Recensie Apple TV+-serie 'The Super Models'

Regie: Larissa Bills, Roger Ross Williams | Afleveringen: 4 | Speelduur: 49-55 minuten | Jaar: 2023

Naomi Campbell, Cindy Crawford, Christy Turlington en Linda Evangelista zijn de vier modellen die iedereen in de jaren negentig kende. In die tijd verwierven zij een mate van bekendheid waarvan de invloed tot op de dag van vandaag voelbaar is. Hoe het is om een van de eerste supermodellen te zijn wordt in The Super Models aan deze dames zelf gevraagd. Eindelijk mogen ze hun eigen verhaal vertellen. Beetje jammer alleen dat dit verhaal al ellendig vaak is verteld door ieder ander in hun wereldje...

Geen enkel moment wordt duidelijk voor wie deze serie precies is gemaakt. The Super Models bevat veel interessepunten voor modefans, van grote ontwerpers tot bekende modejournalisten, maar brengt te weinig nieuwe informatie, vooral voor liefhebbers van de toenmalige supermodellencultuur. De eerste drie afleveringen vertellen verhalen die toendertijd al in de roddelbladen stonden, afgewisseld met oppervlakkige geschiedenislessen over de mode-industrie. Voor non-fashionista's gaat de serie te specifiek over de industrie, maar voor de modekenner is er juist niet genoeg nieuws.

Doordat de serie zich in deze ongemakkelijke positie wurmt, voelt deze vaak traag en vooral langdradig. Dit wordt alleen maar versterkt door de grote hoeveelheid herhaling in de antwoorden van de geïnterviewden. Er worden te veel mensen aan het woord gelaten die niets anders te zeggen hebben dan hun voorganger. Hierdoor lijkt het erop dat in de montage liever is gekozen voor een uitspraak waarin volop bekende namen worden genoemd dan een daadwerkelijk vloeiende gedachte.

Deze houterige antwoorden worden gecontrasteerd met een chaotisch narratief. De overgangen tussen onderwerpen zijn allesbehalve vloeiend. Zo voelen afleveringen al snel als een vakantievideo vol hoogtepunten, waardoor de waarde van ieder individueel deel in het niet valt. Door het gebrek aan samenhang komt het verhaal op losse schroeven te staan, wat zorgt voor een desoriënterende kijkervaring. Pas laat in de serie wordt dat enigszins rechtgetrokken.

Want na de twee afleveringen vol hoogtepunten wordt gepoogd wat relativering te forceren. Het modellenleven is blijkbaar toch niet zo schitterend als het van buitenaf lijkt en dat heeft de kijk van deze modellen op de wereld negatief beïnvloed. Ook moeten zij leven met de gedachte dat een giftige industrie mede dankzij hun werk heeft kunnen groeien. Volgens de modellen is het dan ook aan hen om deze te zuiveren en een culturele revolutie in gang te zetten.

En dat lukt ze nog aardig: als vijftigplussers werken ze nog steeds, wat hun industrie in de jaren negentig nooit had toegelaten. Daarnaast is er meer ruimte voor fysieke diversiteit en is het beeld van schoonheid wat veranderd sinds de tijd dat de graatmagere modellen de dienst uitmaakten. Maar hierin is wel een schrijnend contrast tussen Linda Evangelista en de rest. Zij heeft een allesbehalve glamoureus leven gehad na haar carrière. Ze moet niet alleen leven met een verminking na een cosmetische ingreep, maar moest ook tweemaal erfelijke borstkanker bevechten.

Met dit verhaal weet de serie dan eindelijk op natuurlijke wijze de zaken wat te relativeren, ook al ontbreekt nog steeds net dat rauwe randje waar men constant naar op zoek lijkt. Het voelt daarom ook dissonant om de gezichten van de pratende hoofden zwaar te filteren. Hiermee wordt de schoonheid van het ouder worden, waar de dames in de interviews zoveel over spreken, tenietgedaan. Het beeld dat veel mensen van supermodellen hebben zal daarmee niet veranderen en de intentie van de serie wordt zelfs pontificaal tegengewerkt.



The Super Models is te zien bij Apple TV+.