Recensie Netflix-serie 'Las Viudas de los Jueves'

Regie: Humberto Hinojosa Ozcariz | Cast: Cassandra Ciangherotti (Mavi Guevara), Omar Chaparro (Tano Scaglia), Irene Azuela (Tere Scaglia), Juan Pablo Medina (Ronie Guevara), Alfonso Bassave (Gustavo Maldonado), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-47 minuten | Jaar: 2023

In een 'gated community' ergens in de bergen van Mexico bepalen de inwoners zelf wie hun nieuwe buren gaan worden. Door deze exclusiviteit ontstaat al snel een machtsspel tussen de bewoners, waarbij elke familie een beeld van rijkdom hoog te houden heeft. Maar natuurlijk is het leven daarboven niet perfect en dat is precies waar Las Viudas de los Jueves op focust. Wat voor problemen kan iemand nu echt hebben als ze miljoenen op de bank hebben staan?

Het verhaal wordt met een voice-over aan elkaar gepraat door Mavi, die dankzij haar baan als makelaar de nieuwe bewoners kiest en daarmee volledig op de hoogte is van ieders drama. De meest recente tragedie gaat iedereen aan: in een zwembad zijn de lijken van drie geliefde mannen uit de wijk aangetroffen. Per aflevering probeert de verteller de toedracht van deze vreemde massadood bloot te leggen, door telkens op een van de families (en hun tekortkomingen) te focussen.

Door deze narratieve stijl heeft de serie nogal eens wat weg van de Netflix-serie 13 Reasons Why, terwijl de setting juist doet denken aan Desperate Housewives. De komische kanten van daarvan ontbreken in Las Viudas de los Jueves, maar zelfs wanneer deze serie stug blijft hangen in het drama weten de acteurs het melodramatische te vermijden. Iedere acteerprestatie is waardig en genuanceerd, waardoor het volledige seizoen voor een boeiende kijkervaring zorgt.

Omdat elke aflevering op een andere familie focust, is er iedere keer een ander thema. Zo is er een familie van een politieke 'nepobaby', een familie waar huiselijk geweld een grote rol speelt en een familie waar fysieke perfectie vooropstaat, tot het obsessieve aan toe. Hoewel deze verhaallijnen niet allemaal even uniek zijn, worden ze wel goed uitgewerkt en doet het voorspelbare niet af aan de kwaliteit.

Wel bevat elke aflevering het uitgekauwde gegeven van macht via seks. In alle zes de verhalen zit een moment waarop dit geile machtsspel pontificaal in beeld wordt gebracht, waardoor dit element gaandeweg aan kracht verliest. Maar hoewel dergelijke scènes soms enorm overbodig overkomen, functioneren ze wel om het problematische gedrag van de rijken bloot te leggen.

Dit wordt het best weergegeven met de fetisjistische blikken die de huisvrouwen werpen op mannen van kleur, met name wanneer deze zich in een lagere klasse bevinden. Zowel een tuinman als een politieagent worden neergezet als objecten waar openlijk over mag worden gefantaseerd. En als deze mannen het seksuele heft in eigen hand nemen, worden ze ontslagen. Dit laat de vertekende realiteit zien waar de vrouwen zich in bevinden.

De kern van het verhaal is dus een machtsspel, niet alleen tussen de rijken en armen, maar vooral binnen en tussen de families. Elke familie leeft geregeld boven zijn vermogen, wat alleen maar versterkt wordt door vergelijkingen met de rest. Het is een interessante kijk op het geld-maakt-niet-gelukkig-cliché, zelfs als deze invalshoek al vaker is gebruikt. Zeker wanneer deze thema's worden opgehangen aan een moordmysterie dat intrigerend genoeg is om door te willen kijken.



Las Viudas de los Jueves is te zien bij Netflix.