Recensie Netflix-serie 'El Silencio'

Regie: Gabe Ibáñez, Esteban Crespo, Aitor Gabilondo | Cast: Arón Piper (Sergio), Almudena Amor (Ana), Cristina Kovani (Marta), Aitor Luna (Agent Cabrera), Manu Ríos (Eneko), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 44-47 minuten | Jaar: 2023

Zes jaar lang heeft Sergio gezwegen over wat er is gebeurd op de avond dat zijn ouders van hun balkon naar hun dood vielen. Een heus moordmysterie. Althans, dat lijkt de trailer van El Silencio te suggereren. Helaas gooit de serie het hele concept binnen de eerste aflevering al weg en wordt het pas in de laatste aflevering weer enigszins opgepakt. De serie spint een complex web van verhoudingen en verhalen, maar raakt daarmee zelf de draad kwijt.

In de eerste aflevering wordt haast een 1984-situatie geïntroduceerd. Zonder dat hij het weet is de na zes jaar gevangenisstraf vrijgelaten Sergio onderdeel geworden van een onderzoek naar zijn herintegratie, waardoor hij onder constant toezicht staat in zijn ouderlijk huis. Hoewel hij hierdoor ogenschijnlijk in vrijheid kan leven, wordt hij door wetenschappers gevolgd. Maar al snel blijkt hoofdwetenschapper Ana andere motieven te hebben. Ze wil namelijk zien of Sergio hier wel informatie loslaat.

Daarmee wordt een nieuw mysterie geïntroduceerd. Maar Sergio blijkt behoorlijk praatgraag en zo wordt duidelijk dat hij niet het doel heeft te worden vrijgesproken, maar enkel zijn zusje Noa weer te zien. Maar om bij haar te komen, moet hij contact zoeken met zijn hybristofiele (lees: aangetrokken tot criminelen) vriendinnetje Marta. Zij wordt ingezet als contactpersoon door Ana, bij wie vergelijkbare gevoelens voor Sergio ontstaan.

Gedurende hele serie worden enorm knullige verstandshoudingen tussen personages gecreëerd, die op geen enkel moment een bevredigende uitwerking krijgen. De personages zijn niet alleen ongemakkelijk geschreven maar ook neergezet zonder enige chemie. Op de momenten waarop Sergio en Marta elkaar vol emotie de kleding van het lijf zouden moeten rukken, lijken ze vooral na te denken over hun plannen erna.

Hierdoor voelt alles vreselijk onpersoonlijk, apathisch zelfs. Het is daarmee aan dramatische muziek om je emoties te laten voelen, terwijl ongemakkelijke interpersoonlijke relaties op willekeurige momenten ineens moeten worden uitgelegd. Vooral onderzoeksleider Ana gaat ten onder aan de apathische aanpak. Het lijkt constant alsof het vertolker Almudena Amor niet duidelijk is dat haar personage een interne beleving mag hebben, dus toont ze dan maar geen enkele emotie om Ana's onzekerheid te verbergen.

En waar dit personage leeg aanvoelt doet de serie er werkelijk alles aan om Sergio als een complex en onbegrepen man neer te zetten. Het is duidelijk dat de makers hem menselijk willen laten overkomen, vooral in relatie tot de moord. De vraag of hij deze nu wel of toch niet heeft gepleegd bungelt constant als een worteltje voor het publiek.

Helaas slaat de serie daarmee de plank constant mis. Want in plaats van een gelaagd personage te creëren, krijgt Sergio vanaf het begin meteen een godcomplex mee . Hierdoor wordt het hele 'hulpeloze en onbegrepen' element waar de serie op inzet eigenlijk vanaf moment een tenietgedaan. Niet alleen heeft Sergio de indruk dat de wereld hem niks kan doen, maar ook iedereen lijkt constant voor hem te wijken. Daarmee wordt de twist aan het einde jammerlijk tenietgedaan, ook al zie je deze waarschijnlijk van mijlenver aankomen.

Ook qua tempo laat de serie steken vallen. De ene keer raast een aflevering met een sneltreinvaart langs meerdere sleutelmomenten, terwijl een andere keer de volledige driekwartier gevuld is met plotuitleg. Dit laatste is het geval bij aflevering vijf, die vooral voelt als een opzetje naar de slotaflevering waarin tevergeefs wordt gepoogd alle losse eindjes aan elkaar te knopen.

El Silencio is meer bezig met het opwekken van een mysterie dan het daadwerkelijk uitwerken ervan. De serie probeert constant veel te vertellen, maar komt daardoor onnodig vaak met zijwegen die nergens naar leiden. Mogelijk had het verhaal gewerkt als een film van negentig minuten, maar in een miniserie van zes afleveringen is het overgrote deel filler, terwijl het basisverhaal in zijn uitvoering dusdanig kaal en voorspelbaar dat het je tijd niet waard is.



El Silencio is te zien bij Netflix.