Recensie Netflix-serie 'Schlafende Hunde'

Regie: Stephan Lacant, Francis Meletzky | Cast: Max Riemelt (Mike Atlas), Luise von Finckh (Jule), Carlo Ljubek (Luka Zaric), Tara Corrigan (Tinka), Melodie Wakivuamina (Britney), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 47-54 minuten | Jaar: 2023

Een veelgebruikte methode in film noir om het plot in gang te zetten is het bezoek van een dame aan een privédetective. Vaak blijkt later dat wat zij bij die ontmoeting vertelt of wie ze zegt te zijn onwaar is, maar ze heeft de speurneus daarmee op het spoor van een groter mysterie gezet. Schlafende Hunde heeft ook zoiets, maar dan als een subplot van een bijpersonage. Het overkoepelende mysterie is namelijk groots en kronkelend opgezet zodat het overkomt als slim bedacht, maar het is gewoon een rommeltje.

Mike Atlas heeft zijn gezin en baan als rechercheur achter zich gelaten om als getraumatiseerde kluizenaar in een caravan te wonen. Wanneer een man in de gevangenis zelfmoord pleegt gaat Mike even checken hoe die daar eigenlijk dankzij zijn speurwerk is beland, want hij kan zich dat niet eens meer herinneren. Het hele verhaal klinkt dubieus en Mike besluit op onderzoek te gaan. Er blijkt heel wat meer achter te zitten.

Te veel zelfs. De serie wordt gevuld met paden die leiden naar zijwegen die weer wat nieuwe informatie verschaffen, om in laatste aflevering tot een concluderende climax te komen. Maar het verhaal vloeit niet. Het voelt te bedacht, op een manier die schreeuwt dat de makers het zelf briljant vinden.

Het verhaal draait bijvoorbeeld niet alleen om Mike. Er is ook nog een assistent van de officier van justitie die dezelfde zaak onderzoekt, Mikes ex-collega die aanpapt met zijn vrouw, Mikes dochter die worstelt met zijn afwezigheid, een jonge dakloze vrouw die probeert met Mike bevriend te raken en een andere junior-rechercheur die graag een kind wil adopteren. Vooral die laatste twee plotjes zijn volstrekt overbodig. Beide zitten ook vol herhalende dialogen.

Er is niet slechts te veel, ook de vertelwijze is onlogisch en amateuristisch. Mikes dochter wordt eventjes ontvoerd door een goedbedoelende detective en ze schreeuwt dat hij haar uit de auto moet laten stappen. Wanneer hij dat even later doet en Mikes collega naar haar toe rent om te vragen of ze in orde is, antwoordt ze boos: "Waarom jaag je die vriendelijke man weg? Dat is een vriend van papa en er is niets aan de hand."

Of het feit dat Mike dakloos is (want zijn camper gaat al gauw in de fik), zodat in een latere aflevering een tijdelijk zijstraatje ingeslagen kan worden. Wanneer alles op tafel ligt blijkt Mike eigenlijk geen eigenlijk reden te hebben gehad om zijn gezin te verlaten. Gewoon ontslag nemen was voldoende geweest.

Mike wordt gespeeld door Max Riemelt, die sommige Netflix-kijkers wellicht nog herkennen als de Duitse hunk in Sense8. Hij en een paar anderen acteren prima, maar de rest van de cast absoluut niet. Ook het camerawerk is niet best. Het ene moment is het hoogstens voldoende, het andere moment zit er zo'n suf shot in dat het wel televisie uit de jaren tachtig lijkt.

Het punt van Schlafende Hunde ligt ofwel zo diep begraven onder alle rommel dat het niet duidelijk is óf het is echt zo simpel als het aan de oppervlakte lijkt: verantwoordelijkheid. Mike negeert de verantwoordelijkheid voor zijn gezin, de junior-rechercheur is niet klaar voor de verantwoordelijkheid van een kind, de assistent is verantwoordelijk voor haar afdeling omdat de leidinggevende zijn verantwoordelijkheid niet neemt, een agent is niet verantwoordelijk genoeg in het uitvoeren van zijn werk. Wat een boodschap: we moeten onze verantwoordelijkheden serieus nemen.

In feite verraadt de eerste aflevering al dat deze serie niet best gaat worden. Deze begint met iemand die boos is op Mike omdat de man die door hem achter de tralies is beland zelfmoord heeft gepleegd. Pas dan gaat Mike zich afvragen of deze gevangene wel echt schuldig was. Het is allemaal zo makkelijk en deze lage lat blijft de rest van de serie waar die is. Misschien waren de Duitse producenten die deze serie wilden maken de slapende honden die niemand wakker had moeten maken.



Schlafende Hunde is te zien bij Netflix.