Recensie Netflix-serie 'Black Mirror' seizoen 6

Regie: Uta Briesewitz, John Crowley, Toby Haynes, e.a. | Cast: Salma Hayek Pinault, Aaron Paul, Kate Mara, Josh Hartnett, Annie Murphy, Rory Culkin, Michael Cera, Anyana Vasan e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 40-80 minuten | Jaar: 2023

Naast dat ze allemaal over technologie gingen, hadden de afleveringen van het eerste seizoen van Black Mirror ook iets anders gemeen: ze waren ontzettend deprimerend. Niet slecht, maar gewoon zo duister dat een deel van het publiek erop afknapte. Daar kwam al gauw verandering in en dus biedt ieder seizoen van deze serie nu een mix van diverse genres, waaronder ook komedie. Het is daarnaast gebruikelijk dat binnen elk seizoen de kwaliteit van de afleveringen sterk verschilt. Wel zo eerlijk dus om ieder verhaal apart te beoordelen.

Joan is Awful is meteen een voorbeeld van hoe grappig en toegankelijk de serie nu kan zijn. Dit is de meest vermakelijke aflevering in het rijtje. Joan, een werknemer bij een streamingsdienst, ontdekt dat haar werkgever een serie over haar online heeft gezet. Nu niets meer privé is gaat ze heel wat verliezen in haar leven. Het meest hilarische is dat het personage in die serie over Joan, gespeeld door Salma Hayek, zelf ook ontdekt dat er een serie over haar is gemaakt – met een Joan gespeeld door Cate Blanchett.

De echte Joan gaat er mooi mee om; ze onderneemt meteen actie op zo'n ludieke wijze dat er verandering moet komen. De aflevering is komisch, maar verhaaltechnisch ook volledig verweven met de technologie die is bedacht. Daarmee wordt kritiek geuit op hoe je wordt afgeluisterd door je smartphone en je computer je interesses registreert, maar ook op het feit dat negativiteit meer aandacht trekt van het volk dan iets positiefs.

In Loch Henry neemt een jonge filmmaker zijn vriendin mee naar zijn Schotse geboortedorp, dat grotendeels verlaten is omdat een seriemoordenaar die er ooit actief was het toerisme de nek om heeft genekt. De vriendin haalt hem over om hier een documentaire over te maken, maar wanneer de oude koeien uit de sloot worden gehaald blijken ze nog wat meer geheimen te herbergen.

Ja, officieel is een videocamera technologie, maar wel een die ons bekend is. En slechts beelden laten zien is niet bepaald een sterke toepassing. Er wordt gebruikgemaakt van een prachtige locatie waar al gauw voelbaar is dat er iets mysterieus aan de hand is, maar toch komt het verhaal erg langzaam op gang en is het antwoord is vrij voorspelbaar. Wat de aflevering precies wil vertellen is niet helemaal duidelijk; het komt over als een doorsneethriller.

Beyond the Sea is de beste aflevering van dit seizoen. Zeker deprimerend en doeltreffend gebruikmakend van de technologie die is verzonnen voor de aflevering, maar ook enorm rakend. Twee astronauten die diep in de ruimte zitten kunnen toch nog genieten van hun leven op aarde met behulp van een robot die een exacte replica van ze is, waar hun bewustzijn naartoe wordt verplaatst wanneer ze gaan slapen. Er gaat iets fout met een van hen en wanneer de ander hulp biedt blijkt die te getraumatiseerd om er gezond mee om te gaan.

Met een speelduur van tachtig minuten is dit terecht een film te noemen. Ja, het tempo is laag en dat het mis zal gaan is een gegeven, maar het plot mikt zo chirurgisch op de emoties dat het een sciencefictionmeesterwerkje is. Voortreffelijk spel van sterren Aaron Paul, Josh Hartnett en Kate Mara. Zo goed dat het eigenlijk geen perfecte afronding kan hebben. De aflevering laat de kijker achter met een 'en nu?'-gevoel, maar alles daarvoor is zo mooi gedaan dat dit te vergeven is.

Meteen daarna volgt met Mazey Day de zwakste aflevering van dit seizoen. Ja, de fotocamera's van paparazzi zijn ook technologie, maar daar moet je het mee doen. Wanneer een beroemde actrice zich ineens om onbekende reden heeft teruggetrokken wordt er een flinke geldprijs beloofd aan fotografen die een kiekje weten te bemachtigen. Een fotografe gaat op onderzoek uit en ontdekt meer dan ze had durven dromen.

Ontzettend zwak op technologiegebied, wat dit gewoon een korte genretelevisiefilm maakt. En niet de meest boeiende. Er wordt tijd verkwist met het achtergrondverhaal van de fotografe, inclusief haar omgang met een autistische huisgenoot, zonder iets toe te voegen. De kritiek op het gedrag van paparazzi is veel te mild. Er is een scène waarin de cameraflitsen maar door blijven gaan, wat niet zorgt voor coole shots maar voor een storende aanslag op je netvlies.

Seizoensafsluiter Demon 79 gaat over een demon in het jaar 1979. Tenminste, een Indiase schoenenverkoopster in Engeland die ineens een demon op haar dak krijgt die aangeeft dat ze binnen drie dagen drie mensen moet vermoorden, want anders vergaat de wereld. Nul technologie. Het lettertype van de aftiteling is die van een B-film uit die tijd. Er zijn twee momenten waarop de jonge vrouw inbeeldt dat ze iemand aanvalt en dan ineens komen er krassen in beeld alsof dit een grindhousefilm is.

Maar voor de rest niet, dus het zijn stijlmiddelen die lui worden ingezet. Net als het racisme waar de vrouw mee te maken krijgt; zo goed als elke blanke man en vrouw is naar tegen haar. En die mensen zijn dan ook zelf nog eens kwaadaardig, zoals moordenaar of pedofiel. Flauw, veel te makkelijk om zo in een scenario discriminatie te creëren. Het is een komisch horrorverhaal en eigenlijk op zich wel aardig, maar het is simpelweg niet Black Mirror.



Black Mirror is te zien bij Netflix.