Recensie Prime Video-serie 'One for All'

Regie: Sirik Geffray, Sander de Geyter | Afleveringen: 4 | Speelduur: 26-35 minuten | Jaar: 2023

Romelu Lukaku, Thibaut Courtois en Axel Witsel maakten alle drie deel uit van de Belgische voetbalploeg die tijdens het recente WK nog heviger teleurstelde dan het Nederlands elftal. Toch gaat het in de documentaireserie One for All pas in de laatste en kortste aflevering over de stukgelopen missie van de Rode Duivels – een boeiend hoofdpijndossier. Het is dan ook extra jammer dat de interviewportretten die daaraan voorafgaan een oppervlakkige, gehaaste indruk maken.

Naast Disney+ (Dat Ene Woord: Feyenoord) en Netflix (Captains) maakt ook Prime Video gretig gebruik van de groeiende markt voor 'voetbalsoaps': lucratieve documentaireseries die een inkijkje bieden in de levens (en steeds vaker ook de kleedkamers) van profclubs en topvoetballers. Mede door het toenemende aanbod voelen de projecten wel vaker willekeurig en ietwat overbodig aan.

Zo kwam Prime Video afgelopen najaar nog met AJAX: Parels van Amsterdam, waarin drie spelers gevolgd werden tijdens het voorbije voetbalseizoen. Op het moment dat de documentaire verscheen, speelde een van hen (Ryan Gravenberch) al niet meer voor de onlangs onttroonde landskampioen, terwijl een vierde speler (Daley Blind) precies in dezelfde periode een éigen documentaire kreeg die bij Videoland werd uitgebracht.

In One for All verlenen Romelu Lukaku, Thibaut Courtois en Axel Witsel (menig voetballiefhebber zal Kevin de Bruyne in dit rijtje missen) hun medewerking, waarbij Courtois door zijn wereldreddingen als keeper van Real Madrid en België het meest tot de verbeelding spreekt. Het eerste dat opvalt is de beperkte opzet van de afleveringen: in krap dertig minuten interviewen de makers steeds een van de drie spelers, waarbij spaarzame archiefbeelden en lelijke gele tekstblokken in context moeten voorzien. Extra beelden van op de club of bij de nationale ploeg zijn er nauwelijks.

Het grootste pluspunt is dat de voetballers in hun huiselijke omgeving zijn geïnterviewd, waar ze zich duidelijk op hun gemak voelen en minder aan de etiketten van hun club zijn gebonden. Vooral Courtois gunt de camera's daadwerkelijk een inkijkje in zijn (familie)leven naast het veld, al laten de bewuste scènes dezelfde indruk achter als de interviews: vluchtig, veilig en nergens echt opzienbarend.

De documentaire maakt een valse start met de aflevering over Romelu Lukaku. De bonkige spits oogt ongeïnteresseerd en spuit de eerste tien minuten vooral uitspraken als "het maakt me niet uit wat ze vinden", "ik zeg geen bullshit" en "je weet niks van me". Lukaku is bepaald niet de enige voetballer die zo'n schild voorhoudt en dat is ook niet vreemd gezien de hoeveelheid kritiek die in de pers en op sociale media stelselmatig over topsporters wordt uitgestort.

Daar staat tegenover dat je er ook openhartig over kunt vertellen, wat precies is wat Axel Witsel doet. Los van het interview heeft 'zijn' aflevering weinig te bieden, maar de middenvelder praat in ieder geval met minder afstandelijkheid over zijn twijfelachtige imago als voetballer ('traag en spijkerhard'). Het is op zulke momenten minder storend dat de afleveringen wat eentonig en inspiratieloos van opzet zijn. Ook dan zijn de bijdrages van de voetballers namelijk nog bepalend.

Het voelt in dat opzicht als een gemiste kans dat Lukaku, Courtois en Witsel pas in de laatste en kortste aflevering (slechts 26 minuten) dieper ingaan op een complex, fascinerend voetbalvraagstuk van het afgelopen WK: het collectieve falen van de Belgische voetbalploeg, dat direct ook het einde betekende van de zogenaamde 'gouden generatie'. De dertigers die de Rode Duivels mede groot maakten, slaagden er niet in om nog een laatste kunststukje op te voeren en de aanstormde nieuwe talenten overtuigend bij hun missie te betrekken.

Tijdens de eerste twee groepswedstrijden heerste er bij de Belgen zichtbare onenigheid over de speelwijze en had het er alle schijn van dat het matige spel van de ervaren krachten (Eden Hazard, Dries Mertens, Jan Vertonghen) tot extra frustraties leidde. Uiteraard werd er in voetbalmedia en online gretig op de wanprestatie van de nationale ploeg ingepikt, maar in One for All gebruiken de betrokken spelers die hetze iets te gemakkelijk als excuus om de onvrede binnen het team te relativeren. Zo wijst Courtois ook op de kwaliteiten van de tegenstanders en worden de onderlinge conflicten grotendeels ontkend.

Een welles-nietesreactie is weinig zinvol, maar het voelt wel als een gemiste kans dat de serie pas op het laatste moment aandacht aan de WK-deceptie besteedt. Het siert de makers dat ze de mediasoap van de Rode Duivels in Qatar (op zichzelf al een hoofdpijndossier) niet nog eens dunnetjes overdoen, maar dit was wel een uitgelezen mogelijkheid om een kritisch, gelaagd beeld van een kwetsbaar gebleken voetbalploeg te schetsen. De spelers hadden dat gemis kunnen goedmaken door zich te laten kennen in hun interviews, maar ook op dat vlak leggen de makers de lat uiteindelijk niet al te hoog.



One for All is te zien bij Prime Video.