Recensie Netflix-serie 'Barracuda Queens'

Regie: Amanda Adolfsson | Cast: Alva Bratt (Lollo), Tea Stjärne (Mia), Sandra Strandberg Zubovic (Frida), Tindra Monsen (Klara), Izabella Scorupco (Margareta), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 31-34 minuten | Jaar: 2023

Tijdens een weekendje weg gaan vier Zweedse meiden helemaal los, waarvoor ze even later de rekening gepresenteerd krijgen. Helaas willen hun rijke ouders niets bijdragen, dus is het aan het viertal om het probleem zelf op te lossen. Diefstal dan maar; er valt in hun regio toch genoeg te halen en aangezien het de jaren negentig zijn hangen er nog nergens camera's. Maar zodra de schuld is afgelost blijkt dat ze de smaak te pakken hebben en gaan ze door met andermans huizen leegroven.

Barracuda Queens is gebaseerd op een echtgebeurd Zweeds voorval, maar dat speelde zich af in de jaren tachtig en die trend is echt voorbij. Nu zijn de jaren negentig helemaal hot, dus is dat dan dat maar de setting. De persoonlijke beslommeringen van de personages zijn volledig gefictionaliseerd; geen idee wat de echte criminelen deden in hun vrije tijd. En dan is er nog het detail dat deze mensen geen meiden waren maar mannen, die zich zeker geen Barracuda Queens noemden.

Waarom die aanpassing? Geen idee. Series over groepjes meiden met een geheim bestaan al langer dan die jarentachtigfascinatie, maar misschien wilden de makers toch nog een nieuwe poging wagen. Of misschien was het idee dat de kijker meer sympathie zal voelen voor inbrekers wanneer ze vrouwelijk zijn. Hoe dan ook, de makers namen een korreltje en bouwden daar zelf een hele zandbak omheen. Maar helaas wel een met hondendrollen en heroïnenaalden erin.

Om te beginnen zijn er wat kleinere zwakke punten, zoals het tijdsbeeld. Op televisie is de beroemde rechtszaak tegen O.J. Simpson te zien, zodat duidelijk is in welke tijd het verhaal zich afspeelt, terwijl op de radio muziek klinkt die pas uitkwam na die rechtszaak. Geen van de personages heeft kleding, make-up of haardracht uit die tijd. Het was misschien geen decennium dat hierin enorm extreem was, maar ook zeker niet zo mak als hier wordt getoond.

Of de titel, letterlijk de woorden 'Barracuda Queens' die ergens aan het begin van een aflevering verschijnen. In een oerlelijk lettertype dat spotgoedkoop in beeld wordt gebracht. Dat de vier meiden zich zo noemen wordt eenmaal gezegd in de eerste aflevering en daarna nooit meer. Waarom ze zichzelf die bijnaam hebben gegeven is nergens uit op te maken.

Maar het grootste mankement is dat de serie sympathie probeert af te dwingen. Het begint prima: de meiden gaan los tijdens een kleine vakantie in eigen land en blijken verwende nesten die egocentrisch in hun eigen bubbel leven. Daar blijken consequenties aan vast te zitten waar ze van schrikken. Mooi, dit zijn dus gewoon tuthola's die we mogen uitlachen terwijl we toekijken hoe ze op hun ondergang afstevenen.

En ineens komt daar wat externe misère om de hoek. Wat krijgen we nou? Moeten we medelijden met ze hebben? Het toppunt is dat een van de meiden wordt aangerand tijdens een kunstexpositie. Dat is afgrijselijk, maar hoe durven de schrijvers dit erin te gooien? Diefstal en verkrachting liggen zeker niet op een lijn, maar zijn wel allebei misdaden waarvoor nul empathie op te brengen is. En toch wordt verwacht dat we meevoelen met een gewetenloze meid omdat ze wordt aangevallen door een gewetenloze vent.

Dat is wellicht het ergste, maar Barracuda Queens gooit het hier op den duur continu op. Een van de meiden dwingt haar oom om de gestolen goederen op te slaan, maar wanneer de oom de goederen in zijn eigen huis neerzet als decoratie is het de bedoeling dat je haar verontwaardiging deelt. Hoe durft hij 'haar' spullen zich toe te eigenen?

Perfect materiaal voor een satire over mensen die een bord voor hun kop hebben, zelfingenomen volk dat blind is voor hun eigen gedrag. Maar nee, de makers hebben toch de bizarre, onbegrijpelijke keuze gemaakt om een paar rijke meiden die stelen en vandaliseren in het hokje 'slachtoffer' te plaatsen. Er is niets mis met inbreken in andermans huis en er met andermans spullen vandoor te gaan. Neem die vrijheid. Degenen die deze spullen proberen proberen af te pakken zijn de boosdoeners.

Als de serie nog ergens in zou uitblinken was dat nog iets geweest, maar dat doet ze nergens. Middelmatig in beeld gebracht, gemiddeld acteerwerk, bordkartonnen personages, met meerdere kleine fouten en die ene grote. Alsof dat allemaal nog niet rampzalig genoeg was, wordt het verhaal in de laatste aflevering nog eens niet afgerond. Netflix is niet de moeilijkste met een serie een tweede seizoen gunnen, maar hier moet ofwel de stekker uit ofwel het moreel kompas worden hersteld.



Barracuda Queens is te zien bij Netflix.