren negentig. In deze serie voelt het nog buitenaardser dan de letterlijke alien die er in zit.

Afleveringen blijven kijken voor een paar opmerkingen die een milde gniffel veroorzaken is als een hele week in een rivier staan te zeven en dan een piepklein korreltje goud vinden. Een hoop moeite voor iets dat het niet waard is. De opzet is om te beginnen al een wankel fundament: letterlijk alle mensen op aarde zijn dood op die paar overlevenden in uitsluitend Washington D.C. na?

Het aantal hoofden wordt zelfs geteld door twee bovengemiddeld intelligente personages, die voornamelijk worden neergezet als vermoeiend en antisociaal. Zelfs die nemen er genoegen mee dat hun telling de nieuwe wereldpopulatie weergeeft. Alsof die invasie zich niet alleen op New York heeft gericht, maar ook op elk gehucht in elk land. Een erg luie basis voor een serieformat.

Het hoofdpersonage, Matty Mulligan, is weliswaar overduidelijk dom en arrogant, maar hij wordt gepresenteerd als "ach, dat is me er eentje". Het zou eerlijk zijn geweest als zijn leiderschap het in de tweede aflevering al zou hebben begeven onder slechte beslissingen, maar regelmatig loopt het zowaar goed af. Wat is de boodschap? Iedere halve zool kan het land regeren?

Niet alleen het gedrag van Mulligan zelf maar ook dat van veel andere personages is storend. Het afgrijselijke introliedje versterkt het vermoeden dat deze serie is gemaakt om kijkers te ergeren. Op zijn minst zal degene die naast de kijker op de bank zit verzoeken het volume wat lager te zetten. Alleen al door de stem die acteur Nat Faxon heeft gekozen voor Mulligan, terwijl hij in Disenchantment juist zo schattig klinkt als Elfo.

Jammer dat een bekende cast zich wilde lenen voor deze troep. Zelfs Daniel Radcliffe, Harry Potter zelf, spreekt een klein rolletje in. Zijn personage is totaal overbodig en hij vervormt zijn accent op zo'n manier dat hij amper herkenbaar is. En dan proberen de makers er ook nog een liefdesverhaaltje tussen Mulligan en Lucy in te stoppen, alsof het ergens toch een klein beetje boeit dat deze zielen elkaar moeten zien te vinden. Nee, de slechte humor en oninteressante plotjes verdrijven alle emoties.

Helaas loopt het ook nog eens af met een cliffhanger. Het zal geen verrassing zijn dat een van de personages het woord 'cliffhanger' ook letterlijk uitspreekt. Netflix doet er beter aan om het budget voor een tweede seizoen door te sluizen naar projecten als Beef. Die lijken in de eerste instantie misschien wat minder toegankelijk, maar uiteindelijk is het toch kwaliteit die omhoogschiet in hun top tien. In de golfsport is een 'mulligan' een tweede kans. Deze serie is een verprutste eerste kans.



Mulligan is te zien bij Netflix.