Recensie Apple TV+-serie 'The Enfield Poltergeist'

Regie: Jerry Rothwell | Cast: Olivia Booth-Ford (Janet Hodgson), Christos Lawton (Guy Lyon Playfair), Daniel Lee (Billy Hodgson), Paula Benson (Peggy Hodgson), Grace Evans (Susan Blackmore), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 54-62 minuten | Jaar: 2023

Een sterk groeiende wereldbevolking houdt niet alleen in dat het klimaat verandert, maar ook dat er van bepaalde soorten mensen een hoger aantal is. Neem bijvoorbeeld degenen die er niet mee om kunnen gaan dat er mensen met een enorme kennis van zaken en een hogere intelligentie zijn, waardoor ze roepen dat deze experts niets weten en een sinister doel hebben, en dat zijzelf heel wat meer kennis van zaken hebben. The Enfield Poltergeist geeft de zotten het woord en doet deskundigen af als vermoeiend volk. Dom, dom, dom.

In 1977 kwam een Brits gezin in het nieuws omdat er een kwade geest in hun huis zou rondwaren die de jongste dochter gebruikte om zich verbaal uit te drukken. Het verhaal trok de aandacht van een zakenman die hier onderzoek naar wilde doen, waarna hij tweehonderd uur aan geluidsopnamen maakte. De makers van deze serie gebruiken dat materiaal om acteurs op een set alles na te laten spelen, terwijl betrokkenen tussendoor aan het woord komen.

Onder hen bevindt zich een klein aantal mensen dat terecht concludeert dat dit geen goed uitgevoerd onderzoek was en het geen bewijs levert voor paranormale verschijnselen. Maar die krijgen weinig tijd en mensen zoals zij worden bij voorbaat al geïntroduceerd als vermoeiende sceptici die nooit te overtuigen zijn. Bloedlink om als documentaire de kijker op te zetten tegen de wetenschap.

Met toegevoegde beelden van knipperende lampen en enge achtergrondmuziek stuurt The Enfield Poltergeist aan op de conclusie dat het eigenlijk allemaal echt was, terwijl de zaak Enfield al lang geleden is afgedaan als onzin. Het is het zoveelste onderzoek naar het paranormale waar toevallig geen filmcamera's draaiden op de momenten dat er, volgens elkaar tegensprekende getuigen, van alles door de lucht vloog en de activiteit stagneerde op het moment dat er professionele wetenschappers aanwezig waren.

Misschien klinkt het verhaal bekend, want dit is niet de eerste keer dat het in beeld wordt gebracht. Dat gebeurde eerder al in een miniserie met Timothy Spall en het tweede deel van The Conjuring, waarin er ongekend veel werd bij verzonnen (inclusief het echtpaar Warren, dat in deze films altijd wordt neergezet als oprecht en heldhaftig terwijl ze in het echt je reinste oplichters waren). De meest briljante uitvoering is het Ghostwatch.

Er kan een boek gevuld worden met wat er allemaal aan The Enfield Poltergeist mankeert. Zo wordt het onderzoek gedaan door een zakenman die aangeeft volstrekt sceptisch te zijn, maar zodra hij een paar kloppen hoort concludeert hij dat dit overduidelijk een verdwaalde ziel is. Uri Geller komt ter sprake, maar dat hij geen medium was maar illusionist blijft onvermeld.

Of neem het BBC-interview waarvan de makers een bepaald stukje niet laten zien, namelijk het moment dat een van de geïnterviewde meisjes aangeeft dat het helemaal niet spookt in hun huis en haar oudere zus daar meteen op reageert met "shut up" en begint te giechelen. Iedereen die hier neutraal instapt kan zien dat het gewoon een spelletje van twee kinderen was.

Maar de zakenman kwam niet met die instelling binnen. De laatste aflevering laat zien dat er wat speelde binnen zijn gezin, wat bijdroeg aan zijn wens voor het bestaan van een hiernamaals groot. De man bleek ook in het bezit te zijn van een filmcamera. Maar ja, die bleef natuurlijk gewoon thuis. Hou het maar bij geluidsfragmenten, want de wereld heeft vast voldoende aan "Geloof me, jongens, er vlogen zojuist allemaal knikkers door de kamer. Echt waar."

Voordat mensen die de echtheid hiervan betwisten aan het woord komen, verschijnt een melding dat ze niet betrouwbaar zijn. Neem de bekende buikspreker die de meiden even apart nam in een andere kamer waar de oudere zus gewoon bekende dat het allemaal een act was. Over die man beweert een van de 'getuigen' dat iemand als hij 'natuurlijk' met een vooroordeel over de drempel trad. O ja? Is dat zo?

Ook het meisje komt aan het woord, inmiddels een volwassen vrouw. Ze is niet in staat om te spreken in een normaal tempo en haar haar groeit tot voorbij haar heupen. Deze vrouw is niet in orde. Sneu, maar het is gewoon zo. Ze houdt echter nog steeds vol dat het echt was. De makers en iedereen die destijds betrokken waren negeren een keihard feit: de geest zegt dat zijn naam Bill Wilkinson was, maar de vorige bewoner van hun huis heette Bill Wilkins. De geest is nog hartstikke pienter, maar zijn eigen naam herinneren was iets te veel.

Wijlen James Randi had decennialang een geldbedrag klaar liggen voor elk zogenaamd medium dat zijn of haar gave kon bewijzen. De proeven werden geheel naar de wensen van het medium uitgevoerd en toch lukte het toevallig nooit, resulterend in smoesjes als "de energie in deze ruimte voelt niet goed". Ook de zaak Enfield bleek uiteindelijk gewoon te gaan over een pubermeisje dat rondliep met stress. Deze niet-bovennatuurlijke koe uit de sloot halen is puur voor het geld. Of om te laten zien dat alles toch waar was, maar dat is met deze serie wederom niet bewezen.



The Enfield Poltergeist is te zien bij Apple TV+.