Recensie
Recensie HBO Max-serie 'The Freak Brothers' seizoen 2
Het tweede seizoen is ook leuk voor kijkers die nuchter zijn.
Regie: Dominic Polcino, Joe Ekers, Jeannette Moreno King, e.a. | Cast (stemmen): Woody Harrelson (Freewheelin' Franklin Freek), John Goodman (Fat Freddy Freekowtski), Pete Davidson (Phineas T. Phreakers), Tiffany Haddish (Kitty), Adam Devine (Chuck), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 24-29 minuten | Jaar: 2023
The Freak Brothers is het type volwassenenanimatie dat vooral gewaardeerd wordt door kijkers die net als de hoofdpersonages onder invloed zullen zijn. Maar in tegenstelling tot dit drietal hoef je daarvoor niet uit de jaren zestig naar het heden te zijn gereisd. De grappen bestaan meestal uit expliciete onderbroekenlol, bloederig geweld of een combinatie van die twee. Het tweede seizoen is echter minder goor dan het eerste en daarmee iets geschikter voor een breder publiek.
De grappen zijn nog steeds flauw en voorspelbaar, maar doordat het misselijkmakende aspect wat is afgezwakt zijn de afleveringen makkelijker te bekijken. Hier en daar zijn er inhoudelijk verrassende verhalen, terwijl andere juist niets om het lijf hebben. Ook de grote plotlijn, de opbloeiende romance tussen Gretchen en Franklin, gaat bijna ongemerkt van nauwelijks aanwezig naar plotseling een happy end.
Zeer overheersend is de waanzinnig irritante kat met de weinig originele naam Kitty. In de camera praten, onderbrekingen om al dan niet echt bestaande producten aan te prijzen en mislukte halfslachtige catchfrases; het gebeurt allemaal op een traag tempo, alsof er gewacht wordt op een lachband. Tiffany Haddish is een leuke comédienne, maar laten we eerlijk zijn: haar stem is niet geschikt voor dit soort irritante personages. Haar stem vergroot de irritatie juist, al is ze wellicht juist om die reden hiervoor gekozen.
In seizoen twee worden flink wat beroemdheden door de mangel gehaald, vooral degenen met een schandaaltje of twee achter de rug. Acteurs, presentators, politici en ondernemers zijn niet veilig voor de uiterst vileine humor waarmee ze soms een hele aflevering lang in een kwaad daglicht gezet worden. Hierin lijkt The Freak Brothers op series als Family Guy en South Park. Dit zal waarschijnlijk bewust zijn gedaan om de populariteit van de serie te vergroten.
De animatie is net als in het eerste seizoen niet bijster indrukwekkend. Het is hakkelige, vereenvoudigde 2D-animatie. Ongetwijfeld zullen de makers daarvoor gekozen hebben om trouw te zijn aan de originele tekeningen van de strip waarop de serie is gebaseerd, The Fabulous Furry Freak Brothers. Sympathiek, maar daarmee legt The Freak Brothers het sterk af tegen de kwaliteit van andere hedendaagse animatieseries.
De serie moet het vooral hebben van de stemmencast. Woody Harrelson als Franklin doet het erg goed en voegt flink wat humor aan zijn personage toe. Anderen, zoals Adam Devine en Blake Anderson als duo Chuck en Charlie, vallen wat tegen, mogelijk vanwege hun kleine rollen. In een eventueel volgend seizoen mogen ze dus een grotere aanwezigheid krijgen. En Kitty een aanzienlijk kleinere rol, hoewel de kans daarop even klein is als het poesje zelf.
The Freak Brothers seizoen twee is te zien bij HBO Max.
The Freak Brothers is het type volwassenenanimatie dat vooral gewaardeerd wordt door kijkers die net als de hoofdpersonages onder invloed zullen zijn. Maar in tegenstelling tot dit drietal hoef je daarvoor niet uit de jaren zestig naar het heden te zijn gereisd. De grappen bestaan meestal uit expliciete onderbroekenlol, bloederig geweld of een combinatie van die twee. Het tweede seizoen is echter minder goor dan het eerste en daarmee iets geschikter voor een breder publiek.
De grappen zijn nog steeds flauw en voorspelbaar, maar doordat het misselijkmakende aspect wat is afgezwakt zijn de afleveringen makkelijker te bekijken. Hier en daar zijn er inhoudelijk verrassende verhalen, terwijl andere juist niets om het lijf hebben. Ook de grote plotlijn, de opbloeiende romance tussen Gretchen en Franklin, gaat bijna ongemerkt van nauwelijks aanwezig naar plotseling een happy end.
Zeer overheersend is de waanzinnig irritante kat met de weinig originele naam Kitty. In de camera praten, onderbrekingen om al dan niet echt bestaande producten aan te prijzen en mislukte halfslachtige catchfrases; het gebeurt allemaal op een traag tempo, alsof er gewacht wordt op een lachband. Tiffany Haddish is een leuke comédienne, maar laten we eerlijk zijn: haar stem is niet geschikt voor dit soort irritante personages. Haar stem vergroot de irritatie juist, al is ze wellicht juist om die reden hiervoor gekozen.
Gerelateerd nieuws
In seizoen twee worden flink wat beroemdheden door de mangel gehaald, vooral degenen met een schandaaltje of twee achter de rug. Acteurs, presentators, politici en ondernemers zijn niet veilig voor de uiterst vileine humor waarmee ze soms een hele aflevering lang in een kwaad daglicht gezet worden. Hierin lijkt The Freak Brothers op series als Family Guy en South Park. Dit zal waarschijnlijk bewust zijn gedaan om de populariteit van de serie te vergroten.
De animatie is net als in het eerste seizoen niet bijster indrukwekkend. Het is hakkelige, vereenvoudigde 2D-animatie. Ongetwijfeld zullen de makers daarvoor gekozen hebben om trouw te zijn aan de originele tekeningen van de strip waarop de serie is gebaseerd, The Fabulous Furry Freak Brothers. Sympathiek, maar daarmee legt The Freak Brothers het sterk af tegen de kwaliteit van andere hedendaagse animatieseries.
De serie moet het vooral hebben van de stemmencast. Woody Harrelson als Franklin doet het erg goed en voegt flink wat humor aan zijn personage toe. Anderen, zoals Adam Devine en Blake Anderson als duo Chuck en Charlie, vallen wat tegen, mogelijk vanwege hun kleine rollen. In een eventueel volgend seizoen mogen ze dus een grotere aanwezigheid krijgen. En Kitty een aanzienlijk kleinere rol, hoewel de kans daarop even klein is als het poesje zelf.
The Freak Brothers seizoen twee is te zien bij HBO Max.
Interessant voor jou
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
